Eindelijk kon het; ik was net veranderd van baan en kon zowaar een hond meenemen naar het werk! Wat was ik blij dat het er nu eindelijk van ging komen!!! Ik heb altijd al een zwak voor labradors gehad. Zij bezitten echt alle eigenschappen die ik zoek in een hond: altijd vrolijk, grage zwemmers, speels tot op hoge leeftijd en niet te vergeten: de heerlijke "will to please".
Ik wilde graag een herplaatsertje, want ik wilde zo'n beestje gewoon graag een goed tehuis geven. Zo kwam ik bij Yari, een zwart teefje van 20 weken, terecht. Ze moest weg vanwege allergie van 1 van de kinderen. Ik en mijn vriend zijn naar die mensen toe gereden en daar stond ze dan, een pracht van een labje met een vreselijk lief koppie!!
Ze kwam uiteraard meteen heel enthousiast naar ons toe en we waren natuurlijk op slag verliefd op haar. Ze had al wat dingetjes geleerd zoals "zit", "af" en "poot" en die mevrouw was trots ons dat te laten zien. Ze had het daar echt wel goed gehad, dat kon je gewoon zien en ze waren ook stuk voor stuk allemaal heel lief voor haar. Toen ik vervolgens vroeg waar ze haar eigenlijk hadden gekocht, kwam helaas de klap... IN EEN DIERENWINKEL!!
M'n hart sloeg even over, maar ik was toch vastberaden haar mee te nemen en hoopte dat het wel los zou lopen... Ze zag er nu in ieder geval kerngezond uit en we waren gewoon helemaal weg van haar. Ik kreeg wel de indruk dat ze haar niet weg deden vanwege allergie (ze hadden 5 kinderen en ik zag er geen een met dergelijke klachten), maar dat ze haar dus in een opwelling gekocht hadden (in die dierenwinkel) en dat achteraf bleek dat het toch wel erg druk en bewerkelijk was zon labrador erbij...
Helaas duurde het niet lang of de problemen begonnen... Een paar weken nadat wij haar in huis hadden gehaald begon Yari wat stijfjes op te staan en niet veel later begon ze ook af en toe te manken met 1 van haar voorpoten... ED (LPC) bleek het te zijn volgens de orthopedisch specialist. Ook bleek dat haar heupen teveel speling hadden, vooral de rechter... dus helaas ook HD. Ze bleek tevens bandenslapte te hebben, wat inhoudt dat al haar gewrichtsbanden vrij slap zijn en de kans op verrekkingen groter is dan bij een hond die dat niet heeft.
We moesten wachten met opereren aan haar ellebogen tot ze minimaal 7 maanden oud was (eerder opereren schijnt meer artrose door de operatie zelf met zich mee te brengen). Tot die tijd was het dus rustig aan doen, niet los rennen, maar vooral rechtlijnige beweging verspreid over meerdere keren per dag. Helaas zagen we toen ook dat ze last begon te krijgen van haar rechterheup.
Uiteindelijk is ze met 7.5 maand aan beide ellebogen tegelijk geopereerd en hoopten we dat, doordat ze toch een tijd moest revalideren, het met haar heupje ook wel beter zou worden. Met haar ellebogen ging het heel snel al helemaal goed, maar het werd alleen maar erger wat haar rechterheup betreft. Haar heupje hoorde je zelfs klikken tijdens het lopen... en de orthopeed constateerde dat ook haar rechterknie niet in orde was. Duidde op een verrekking van de kniebanden.
Nadat ze een tijd ingespalkt/ ingetaped heeft gezeten met haar heupen (wat ervoor zou moeten zorgen dat haar heupen op hun plek zouden blijven zitten), bleek dat helaas niets uitgehaald te hebben en is het besluit genomen een bekkenkanteling aan haar rechterheup uit te laten voeren. Daarbij wordt de stand van het bekken veranderd, waardoor de heup niet meer instabiel zou zijn, maar netjes op zijn plek zou blijven zitten. Ze was toen 9 maanden oud.
Toen ze net een jaar oud was heeft ze uiteindelijk ook nog eens nieuwe kunst-kniebanden gekregen in haar rechterknie, want ook dat wilde met rust (en spalken) niet genezen. Ik hoopte dat m'n lieve meisje nu eindelijk van alle ellende af zou zijn na al die operaties, maar helaas bleef ze scheef lopen en de rechter achterpoot ontlasten.
De orthopeed meldde ons dat het vanuit haar rug kwam; haar ruggenwervels bleken instabiel te zijn. Maar het zou ook eventueel deels door de pin van de bekkenkanteling kunnen komen. Die is er later dus weer uitgehaald, maar helaas bleek dat geen enkele verbetering te geven.
Uiteindelijk ben ik toen bij een orthomanueel therapeute terecht gekomen en zijn er diverse scheve wervels door deze arts orthomanueel weer recht gezet (ze was toen inmiddels al 1.5 jaar oud). We waren zo blij, want al heel snel merkten we verbetering en uiteindelijk ging het hartstikke goed met haar! Totdat ze opeens weer begon met het ontlasten van haar rechter achterpoot... Haar kunst-kniebanden bleken nu weer afgescheurd te zijn...
Nadat die er ook weer uitgehaald waren, ging het eindelijk weer goed en tot nu toe gaat het geweldig!!!! Ze is nu ruim 4 jaar oud en ze heeft de schade wat betreft het los rennen inmiddels al meer dan voldoende ingehaald! We moeten wel uiteraard rekening houden met haar gewrichten. Bijvoorbeeld geen ballen op het land gooien e.d. , maar wel lekker veel zwemmen (en vanuit het water apporteren) en flinke stukken wandelen en naast de fiets mee.
Spelen met andere honden doet ze ook gewoon, maar we gaan het uiteraard niet bewust elke wandeling opzoeken. Ik ben weer super gelukkig, want wat heb ik me ellendig gevoeld toen ons meisje zo bleef tobben en niet met andere honden mocht spelen of lekker los mocht rennen. Gelukkig is het meer dan de moeite waard geweest en zijn we de artsen die haar behandeld hebben voor altijd en eeuwig dankbaar. We mogen blij zijn dat er tegenwoordig zulke kundige artsen zijn!
Ook is voor mij het belang van een stamboom achteraf heel duidelijk geworden. Van Yari haar ouders/voorouders weten we helemaal niets (en gezien het feit dat ze in een dierenwinkel gekocht is, is de kans ook nog eens groot dat ze van een broodfokker afkomstig is). Het is uiteraard geen 100% garantie dat je hond met gezonde ouders/voorouders niets kan krijgen, maar de kans is aanzienlijk kleiner dan dat je helemaal niets van de achtergrond weet.
Gelukkig is voor Yari na een lange tijd van ellende het zonnetje uiteindelijk volop gaan schijnen! We hopen nog heel lang van haar te kunnen genieten.
Mw. Verbrugge
