De laatste zaterdag van april, tijdens het uitlaten van onze twee teckels Mazzel (5 jaar) en Eva (2 jaar), weigerde Mazzel plotseling nog een stap te zetten en bleef plat op zijn buik liggen. In eerste instantie dachten wij dat hij gewoon weer naar huis wilde, maar hij gaf een gil toen we hem oppakten en we realiseerden ons dat er iets ernstigs aan de hand was.

Thuisgekomen zijn we direct naar de dichtstbijzijnde weekend dierenarts gegaan. De dierenarts gaf Mazzel een pijnstillende injectie en pijnstillers mee en raadde ons aan Mazzel rust te geven. Zo gezegd, zo gedaan. De eerstvolgende werkdag toch nog naar onze eigen dierenarts gegaan, die toch wel dacht aan een hernia en liet weten dat men dan eigenlijk door moet gaan en tot opereren beslissen.

Dat advies hebben we in eerste instantie niet opgevolgd omdat we dit Mazzel niet wilden aandoen. Het is een hond met een verleden, heeft voor hij bij ons kwam reeds drie bazen gehad en is keer op keer weer weggedaan. Waarschijnlijk heeft hij daardoor grote verlatingsangst. Je kunt hem niet alleen laten, dan blaft en jankt hij aan één stuk door.

Daarbij kwam nog dat wij niet graag in onze hond wilden laten snijden... we wilden hem dat niet aandoen en ook hem in zo'n kliniek achterlaten zou vreselijk zijn. We hadden ook veel over de andere behandelingen gehoord zoals acupunctuur, lasertherapie en warmtebehandelingen, maar ons werd ook aangeraden via een teckelforum en de Nederlandse Teckelclub naar de site van www.kreupeldier.nl te gaan. Uiteindelijk kwamen we terecht bij Drs. Dorit Aharon, Orthomanuele diergeneeskunde te Noorden.

Nadat dokter Aharon drie wervels had rechtgezet was er voor ons weer hoop zonder operatie. Helaas ging het bergafwaarts met Mazzel, zijn achterhand raakte verlamd, hij kon zijn ontlasting en urine niet meer kwijt... dus grote paniek bij ons: wat nu?

Vreselijk om je hond zo te zien wegzakken. Dokter Aharon greep in. Zij overtuigde ons dat wij nu met spoed naar de Specialistische Dierenkliniek te Utrecht moesten gaan.

We konden er vrij snel terecht en werden ontvangen door dokter Scheepens. Na een chirurgisch onderzoek bleek operatie onvermijdelijk! Wij hadden geen keuze en dokter Scheepens wist ons uiteindelijk te overtuigen. Onze Mazzel werd diezelfde dag nog geopereerd...

Daarna volgden vreselijke dagen, vol van angst en emotie... en medelijden met Mazzel. Er zijn toen heel wat traantjes gevallen!

Na drie dagen mochten we hem ophalen. Wat een hoopje ellende met zijn geschoren rug en hechting en zo schor van het blaffen! Blij om ons te zien? Nee, hij was boos, heel boos op ons! Wij hadden hem tenslotte in de steek gelaten en dat liet hij merken door boos zijn schorre blaf te laten horen...

Wij waren wel blij, we hadden hem weer in onze armen en Dr. Scheepens sprak van een geslaagde operatie met een goede kans op herstel! Natuurlijk zou het wel weken tot maanden in beslag nemen met therapie zoals zwemmen, massages en veel rust, liefde en geduld.

Maar thuisgekomen waren de eerste dagen zwaar. Nachten niet geslapen, katheteriseren, pijnstillers geven, verschonen en troosten. Hij sliep al die tijd naast ons bed. Vaak dachten we nog: wat hebben we hem aangedaan? Maar na een week ging het al wat beter. Hij keek weer helderder de wereld in en volgde ons met zijn ogen, want lopen kon hij natuurlijk niet.

Hij gaf ons weer liefdevol een lik als we bij hem gingen zitten. Ook gaven we met behulp van het zachte looptuigje dat we via dokter Aharon kregen hem de nodige oefeningen... zoals langzaam de kracht terugkrijgen door zijn pootjes weer de grond te laten voelen. De massage, en weken later de zwemoefeningen, deden hem ook dichter bij het herstel komen...

Dit herstel ging werkelijk verrassend snel. Na zes weken liep hij al een beetje, al was het wankelend. Tussen de controlebezoeken aan beide artsen door, bleven we maar met liefde en veel geduld de oefeningen met hem doen zoals we die doorgekregen hadden.

Het ging steeds beter. Mazzel is nu een gelukkige hond zonder pijn. Hij loopt, nu is het inmiddels begin september, voor 80 procent Zo niet 90 procent! Dus bijna weer onze oude Mazzel!

Misschien hebben we de fout gemaakt niet direct naar onze eigen dierenarts te luisteren en tot operatie over te gaan. Maar we zijn uiteindelijk dokter Aharon heel dankbaar dat ze ons toch richting de Specialistische Dierenkliniek stuurde en haar steun door middel van moed inspreken, zowel mondeling als via telefoontjes. Net als haar aardige assistentes die ook erg hun best deden ons op ons gemak te laten voelen.

En natuurlijk dokter Scheepens te Utrecht, een vakbekwame chirurg die onze hond met succes heeft kunnen opereren en dus uiteindelijk gered heeft! We moeten er niet aan denken hoe het anders gegaan zou zijn met onze Mazzel. Met zekerheid kunnen we nu wel zeggen, dan was het inslapen geworden.

Dit verhaal schrijven wij ook om duidelijk te maken dat er soms gewoon geen tussenweg is bij een zware hernia, hoe zeer je ook tegen opereren bent... geef je hond die kans! Zijn laatste kans... Als dokter Aharon geen verbetering ziet, volg haar advies dan op en laat het aan de chirurg over... Wij hebben onze hond terug, een gelukkige hond zonder pijn! Bijgaand foto's van na de operatie en Mazzel nu.

In december gaan we nogmaals naar dokter Aharon voor een controlebezoek en ik hoop dat ze zeer tevreden zal zijn!

De dankbare eigenaren van Mazzel (en Eva)

Update december 2010

Eind december 2010 zijn we met Mazzel voor de controle afspraak naar dokter Aharon geweest en tot onze grote vreugde was alles oké met hem en was dokter Aharon zeer tevreden! Wel moeten we hem komende zomer veel laten zwemmen, want dan worden zijn spieren nog sterker... dat gaan we dus zeker doen!

Ondanks dat Mazzel nu dus 90 tot 95 % genezen is en we een soort van jonge vrolijke hond terug gekregen hebben (want zonder pijn is zijn leventje een groot feest), blijven we toch naar de controle afspraken in Noorden gaan.

Fijn dat dokter Aharon Mazzel blijft volgen en ons zo nodig blijft begeleiden. In maart 2011 wordt hij zes jaar en dat hadden we een jaar geleden niet durven dromen!