Donderdagochtend heb ik mijn hondje Liza van net 4 jaar uit bed getild; ze gilde het uit. Ik ben meteen naar de dokter gegaan, heb haar daar achtergelaten voor onderzoek en foto's en in de middag opgehaald en het onderzoekresultaat besproken; waarschijnlijk een verschoven werveltje maar het was niet goed te zien, dus rust houden en als het verslechterde bellen.

Vrijdagmiddag verslechterde het, ze leek wel dronken. Haar achterlijf wiebelde alsof ze haar evenwicht kwijt was dus meteen weer naar de dokter gegaan. Het was waarschijnlijk een hernia. Er was geen behandeling, het advies was rust houden en als het slechter ging bellen. Laat in de avond kon ze helemaal niet meer staan, dus gebeld met de dienstdoende arts. Deze wilde niet komen, we moesten maar morgen met de zaterdagdienst bellen.

Zaterdagochtend gebeld met de dienstdoende arts, daar konden we in de middag terecht . Er werd geen onderzoek gedaan, dus geen tests, alleen een spuit met prednison gekregen. We waren 5 minuten binnen en konden weer gaan omdat hij het druk had. Wel nog kunnen vragen of het niet mogelijk was dat hij de universiteit van Utrecht belde omdat we zelf dachten dat haar pijnprikkel een stuk minder was. Dit was niet nodig, de hond had rust nodig zei hij. Zaterdagavond was de pijnprikkel totaal weg, vanaf haar middel naar achteren toe voelde ze niks.

Zondagochtend meteen de dienstdoende arts gebeld na al twee nachten niet geslapen te hebben :-S . Die nam niet op na twee uur geprobeerd te hebben. Ten einde raad een oude dierenarts van ons uit Nieuwegein gebeld, daar konden we gelijk terecht en daar werd ze nauwkeurig onderzocht. Inderdaad geen pijnprikkel meer, ook haar blaas liep plots leeg, met bloed, dus ook een blaasontsteking erbij. Er werd gelijk met de universiteit van Utrecht gebeld. Daar konden wij de volgende ochtend om 8 uur met spoed heen.

Maandagochtend 8 uur, Liza werd meteen opgeroepen en onderzocht. Er moest een MRI scan worden gemaakt en daarna zou ze onder narcose blijven zodat ze konden bespreken met ons wat de mogelijkheden waren. Na een paar uur kwam de dokter met het resultaat: hernia. Dit moest geopereerd worden, maar we hadden maar 30% kans op een goede afloop. Anders moesten we haar in laten slapen, of haar zo mee naar huis nemen en dan aan een honden rolstoeltje.

We moesten binnen 10 minuten beslissen omdat ze nu nog onder narcose was en dan meteen door kon naar de operatie kamer. Besloten om te opereren. Na afscheid van Liza te hebben genomen, konden we naar huis en afwachten op het telefoontje. Ze moest sowieso een nacht blijven. Maandagavond werden we gebeld, de operatie was geslaagd! De pijnprikkel was terug en ze was bijgekomen uit de narcose. We hebben nog nooit zo goed geslapen als toen, bijna non stop.

Woensdagavond konden wij haar ophalen, wel moesten we eerst nog een cursus blaas legen doen bij de arts, dat moesten we doen tot haar incontinentie pillen gingen werken. We kregen een hele apotheek mee aan medicatie en moesten na een week beginnen met fysiotherapie. Na een maand terugkomen in Utrecht.

Bij de fysiotherapeute hebben wij een reeks aan oefeningen meegekregen die we elke dag zo'n 4 a 5 keer moesten doen. Dit deden we samen met onze familie, iedereen had een tijdstip wanneer er geoefend moest worden, omdat wij ook moesten werken. Na twee weken begon Liza een beetje te staan, maar viel wel steeds om. Na drie weken begon ze haar eerste stapjes weer te doen, maar erg wankel en viel nog steeds om.

Na vier weken terug naar Utrecht, daar werd ze weer onderzocht en gaf de arts de prognose; 85% herstel, meer zou het niet worden. Ook was ze nog steeds incontinent. We moesten met 5 maanden terug komen, omdat dan de zesde maand (na de operatie) om zou zijn en er volgens de arts na 6 maanden geen herstel meer zou zijn. Dus op naar de zes maanden!

We zijn blijven oefenen met haar, elke dag 5 tot 6 keer. Tot ik 5 maanden na de operatie een mevrouw met een teckel tegen kwam in een kinderwagen. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en vroeg haar wat haar hondje mankeerde. Een hernia, zei ze. Ze pakte het beestje op en zette het op de grond en het liep snuffelend weg, zonder een keer om te vallen.

De hond bleek twee weken geleden de hernia gehad te hebben. Mijn mond viel open... mijn hondje kon nog steeds niet goed lopen zonder te vallen, haar achterpoten stijf trokken en achter haar aansleepten of dat ze op haar teennagels liep die daardoor hard sleten. Het adres gekregen van Dorit Aharon en meteen gebeld en een afspraak gemaakt.

Bij Dorit Aharon aangekomen, zag ze meteen dat het helemaal niet goed ging met Liza en bleek dat haar wervel tijdens de operatie niet was rechtgezet. De hernia was wel weggehaald. Met één beweging zat zo de wervel weer op zijn plek. We kregen het advies mee om rust te houden en na 1 of 2 weken terug te komen, dat weet ik niet meer. Dus Liza weer terug de bench in, al was ze het er niet echt mee eens want het is een eigenzinnige dame. Ze heeft de hele buurt bij elkaar gepiept.

Toen we op herhaling bij Dorit Aharon kwamen, kregen we oefeningen mee en moest ze zwemmen. Dus een zwembad gekocht en vaak gezwommen met haar en weer elke dag oefenen. Het was ongelofelijk maar opeens ging ze met sprongen vooruit. Ze liep wat minder wankel en haar bochel op haar rug werd een stuk minder. Na drie weken moesten we weer terug en ook Dorit Aharon was blij veras met de verbetering. Heb zelf ook best even een traan weg moeten vegen, want het is best intensief om een half jaar lang elke dag te oefenen en stress te hebben om je hondje. We mochten met een half jaar terug komen.

In dat half jaar is ze erg vooruit gegaan. Ze begon steeds harder te lopen en op een gegeven moment zelfs weer te rennen. Wel loopt ze nog steeds op haar nagels en is haar pijnprikkel niet meer zoals het geweest is vanaf haar middel, maar zelfs dat verbeterde. Nu is alleen de pijnprikkel in haar achterbenen nog slecht. Ze weet ook niet dat ze achterbenen heeft, zeg maar, ze loopt in een reflex. Maar goed, ze loopt :-D. O ja, af en toe trekken haar achterbenen nog wel eens stijf en met bochten wil ze nog op haar billen vallen.

Na het half jaar weer terug gegaan en bleek dat door het vele vallen haar bekken scheef stond. Dit werd weer rechtgezet en weer kregen we verbetering. Ze springt weer een beetje, voor haar doen dan, het is niet meer dan 5 centimeter, maar goed. Ook begint ze nu met haar voorpoten tegen ons of de bank te staan, dus rust ze volledig op haar achterpoten.

Dorit Aharon en wij zijn erg enthousiast en maken voor over een half jaar weer een afspraak. Waarschijnlijk zal dat blijven, dat we elk half jaar op controle moeten komen.

18 oktober 2010: Vandaag de dag gaat het erg goed met Liza. De afgelopen twee maanden zijn haar achterpoten niet een keer stijf getrokken en ze valt ook een stuk minder. Het rennen heeft ze nu echt onder de knie, al lijkt het nu op een konijnensprong/ren. Ze kan 7 kilometer achtereen lopen en bij slechts een van haar voetjes slijten de nagels nog. Als ze op steen loopt, lopen we nog steeds met de draagtas i.v.m. slijtage, maar op gras en aarde kan ze loslopen. Vergeet niet, het is nu anderhalf jaar na de operatie en nog zien wij verbetering bij haar.

Ze is een superblij hondje en is niet helemaal incontinent meer, ze laat het alleen lopen als ze blij is of als ze te lang heeft moeten wachten (want meer dan 3 uur kan ze het niet ophouden). De ontlasting heeft ze alleen niet onder controle, dat komt als het komt. Maar goed, wij kunnen ermee leven want het is ons kleine dametje waar we super veel van houden. We hebben er heel wat tranen en frustratie om gehad.

Ik kan niet genoeg bedankjes en hulde aan Dorit Aharon geven dat dit nog mogelijk is geworden voor Liza en voor ons!!