Januari 2005

Ons avontuur begon op een dag in september 2002. Indy was toen ongeveer acht maanden en ging een weekeindje logeren bij een goede kennis. Alle instructies m.b.t. opletten en uitlaten waren doorgegeven. Wij gingen met een gerust hart twee dagen op pad. Vrijdag was zijn eerste logeerdag en alles was goed gegaan. Zaterdag overdag lekker in Antwerpen op stap en aan het eind van de dag moe naar het hotel.

Toen kwam het bericht dat Indy bij de dierenarts lag. Het klonk ernstig dus wij hebben meteen alles ingepakt en gingen terug naar huis. Eerst moesten wij Indy halen en daar aangekomen lag hij helemaal als een hoopje ellende op een kussen. Hij kon nauwelijks ademhalen en opstaan al helemaal niet.

Wat bleek nu, zijn oppas was een 5 minuten boodschap gaan doen en zij had hem zolang bij een huisgenoot neergezet. Ze trok de deur achter zich dicht en toen ze de straat weer in liep, zag ze Indy lopen. Hij maakte vreemde bewegingen alsof hij aangereden was, maar nog vreemder was hoe hij buiten was gekomen. Dat werd al snel duidelijk: hij was haar aan het zoeken in huis. In haar kamer stond een raam open en daar was hij van drie hoog doorheen gesprongen.

De dierenarts had vocht in zijn longen ontdekt. Hij had verder niets gebroken, alleen aan de rechterkant was een verdikking. Wij konden hem wel meenemen maar moesten hem goed in de gaten houden. Die nacht was kritiek, je hoorde hem piepend ademhalen en slapen kwam er niet echt van. Hij werd de komende weken naar buiten gedragen en dan snel weer naar binnen.

In zijn gedrag was hij helemaal veranderd. Hij kwam op schoot zitten en blafte om het minste of geringste. Ik voelde dat er iets niet klopte. Gelukkig had ik een buurvrouw die een opleiding voor dierfysiotherapie volgde en zij kwam even kijken toen ik haar om advies vroeg. Op haar aanraden ben ik toen gaan zoeken naar een goede arts en kwam uiteindelijk via mijn dierenarts bij Dorit Aharon terecht.

Het was een emotionele ervaring maar heel bijzonder, vooral omdat zij meteen het vertrouwen van Indy wist te winnen. Het bleek dat Indy zijn wervels van kop tot staart verschoven waren. Die werden door haar weer rechtgezet. Ondanks zijn pijn bleef hij het prima vinden om zich te laten behandelen.

Na die eerste keer kreeg ik pijnstillers mee en moest hem goed in de gaten houden. Hij is nogal een springer en een klimgeit. Dat kon zeker de eerste drie maanden niet. Uiteindelijk na een aantal behandelingen en check-ups was Indy weer helemaal de oude.

Laatst in december 2004 waren we weer even bij Dorit Aharon in Noorden. Indy was van de trap gegleden en had toch weer iets verschoven. Na één behandeling was hij weer het mannetje.

Ik zal altijd extra op hem moeten letten, maar hij kan weer rennen en springen zoveel hij wilt. Dit alles dankzij de goede behandeling van Dorit Aharon, een hele speciale dame.