Iedere dag wanneer wij thuis komen van ons werk, worden wij hartelijk begroet door onze poes Zoë. Wij wonen in een Amsterdams herenhuis op de 2e verdieping en Zoë weet precies wanneer ik of mijn vriend de trap op lopen naar boven. Ze staat altijd voor de deur te miauwen en is blij als ze weer gezelschap heeft. Zoë komt uit het asiel en is ongeveer 8 jaar oud.
Op een dag in juli 2008 kom ik thuis en zie Zoë niet achter de deur staan. In plaats daarvan ligt ze stil in haar mand. Wanneer ze me hoort, komt ze eruit. Tot mijn grote schrik zie ik dat ze aan haar linkerpoot helemaal kreupel is en nauwelijks kan lopen. Mijn vriend is ondertussen ook thuis gekomen en we besluiten direct naar de "Spoedeisende hulp voor dieren" te gaan.
Omdat wij in het drukke Centrum van Amsterdam wonen, komt Zoë niet vaak buiten. Af en toe laten we haar in de straat lopen, maar dan blijft altijd een van ons erbij. Ze kon dus niet zijn aangereden of door een hond gepakt zijn. Het enige wat wij konden bedenken, is dat ze misschien de dag ervoor van de wenteltrap naar zolder is gevallen of een beroerte heeft gehad.
Bij de Spoedeisende hulp kunnen ze niets voor ons betekenen, een hersenaandoening werd uitgesloten. Een botbreuk zou tot de mogelijkheden behoren, maar dat zouden foto's moeten uitwijzen. We krijgen wat pijnstillers mee voor Zoë en moeten ons de volgende dag melden bij onze reguliere dierenarts. Deze maakt foto's die tevens worden beoordeeld door een orthopeed. Beiden kunnen geen botbreuk ontdekken. De kreupelheid zou volgens hen na een paar weken over moeten zijn.
Ondanks dat het na 3 weken iets beter gaat met Zoë, ben ik niet gerust. Ze is niet vrolijk, heeft nergens zin in en kruipt door het huis. Ze ligt zo wat voor haar etensbak omdat ze niet op haar achterpoot kan steunen. Daarom bel ik een bevriende dierenarts in Aalsmeer voor een second opinion. Ik ga met Zoë naar hem toe en hij concludeert meteen dat het neurologisch is. Waarschijnlijk is er een zenuw afgestorven. Hij geeft me weinig hoop dat er in dit stadium nog iets aan te doen is, maar verwijst me toch door naar Drs. Aharon.
Gelukkig kunnen we de week erna al terecht. Mevrouw Aharon bevestigt dat er een zenuw bekneld of beschadigd is. Toch wil ze proberen Zoë te helpen. Ze voelt aan haar ruggenwervel en corrigeert enkele wervels op drie plaatsen. Ze adviseert Zoë niet te laten springen en thuis wat rekoefeningen te doen. Ik moet over 2 maanden maar eens terugkomen met Zoë om te kijken of het verbeterd is.
In de auto terug merk ik al aan Zoë dat er iets veranderd is. Normaal vindt ze autoritjes vreselijk, maar deze keer ligt ze relaxed in de reismand. Thuisgekomen loopt ze een stuk rechter en komt ze zelfs weer bij ons op de bank liggen. De afgelopen weken moest ze niks van knuffelen hebben. De dagen erna gaat het stukken beter en we zijn blij met de vooruitgang die Zoë heeft geboekt.
Totdat ik op een dag weer merk dat Zoë terug naar af is. Ze ligt weer de hele dag in haar mand en loopt erg mank. De 2 maanden zijn nog niet voorbij, maar ik bel de praktijk van Drs. Aharon of Zoë alsjeblieft eerder kan komen. Door geplande vakanties van mevrouw Aharon en onszelf lukt het alleen een afspraak te maken waarbij mijn moeder samen met Zoë naar de praktijk gaat. Als ik vanuit Sicilië naar mijn moeder bel, hoor ik dat Zoë's rug nog een keer gecorrigeerd is en dat Drs. Aharon zeer te spreken was over de vooruitgang van Zoë. We hoeven ons niet druk te maken, met Zoë komt het echt wel goed.
Voor de behandeling: lopend op de hak
Na de behandeling: volop steunend op de poot
Op 2 januari 2009 gaan we voor de derde keer naar Noorden. Zoë loopt ondertussen weer hoog op haar poten, is vrolijk en speelt. Drs. Aharon constateert dat Zoë voor 90% is genezen. Helemaal herstellen zal niet gebeuren, maar dit resultaat is beter dan zij vooraf had kunnen vermoeden. We rijden terug naar Amsterdam, blij dat er meer is in het leven dan de reguliere dierenzorg...en met een gelukkige poes op de achterbank.
