Op dinsdag 15 juni 2010 is onze 1-jarige kater waarschijnlijk aangereden. We werden gebeld door de dierenkliniek dat hij daar door een onbekende naartoe was gebracht. Barry was geheel verlamd aan zijn achterhand en bewoog niks meer, verder had hij geen schrammetje. Hij zat in een klein hokje bij de dierenkliniek wat erg zielig was om te zien.

Röntgenfoto's lieten volgens de dierenarts niks zien. Een mogelijk tijdelijke dwarslaesie was de diagnose. De eerste 72 uur waren doorslaggevend, dan moest er enige verbetering optreden anders zouden zijn zenuwen volledig kapot zijn. Hij kreeg prednison voor zenuwherstel en lactulose om de ontlasting op gang te helpen. Verbetering kwam er niet. Barry plaste niet zelf en had na 3 dagen ook nog steeds geen ontlasting gehad.

Op internet kwamen we terecht op de site kreupeldier.nl en daar vonden we gelijkwaardige verhalen over katten en honden. Onze dierenarts gaf ons vrijdag 18 juni het advies om hem in te laten slapen. Je wereld stort in als je het advies krijgt om je 1-jarige kater in te laten slapen terwijl hij geen pijn heeft en er nog steeds happy uitziet, dus we lieten het er niet bij zitten en wilden in ieder geval iets proberen.

Onze dierenarts vond een operatie in Utrecht misschien wel zinvol maar dit zou zo'n 3000 euro gaan kosten en dan hadden we nog geen garantie op herstel. Tegen zijn advies in zijn voor een second opinion naar Noorden gereden. We hebben die vrijdagochtend gebeld met een lieve en behulpzame praktijkassistente en mochten, omdat het spoed was, dezelfde middag nog komen.

Drs. Aharon heeft ons katje helemaal onderzocht en de foto's bekeken en zag een afwijking in zijn wervels. Hij reageerde nog wel op pijnprikkels wat een goed teken is. Drs. Aharon gaf hem nog wel een kans op genezing dus we gingen met pijnstilling en oefeningen naar huis en moesten een week later terugkomen voor de eerste behandeling.

Barry hebben we thuis in een bench verzorgd. Een weekendarts heeft ons moeten leren hoe we zijn blaas leeg moesten knijpen en moesten dit 3 x per dag en eventueel vaker doen. Hij had een flinke blaasontsteking waarvoor hij een antibiotica-injectie kreeg. Ontlasting ging, toen Barry eenmaal thuis was, vanzelf goed.

In de eerste week begon er langzaam wat verbetering te komen. Hij spreidde zijn teentjes en bewoog het puntje van zijn staart. Zijn spierkracht kwam langzaam weer terug.

Op 25 juni was de eerste behandeling. Hij liet alles toe, alsof hij wist dat hij hierdoor geholpen zou worden. Een wervel werd rechtgezet en direct maakte hij spartelende bewegingen met zijn achterpoten. Wij konden toen alleen maar huilen van geluk. Thuis moesten we weer doorgaan met de oefeningen en leefregels. We hoefden pas over 4 weken weer terug te komen.

Een dag later deed hij al een poging om op te staan. De weken daarna ging het iedere dag iets beter. Eerst liep hij op zijn "knietjes" toen op zijn gebogen teentjes en later kon hij zijn achterpootjes goed neerzetten. Op 6 juli liep hij alweer, wel nog wat stuntelig maar hij kon in ieder geval zijn gang gaan. Ook het zelf plassen kwam weer op gang, wat betekende dat we hem steeds minder hoefden te helpen zijn blaas te legen. Inmiddels hebben we de bench omgeruild voor een babybox met kippengaas zodat hij wat meer ruimte heeft.

Toen we 23 juli jongstleden voor de tweede behandeling naar Drs. Aharon gingen, kon hij weer redelijk lopen en plaste hij volledig zelf. Hij kan nog niet rennen en springen of achter zijn oren krabben maar het begin is er. Drs. Aharon was erg tevreden en blij met de verbetering die Barry laat zien en wij uiteraard ook. Ze heeft weer wat wervels rechtgezet en we hoeven pas over 3 maanden weer terug te komen.

Barry is vanaf het ongeluk erg geduldig geweest en was evengoed een blij en tevreden katje. Pijn leek hij niet te hebben en eten en drinken ging goed. Inmiddels is de babybox de deur uit en rust hij lekker op een kussen, ook loopt hij soms een uurtje buiten in onze tuin waar hij geniet van het vliegen vangen en het zonnetje.

Hopelijk is hij er over een paar maanden weer helemaal bovenop en kan hij weer gaan en staan waar hij wil. De tijd gaat voor ons erg langzaam en we moeten erg veel geduld hebben, een week lijkt wel een maand. Maar als Barry zoveel geduld heeft, wie zijn wij dan om dat niet te hebben.

Dorit Aharon verricht werkelijk wonderen. Sommige verhalen lijken te mooi om waar te zijn, maar wij hebben het nu ook met eigen ogen mogen aanschouwen. We zijn nog niet klaar met de behandelingen, maar alvast bedankt voor alles wat u tot nu toe voor ons katje en dus ook voor ons heeft gedaan. Ik hoop dat iedereen die in een soortgelijke situatie terecht komt ook het internet afspeurt en besluit langs te gaan bij drs. Aharon.

Met vriendelijke groet,

Jarno, Démelza en een pootje van kater Barry