Het verhaal van onze hond Sam, een Engelse Basset van vijf en een half jaar. In juni van dit jaar kreeg hij plotseling heel veel pijn. De pijn was zo erg dat hij van ellende niet wist waar hij blijven moest. In eerste instantie dachten we dat het zijn darmen waren omdat hij de laatste dagen ook geen ontlasting had gehad en hij slecht dronk. De pijn rond zijn buik en rug was zo erg dat hij ons al wou bijten als we er naar wezen.
Op 13 juni zijn we met hem naar onze dierenarts gegaan, die ook het vermoeden had dat er iets in zijn buik niet in orde was. Hij maakte foto’s van zijn buik maar ontdekte niets ernstigs. Na een spuit voor laxeren en pijnstillers (Rimadyl) moesten we afwachten. Maar het hielp niets, de pijn werd zelfs erger. Het lopen ging haast niet meer: hij liep met een bolle rug en de ontlasting kwam niet op gang. Omdat hij door de pijn niet durfde te gaan liggen, bleef hij soms wel een uur zitten met zijn kop hangend op de grond.
Zelf kregen we het vermoeden dat het zijn rug was waar de pijn vandaan kwam, dus zijn we na overleg met de dierenarts doorverwezen naar specialistengroep ‘De Kompaan’. Hier werd een echo gemaakt van zijn buik en zijn bloed onderzocht. We moesten hem daar laten omdat hij door vochttekort aan het infuus werd gelegd. Ook hier werd gedacht aan een darmaandoening door voedselallergie. We moesten overgaan op Royal Canin sensitive brokjes en vlees. Een duur grapje, maar afijn, als dat zou helpen…
Toen we hem na bijna drie dagen weer op mochten halen, zei de dierenarts van ‘De Kompaan’ dat hij door observatie tijdens zijn verblijf het sterke vermoeden had gekregen dat het toch de rug was waar de pijn vandaan kwam. Sam hield de ontlasting op omdat dat teveel pijn gaf. Hij dacht aan een hernia! Met deze wetenschap keerden we huiswaarts (18 juni). We kregen als boodschap mee dat we geen eind met hem mochten wandelen en dat hij beslist geen trappen mocht lopen, misschien op den duur een operatie.
Aangezien we over twee weken op vakantie zouden gaan en Sam bij een dierenpension (ieder jaar hetzelfde pension) zou blijven, vonden we het verstandig om contact met hen op te nemen. Ze hadden er geen bezwaar tegen als wij Sam toch kwamen brengen en gaven ons, naar aanleiding van een artikel uit een blad, de tip om te bellen naar mevrouw Velleman. Die verwees ons door naar mevrouw Aharon (dit bleek achteraf een gouden tip).
We hebben contact opgenomen en konden nog net voor de vakantie terecht (6 juli). We werden vriendelijk ontvangen. Ze observeerde Sam toen hij even buiten moest lopen en na binnen wat testen met hem te hebben gedaan, bleek de conclusie een hernia. Heel veel rust, geduld en therapie en er was goede hoop voor Sam! Na behandeling, wat voor Sam totaal pijnloos was, waren we zeer hoopvol.
De dagen erna kon hij last krijgen van napijn maar we kregen pijnstillers (Previcox) mee die de pijn tegen konden gaan. Het was voor ons een moeilijke beslissing om met de behandeling te beginnen, want de volgende dag moest Sam al naar het pension...Weer overleg met het pension en we kwamen er samen uit dat het voor Sam het beste was. Daar konden ze hem volledige rust geven. Omdat hij zo min mogelijk mocht bewegen, werd hij alleen in een hok van twee bij drie meter gestopt. Uitlaten gebeurt daar op een weide, dus kon hij alleen daar even zijn behoefte doen en terug in zijn hok. De rustperiode moest zeker vier weken duren, dus er waren al drie weken van om als we terugkwamen.
Toen we hem weg brachten, ging het redelijk. De behandeling leek al aan te slaan maar de napijn was er wel. Vol vertrouwen en een brief achterlatend met wat wel en niet mocht en telefoonnummers van onze dierenarts en mevrouw Aharon, zijn we op vakantie gegaan. We hielden contact.
’s Zondags vertrokken ,’s maandags gebeld. Het ging prima met Sam. Ze gaven geen pijnstillers meer en hadden hem uitgelaten aan de riem langs de weg en via een ruiterpad (onverhard!) teruggelopen. Ik kreeg hier geen fijn gevoel van. Hij moest complete rust, dus niet een eind wandelen en al helemaal niet over een onverhard pad. Toch nog weer aangegeven dat hij dat niet mocht.
Donderdag weer gebeld; het ging slecht met Sam, hij liep slecht en had volgens hun dierenarts een zwelling bij zijn ruggenwervel maar hij had geen pijn. Ze hadden contact gehad met mevrouw Aharon, die gaf hun advies en Sam kreeg een spuit om de zwelling tegen te gaan.
We wisten zelf dat dit moest komen door overbelasting. Vanaf het vakantie adres (1100 km in Frankrijk) gebeld met mevrouw Aharon die niet wist dat ze een eind met Sam hadden gelopen. Ze bevestigde dat het kwam door overbelasting en dat ze nog weer eens gezegd had dat ze hem complete rust moesten geven. We mochten haar altijd bellen! Vanaf de camping hebben we nog een email gestuurd naar het pension om nog eens te zeggen dat Sam moest rusten. We hebben sterk getwijfeld om alles in te pakken, maar na twee dagen bleek dat de zwelling was afgenomen en Sam weer wat beter was.
Het was inmiddels maandag, we waren een week weg. Rustig vakantie vieren was er niet meer bij en ons gevoel werd steeds onrustiger. Mevrouw Aharon belde zelfs tussendoor hoe het ging! Toen we woensdagavond weer belden naar het pension hadden we ons al voorgenomen om terug te gaan als het slechter ging. We kregen toen te horen dat Sam niet meer kon lopen, hij sleepte met zijn achterkant, kon niet zelf opstaan (ze hielpen hem opstaan door hem met een handdoek onder zijn buik door op te tillen.) Hij deed liggend zijn behoefte. Om op zijn ‘poepplekje’ te komen, zetten ze hem in een bolderkar.
We hebben binnen een uur de tent afgebroken en zijn de volgende morgen naar huis vertrokken, mijn zus en zwager met wie we daar waren, achterlatend (20 juli). De goede bedoeling die we hadden om Sam achter te laten, viel totaal in duigen. We haalden hem op en zagen een zielige hond die totaal geen controle had over zijn achterste en daarbij kwam ook nog dat hij een nagel van zijn teen af had, die was er door het slepen met zijn achterpoot helemaal afgesleten. Als pijnstiller had hij van de dierenarts van het pension Cortaphen gekregen.
Thuis hebben we gelijk onze dierenarts gebeld en die kreeg toch sterk het vermoeden dat het toch een gezwel was. Omdat mevrouw Aharon er een paar dagen tussenuit ging, zijn we diezelfde middag naar het Verwijscentrum voor Gezelschapsdieren ‘De Tweede Lijn’ gegaan. Hier werkt een arts die specialist is op het gebied van hernia’s. Ze verzekerde ons dat het een hernia was en geen gezwel. Het advies kenden we al: Rust! We mochten ook af en toe best een Cortaphen geven voor de pijn aan zijn teen, die inmiddels ontstoken was, wat het lopen ook absoluut niet bevorderde.
Op drie augustus zijn we weer voor behandeling naar Mevr. Aharon geweest. Er stond weer veel scheef in zijn rug, dus eigenlijk konden we na het verblijf in het pension opnieuw beginnen. Na deze behandeling zijn we begonnen met Previcox. Op internet zagen we dat Cortaphen een heel verkeerd medicijn was voor Sam, het heeft als bijwerking vertraging van wondgenezing, dit verklaarde de slechte genezing van de teen van Sam. Geen van de dierenartsen heeft dit aangegeven, wat ik een slechte zaak vind. Toen we overgingen op Previcox was de teen binnen een week genezen.
Vrijdag (1 september) zijn we weer bij mevrouw Aharon geweest. Het is onvoorstelbaar dat Sam weer bijna de oude is, haar behandeling doet wonderen! Nog een ding tot slot: het is voor ons onbegrijpelijk dat niemand van alle dierenartsen ons doorgestuurd heeft naar mevrouw Aharon, terwijl ze zulk goed werk verricht!
