Deze dag moesten wij op het einde van de middag plotseling met onze teckel Puck naar de dierenarts. Ze ging de tuin in, ze jankte onmiddellijk en van de pijn beet ze in mijn hand toen ik haar op wilde pakken. Ze liet meteen haar urine lopen. In de auto zei mijn man: als het haar rug maar niet is... terwijl ik dacht dat ze een pootje had gebroken.

Het bleek inderdaad haar rug te zijn. Ze kreeg van de dierenarts meteen injecties. Advies: een paar dagen aankijken en dan terugkomen als het niet beter ging. De eerste vier nachten hebben mijn man en ik afwisselend beneden in de kamer op de bank geslapen. We hadden echt een doodzieke hond met veel pijn.

Zo zijn we anderhalve week doorgegaan met injecties en medicijnen. Toen hebben we foto's laten maken en onze angst werd bevestigd: een flinke hernia. De dierenarts kon niets meer voor haar doen en met een zielig hoopje hond gingen wij naar huis. Inslapen?? Daar wilden wij pas aan denken als niets anders meer mogelijk was en we alles geprobeerd hadden. Inmiddels had ik ook al homeopathische tabletjes via internet gevonden en haar gegeven, maar dat gaf ook geen verbetering.

Die twee weken had ik ook veel op internet gezocht en de website van Dr. Aharon gevonden. Met verbazing las ik de verhalen over teckels, maar inmiddels wist ik wel dat onze teckel er erg aan toe was. Toch wilde ik dit nog proberen, dus een afspraak gemaakt. We konden precies 2 weken nadat het was gebeurd terecht.

Dr. Aharon was op vakantie, maar we mochten bij haar vervanger komen. Die heeft haar rug "rechtgezet" en absolute bench rust voorgeschreven. Na twee weken terugkomen. Eigenlijk zagen we meteen verbetering. Niet dat ze ging lopen, maar we kregen weer beetje bij beetje onze eigen hond terug. Ze was weer blij als er iemand thuis kwam, ze ging weer beter eten, en het belangrijkste: ze had volgens ons eindelijk geen pijn meer.

Na twee weken heeft Dr. Aharon haar bekeken en ook zij was somber gestemd. Haar vervanger dacht aan graad 4-5. We gaven aan dat we toch op de ingeslagen weg door wilden gaan. We kregen oefeningen mee en kwamen weer na twee weken terug.

Inmiddels zijn we een aantal keren op controle geweest en allemaal wat positiever gestemd. Met hele kleine beetjes, voor een buitenstaander vaak niet eens zichtbaar, gaat ze vooruit. Dr. Aharon geeft wel aan dat het, als het ooit goed komt, nog wel een half jaar tot een jaar kan duren.

De eerste twee weken is er veel schade aan de zenuwbanen ontstaan, maar haar rug houdt het nog steeds goed. Een keer is er nog een wervel teruggezet. We gaan door met de oefeningen en met name ook met zwemmen. Dat deden we eerst in het ligbad van mijn zus, maar dat vonden we niet zo goed gaan. Inmiddels gaan we naar een meertje in de buurt, of naar zee. Dat doet ze het liefst. Ze zwemt daar inmiddels zelfstandig, het liefst met een stok of een balletje, en ook de golven kunnen haar niet stoppen. Hier voelt ze zich vrij, haar achterpootjes doen nog niet echt mee maar in haar liezen voel je beweging.

Inmiddels is ze ook mee op vakantie en ja, ons hele gezin is er nu op ingesteld. Ik denk ook dat de behandeling alleen maar kan slagen als iedereen in het gezin zijn bijdrage levert, zoals meteen oefeningen doen als je haar buiten zet. We worden ook steeds vindingrijker, want we vervoeren haar met een tas (zelf gefabriceerd) en in de bench liggen zachte matjes die je af kunt spoelen, want ja, onze teckel is verwend. Een lekker zacht ondergrondje in de bench en een dekentje er overheen.

Zonder die matjes moest ik iedere dag een hondenwas draaien en dat gaat op vakantie niet. Ook gebruik ik wegwerp-onderleggers die gebruikt worden om puppy's zindelijk te maken. Dan kan ze op schoot of op de bank liggen. Haar grootste probleem is natuurlijk haar verlamming, maar haar incontinentie vind ik eigenlijk een nog groter probleem, met daaraan gekoppeld al een aantal blaasontstekingen.

Aan onze hond merken we dat ze echt pijnvrij is en eigenlijk gewoon "de oude". Het enige verschil is dat als ze merkt dat er iemand weg gaat, ze wat eerder in paniek is. Inmiddels mag ze rustig wat rondscharrelen en dat doet ze terwijl ze zich heel snel kan voortslepen. Ze is ook al een paar keer zelfstandig gaan staan, wel heel kort. Ze kan haar pootjes weer onder zich doortrekken en schuift op haar knietjes. Soms probeert ze haar kontje omhoog te drukken. Al met al gaan we dus nog steeds vooruit en dat houdt de moed erin.

In oktober gaan we weer op controle bij Dr. Aharon en ik hoop dan een nog positiever verhaal te kunnen schrijven. Nog steeds zeggen mijn man en ik wel eens tegen elkaar: wat jammer dat we de eerste twee weken zo aangemodderd hebben. Als het ons nog eens zou overkomen, is het meteen bellen voor een afspraak en absolute bench rust.

We genieten nog elke dag van onze hond en zij van ons. We hopen dat ze pijnvrij blijft, want haar laten lijden is het laatste wat wij willen. Tot zover het verhaal over onze teckel Puck.

Oktober 2009

Na onze vakantie is Puck steeds verder vooruit gegaan. Eind augustus/ begin september begon ze met wat vaker per dag te staan. Dat ging eigenlijk het beste in onze tuin. Ze stond dan op de stenen en gleed daar niet zo makkelijk weg als op de tegels in onze kamer. Ze stond dan heel voorzichtig te snuffelen bij de buxus heggetjes. Als we naar elkaar riepen "Puck staat", ging ze van schrik zitten en keek ons aan van "zo deed ik dat".

Zo af en toe probeert ze slingerend wat stapjes te zetten. Met goede moed dus naar de controle bij dr. Aharon. Ook zij constateerde dat de verlamming van graad 4 naar graad 3 was gegaan. Vooruit dus, weer een nieuwe oefening mee gekregen. Ook gaan we wat vaker oefenen met de draagband, het broekje om haar buik.

Doordat ze steeds vooruit gaat en ze nog steeds onze eigen lieve hond is die geen pijn heeft, kunnen we dit allemaal volhouden. Over een half jaar moeten we terugkomen. Ik hoop haar dan wandelend mee naar binnen te kunnen nemen.