Beste Dorit Aharon,

De vorige keer heb ik u al verteld dat ik na mijn eerste bezoek met Nikkie aan u geen halti meer gebruik. Haar gedrag naar andere honden is goed. Oke, ze zal nooit los met ze kunnen spelen, maar ze vreet ze ook niet meteen meer op als ze in de buurt komen.

Afgelopen zaterdag heb ik onze nieuwe pup opgehaald, een Australian Cattle Dog. John stond al klaar toen ik thuis kwam om alles een beetje in goede banen te leiden. Honden achter het huis, Cobba (zo heet hij, het is Aboriginal voor vriend) erbij en tot onze stomme verbazing...waar we o zo bang voor waren, gebeurde NIET. Nikkie vrat hem niet op. Zij begroete hem en legde wel even duidelijk uit dat zij de baas in huis was. Zij legde al haar tennisballen voor z'n neusje en als hij er naar keek, begon ze te grommen. Al het andere speelgoed mocht hij aankomen maar niet aan haar ballen.

En Boy, die sufferd, was er bang voor. Wist absoluut niet wat hij met dat kleine pummeltje moest. Het wordt gelukkig al beter maar hij is er nog niet echt happy mee. Maar dat komt wel.

Elke keer als ik Nikkie met Cobba zie spelen, loopt me het kippenvel over de rug. Shit, waarom heb ik u tien jaar geleden niet leren kennen? Dan had het leven met en van Nikkie er misschien heel anders uitgezien. Nu mocht ze nooit los, omdat ze zo agressief was...dachten we.

Ik ben u enorm dankbaar wat u voor mijn honden heeft gedaan. Elke keer als ik die oude sacherijnige dikke zeur nou met dat kleine kereltje door de gang en keuken zie rennen, krijg ik kippenvel en de tranen prikken dan best wel eens. Ik hoop dat u nog jaren doorgaat met uw goede werk en dat nog heel veel honden er baat bij hebben. Ik zal uw Orthomanuele boodschap zeker uitdragen.

Tonny, Johnny, Boy, Nikkie en nu natuurlijk Cobba