Bij een goed bekend staande fokker kochten wij een pup van tien weken. Hij zag er actief uit, maar wel wat mager. De fokker raadde ons dan ook aan om hem wat extra te voeren. Wij dachten dat dat geen probleem zou zijn als hij bij ons was, omdat hij dan alleen zou kunnen eten. Ook konden we onze andere hond eventueel laten toekijken, wat ook meestal bevorderlijk is. Dus zetten we zijn eerste portie eten neer (van fokker meegekregen). Maar hij at niet of heel slecht. Wat we ook probeerden. We kregen wel honderd adviezen, volgden er honderdtien op, maar het hielp niet echt.
Onderzoek bij twee dierenartsen, nog een dierenarts met als specialisatie homeopathie, niemand kon ons helpen. Van de fokker kregen we het advies om maar te blijven voeren...'s Nachts lag ik er vaak wakker van. Ik was ook bang om hem op een slechte morgen dood aan te treffen. Toen hij een jaar was zag hij er een half jaar jonger uit vergeleken bij andere pups van zijn ras en leeftijd. Het was gewoon een kneus. Je werd er wanhopig van.
Aangeraden werd een magnetiseur te proberen. De magnetiseur tilde hem op en werd heel misselijk. Dat was hoe Frizzle zich ook voelde. We vonden het zo erg voor hem. Maar ze beurde ons op door te zeggen dat hij naast dat misselijk zijn zich toch wel happy voelde. Dat klopte ook wel want hij deed altijd vrolijk (als hij maar niet hoefde te eten!) Volgende dreun was dat hij behoorlijk ondervoed was en gebrek had aan allerlei vitaminen en sporenelementen. Dat hadden we zelf ook kunnen bedenken! Hij werd zo'n tien keer behandeld, we begonnen met een speciaal mineralen mengsel (Petogen) en hij ging waarachtig vaker zelf eten.
Zes maanden daarna kwam dr. Dorit Aharon op onze hondenclub Orthomanuele sportkeuringen doen. Wij er ook heen met onze Frizzle. De klachten waren: soms lopen met wat opgetrokken rug, slecht eten en altijd tegen zijn eigen buik aan plassen (dat kon er nog wel bij). Dr. Dorit Aharon keek hem aan, pakte hem beet en begon: bekken rechtzetten en bij het volgen van de wervelkolom nog een wervel (ter hoogte van zijn maag) in de goede positie zetten. Alles bleef ok bij de controles.
Sinds de eerste Orthomanuele behandeling heeft Frizzle niet meer tegen zijn buik aangeplast (jippie!) en het eten ging steeds beter. Na zo'n drie of vier maanden at hij gewoon altijd. Sterker nog: hij staat likkebaardend te wachten tot hij zijn voerbak leeg mag eten (met hetzelfde voer wat hij vroeger verafschuwde).
Over het eerste bezoek zei Dorit: "het leek een kaarsje dat aan het uitgaan was". Nu is hij zo ontzettend opgeknapt, je kent hem niet meer teug. Hij is nog vrolijker als voorheen. Het lijkt of hij zijn puppy tijd in wilt halen. Fantastisch, zo'n behandeling is goud waard.
Update 18-2-2017: vorige week is onze Frizzle 15 jaar geworden. En nog leuker: hij is nog reuze fit. Hij loopt zo 2½ uur met ons door bos en hei. Alleen 's morgens staat hij een beetje langzaam op. Sinds Dorit hem heeft behandeld, alweer 13½ jaar geleden is hij eigenlijk altijd goed gebleven. Zijn achterstand heeft hij niet meer ingehaald maar een kniesoor die daar op let.
