Dommel is een kruising Friese Stabij en is op anderhalf jarige leeftijd bij ons gekomen vanuit het dierenasiel. Hij had in zijn korte leven drie eigenaren gehad en had ook al net zo vaak in het asiel gewoond. Het asiel was duidelijk over wat er inmiddels aan Dommel mankeerde, namelijk een fors gedragsprobleem buiten.

Tijdens de wandelingen was hij continue bezig met het agressief belagen van alles wat hij zag bewegen; katten, honden, vogels, fietsers, mensen, langzaam rijdende auto’s, blaadjes die over de weg dwarrelen, enz. Dat uitte zich in hangen, trekken, joelen/blaffen en uithalen naar alles wat beweegt. Hij was met zijn hoofd voortdurend op zoek naar iets om zich op te kunnen fixeren om er vervolgens flink tegen uit te vallen. Snuffelen deed hij niet, met Dommel kon je alleen maar snelwandelen of hardlopen en dan maar hopen dat je niet al te veel onderweg tegenkwam.

Ondanks zijn slechte cv hebben wij Dommel toch in huis genomen bij onze andere twee honden Teun (kruising Friese Stabij, inmiddels overleden) en Douwe (Friese Stabij). Na zes weken volledige chaos tijdens de wandelingen met Dommel, was onze hondenkennis qua gedragsaansturing op.

Niets hielp, zelfs lekkernijen niet. Eenmaal buiten had hij totaal geen aandacht voor ons. Terwijl hij binnen, hoe wonderbaarlijk dat ook mag klinken, uitstekend gehoorzaam gedrag vertoonde. Wij hebben er toen een gedragstherapeute bij gehaald en met haar zijn we ruim een half jaar bezig geweest om een ingang of aansturing te vinden voor zijn verschrikkelijk gedrag. Helaas zonder resultaat en de gedragstherapeute gaf aan het niet meer te weten en verwees ons door naar een homeopaat.

Wij zijn toen overgestapt naar een homeopathische dierenarts die er samen met ons de schouders onder zette om Dommel op het rechte pad te krijgen. Helaas was het resultaat minimaal en verbeterde zijn gedrag niet. Inmiddels waren we twee jaar verder en hadden wij het punt bereikt dat we hem dan maar accepteerden zoals hij was en er maar het beste van probeerden te maken.

Ondanks alle ellende buiten is het een heel lieve hond, die binnen alles zo oppikt wat je zegt. Welke hond gaat er rechtop zitten als hij met een kromme rug zit? Of blijft keurig netjes naast de voerbak wachten als je vergeet het commando "zoek" te geven en komt je dan zelf uit de kamer ophalen?

Rond dat tijdstip, vorig jaar zomer dus, kreeg Douwe (onze andere hond met de witte snuit) ernstige rugklachten. Onze dierenarts verwees ons toen door naar Orthomanueel dierenarts, mevrouw Aharon. Zij heeft hem behandeld en na enkele behandelingen begon Douwe te herstellen en loopt nog steeds goed rond. Daar zijn wij erg blij mee omdat hij beter loopt dan wij hadden verwacht.

Tijdens deze bezoekjes kwam ook Dommel ter sprake en gaf mevrouw Aharon aan dat een gedragsprobleem als onderliggende oorzaak een fysiek probleem kan hebben. Wij hebben die informatie toen wel tot ons genomen, maar gezien hoe lenig Dommel is, konden wij ons echt niet voorstellen dat er fysiek iets met hem aan de hand zou kunnen zijn.

Aan het begin van dit jaar liep Douwe na alle sneeuwpret toch wat minder goed en besloten we voor een herhalingsconsult naar dokter Aharon te gaan. Aangezien we al langere tijd met Dommel op een dood spoor zaten, hebben we hem ook voor een consult meegenomen. Eigenlijk vanuit de gedachte ‘baat het niet, dan schaadt het niet’, we hebben niets te verliezen.

Tot onze grote verbazing bleek dat bij Dommel zijn bovenste nekwervel (de atlas) scheef en gedraaid stond. Dokter Aharon gaf aan dat dit een bloedvat of zenuwbaan kan beknellen of beschadigen, waardoor de hond pijn en uitvalverschijnselen kan hebben. Een serieus probleem dat het welzijn van hem fors beperkte. Zij heeft die wervel toen direct vakkundig helemaal goed gezet. Zij gaf aan dat het nu afwachten was of dit de oorzaak van het gedragsprobleem zou zijn en dat dit de komende maanden duidelijk zou worden.

Twee weken na de eerste behandeling zijn we voor controle terug geweest en de wervel stond nog precies zoals die hoorde te staan. Daar waren wij erg blij mee! Het wachten begon en na enkele weken waren wij uiterst verwonderd dat Dommel ons na een commando tijdens de wandeling ineens aan begon te kijken en ontvankelijk werd voor lekkernijen als beloning. Dat hadden we in twee en een half jaar tijd nog niet meegemaakt!

Sinds die tijd begint hij ons buiten met kleine stapjes belangrijker te vinden dan alle andere bewegingen om hem heen. Er was eindelijk ruimte voor ons ontstaan om met hem buiten contact te maken en hem aan te gaan sturen. We zijn sindsdien flink met hem aan het werk gegaan, want ook al heb je de oorzaak van het gedragsprobleem gevonden, dan nog moet je er goed aan werken om het ingesleten gedrag te veranderen.

We zijn nu vijf maanden verder en hij is echt vooruit gegaan. Het gejoel/getrek en geblaf aan de riem is toch wel voor zo’n 60% minder geworden. Hij blijft onvoorspelbaar, want zo ineens dan gaat het toch weer mis, maar verhoudingsgewijs tot zijn gedrag van voorheen is hij fantastisch verbeterd.

Hij heeft nu ook eindelijk het verband gelegd dus goed gedrag en het belonen dat daarop volgt, daar vraagt hij zelf duidelijk om als hij het goed heeft gedaan. Dat is mooi om te zien, omdat hij de twee en een half jaar daarvoor buiten onbereikbaar voor ons was. We merken dat hij zich nog steeds ontwikkelt en misschien dat wij over een aantal maanden een nog beter resultaat met hem hebben bereikt. We blijven met hem oefenen, want hij verdient het om na al die ellende een normaal hondenleven te hebben.

Wij zijn erg blij dat mevrouw Aharon dit voor ons en Dommel heeft kunnen betekenen!