Het was een koude donkere zondagochtend op 8 oktober, toen ik met Saartje en Vera vertrok naar Mheer in Zuid Limburg, voor een dauwtrappen teckel wandeling van de NTC. Onze ander drie teckels bleven met het baasje thuis. Bo was net bevallen van vier pracht puppy’s. Amber was hoogzwanger en verwachte binnen 14 dagen haar eerste nestje. Puppy Daan was met 6 maanden nog te jong voor deze flinke wandeling. Vanwege de vochtige kou, droegen Vera en Saartje hun jasje. Na een wandeling van bijna 8 km kwamen we terug bij het restaurantje waar we vertrokken waren. Wandelingen van 5 tot 8 km liepen we regelmatig met onze meiden. Tijdens de wandeling dartelen Saartje en Vera heen en weer, stukken aan de lijn en waar mogelijk vrij. Tijdens de hele route had ik geen signalen bemerkt van mogelijke pijn bij Vera. Aangekomen in het restaurant, hebben beiden uitgerust in hun reis bench, na drinken en hun eten. Rond 12:00 u was ik weer thuis met Vera en Saartje, waarna beiden lekker op hun kussen in slaap vielen.
Rond een uur of vijf begon Vera wat mank te lopen, een beetje stijf. We bemerkten dat ze ook pijn had. Tijdens hun laatste “plas uitlaat” kon ze niet meer opstaan na het plassen. We hebben haar toen mee naar bed genomen en die nacht lag ze tegen me aan. Ik voelde dat ze pijn had. Die nacht kon ze om 03:00 u al niet meer haar achterpootjes gebruiken.
Maandag 9 oktober om 8:30 u waren we bij onze dierenarts, waar ze na onderzoek en echo, de diagnose Hernia kreeg. Vera werd opgenomen en aan een cortisone infuus gelegd. Maandagavond nog geen verbetering, die nacht moest ze nog bij de DA blijven. Dinsdag 10 oktober belde onze DA, dat we met Vera naar de kliniek in Diepenbeek konden gaan. Daar verwachtte ze haar voor een CT scan. Onze arme meid opgehaald bij de DA, haar staartje bewoog een heel klein beetje toen ze ons zag, wat was ze blij. Om haar rechter voorpootje zat verband met de infuusnaald (zo hoefde ze geen 2e prik meer te doen voor de narcose van de CT scan). Wat hadden we verdriet om haar. Bij de kliniek moesten we wachten in de wachtkamer, met Vera op schoot. De chirurg was met een spoed operatie bezig en die kon nog zeker een uur duren, waardoor men het beter vond om Vera op te nemen. De chirurg zou de CT scan uitvoeren en ons dan meteen bellen over de uitslag. Wij zijn vertrokken naar huis. Onderweg, we waren bijna thuis, belde de chirurg. Hernia T13-L1 die zenuw afknelt en operatie was raadzaam om verdere schade aan haar zenuwen te voorkomen.
We hebben toestemming gegeven om te opereren. De chirurg zou nadat Vera wakker was van de operatie ons bellen. Helaas geen verbetering die dinsdagavond. Woensdag, even voor de middag, telefoon van de chirurg: Ze vond geen vooruitgang bij Vera, waarna ze bij Vera nogmaals een CT Scan heeft uitgevoerd. Er zat nog een hernia T12-T13. Als die verwijderd zou worden dan zou haar toestand waarschijnlijk verbeteren. Woensdagmiddag is Vera opnieuw geopereerd. Donderdag helaas geen verbetering, en zo ging het elke dag. Ze kreeg daar intensieve fysiotherapie. Op maandag 15 okt. zijn we Vera gaan bezoeken, we moesten haar zien. We troffen er een verlamd, heel zielig hondje aan dat we na een uurtje knuffelen weer terug aan de verzorgende gaven. Onderweg naar huis besloten we haar dinsdag naar huis te halen en thuis therapie te doen. We hebben een speciale bench voor haar gemaakt en op de slaapkamer de reis bench klaargezet, waarna we dinsdag aan de kliniek doorgaven dat we Vera in de middag kwamen halen.
We kregen instructies hoe we oefeningen met haar moesten doen en hoe we haar blaas konden leegdrukken. Met de oefeningen en medicijnen ging ons meisje mee naar huis. Hieronder een stukje van het schrijven van de chirurg voor onze DA. Klinisch onderzoek: wel nog anusreflex, kan nog een paar stappen zetten, diepe pijn aanwezig CT 3 letsels zb, besloten om T13-L1 vrij te maken chirurgisch, dit gaf te weinig opheffing van de druk hernia 1 tussenwervelruimte nr scan dag nadien geopend, hier meer herniamateriaal vrij gekomen Diagnose: Hernia T13-L1 en T12-T13 Therapie: chirurgische correctie mbv dubbele hemilaminectomie 16/10 te weinig beterschap de laatste dagen ondanks intensieve fysio, er is tonus in de linker achterpoot, ze maakt stoelgang maar plast niet alleen volledig leeg, kwispelen lukt ook diepe pijn blijft aanwezig Op woensdag was Vera zo blij om weer thuis te zijn, haar droevige koppie klaarde helemaal op. Ook de anderen begroeten haar met gesnuffel en enthousiasme, we hielden haar op schoot om belasting van haar rug te voorkomen, tijdens de begroeting. Vanuit haar veilige plekje bekeek ze de weken die volgde alle drukte om haar heen. Door de verlamming was ze de eerste weken incontinent, moesten we haar laxeren door de zware pijnstillers.
Ondertussen had wij contact gezocht met dr. Aharon waar we met Vera op 22 oktober terecht konden. Dr. Aharon liet Vera “lopen” en deed een paar onderzoekjes. Ze nam de tijd om naar ons verhaal te luisteren. Ze kon nog niets met de rug van Vera doen, vanwege de operatie en het genezen van de wond. De wervels stonden mooi recht, dat kon ze voelen. Absolute Bench rust en met tips voor tillen en verzorging gingen we naar huis. De weken die volgden ging ze elke dag een klein stukje vooruit. Zelf plassen en poepen ging beter. Ze ging staan, als was het wankel. Zelf aan haar kopje krabben, al ging het nog heel ongecontroleerd.
We zijn ondertussen op zoek gegaan naar een rolstoel voor Vera. Op 7 december hadden we een nieuwe afspraak bij dr. Aharon. Zij was enthousiast over de voortgang die Vera geboekt had. Dat gaf ons ook weer moed. De rolstoel hadden we meegenomen en laten zien aan dr. Aharon. Zij vond de rolstoel geweldig. Vera heeft de rolstoel een week of 6 uitgeprobeerd, maar het was helaas voor haar geen succes. Ze kan haar linker achterpoot goed gebruiken maar haar rechter achterpoot is zwakker waardoor ze scheef in de rolstoel ging hangen. De rolstoel is terug gebracht. Thuis hebben we door het hele huis een rubberen noppenloper liggen waardoor Vera betere grip heeft met lopen. Anders glijden haar achterpootjes in een spreidstand op de tegels of parketvloer. Zo kan ze met de andere teckels mee lopen in huis, zelfs tot in de tuin. Als Vera loopt trekt haar rug scheef naar rechts, ze sleept met haar rechter achterpootje. Nu heeft Mariet voor Vera een korsetje gemaakt met baleinen dat haar rug recht houdt met lopen. Vera vond het korset in het begin maar niks. Maar tijdens de wandelingen draagt ze het, ze kan er beter door lopen zonder haar rug te zwaar te belasten. Ze is er nu aan gewent en kwispelt als ze het korset ziet. Wandelen! We zijn al heel blij dat Vera zelfstandig zich kan verplaatsen door het huis en in de tuin. Ze kan zelfstandig plassen en poepen. De toekomst zal uitwijzen hoe ver haar herstel zal vorderen.
Dieteren febr. 2019 Ons Kaninchen teckeltje Vera (Vydeliene vom Altsiedlerhof) is 14 februari 2019, 5 jaar geworden. Rob en Mariet de Haas, uit Dieteren, Limburg.
