Op zondagavond sprong onze jongste Golden Retriever op uit zijn mand en rende op ons af. Wij zaten op de bank en Max probeerde al piepend op de bank te springen. Terwijl hij dit deed, zakte hij aan de achterkant in mekaar en schoof op zijn kont door het huis heen.

Wij hebben gelijk de dierenarts gebeld en konden meteen langskomen. Eénmaal bij de dierenarts ging Max weer voorzichtig lopen. Max kreeg een spuit en we zijn weer naar huis gegaan. Onze dierenarts dacht aan een kleine tia.

De volgende ochtend zakte Max wederom in mekaar en liep niet meer. We hebben gelijk weer de dierenarts gebeld en er zijn röntgenfoto's gemaakt. Hier was niets op te zien en de dierenarts wilde ons doorsturen naar een kliniek. Wij hebben ervoor gekozen om met Max naar mevrouw Aharon te gaan. Daar konden we de volgende dag gelijk terecht.

Max is door mevrouw Aharon onderzocht, Max had nauwelijks reflex meer in zijn achterpoten en het zag er slecht uit. Wij zijn door mevrouw Aharon doorgestuurd naar Verwijscentrum Dordrecht, Hans Mulders dierenarts. Daar is een scan van Max zijn rug gemaakt. Hieruit bleek dat Max een soort ruggenmerginfarct had gehad, het was niet geheel duidelijk te zien. In het Verwijscentrum hebben ze ons geleerd om Max te katheteriseren en zijn we met Max weer naar huis gegaan. Het beste voor Max was volledige rust en pijnstillers.

Max heeft een volle week niet gelopen, we hadden bij mevrouw Aharon een tuigje gekocht zodat we Max aan de achterkant konden optillen. We hadden een afspraak gemaakt dat we over twee weken weer bij mevrouw Aharon langs zouden gaan om de situatie van Max te beoordelen.

Ik sta een week later mijn andere Golden Retriever Boy (Max zijn oudere broer) eten te geven in de keuken en ineens staat Max aan mijn handen te likken. Hij was al lopend, slepend, waggelend naar mij toe gekomen. Ik heb meteen mevrouw Aharon gebeld en kon de dag erop gelijk langskomen.

We zijn op advies van mevrouw Aharon heel langzaam het lopen met Max gaan opbouwen, hierbij gingen we kleine heuveltjes op en af om zijn achterpoten aan te sterken. We wonen aan zee en in de zomer zijn we veel gaan zwemmen met Max. Tevens kreeg Max speciaal voer en visolie pillen.

We zijn nu twee jaar verder en aan Max is niets meer te zien, het is een vrolijke goedzak geworden. Het is elke dag nog ongelofelijk dat hij compleet verlamd was aan zijn achterkant. Ik ben zo blij dat we ervoor hebben gekozen om naar mevrouw Aharon te gaan. Ik ben ervan overtuigd dat wij zonder mevrouw Aharon nooit zo ver waren gekomen met Max en wij zijn daar eeuwig dankbaar voor. Dikke poot van Max