Een Shiba Inu is maar een klein hondje en als er dan een paar keer een grote hond in volle vaart bovenop je springt, houd je daar pijn in je rug aan over. Daarom gingen we al een paar jaar naar dokter Aharon.

In augustus 2015, Ossie was toen bijna 10, liep een akkefietje met een andere hond echter bijna fataal af. Hij raakte een stuk onderkaak en bijna een achterpoot kwijt. Na drie operaties door een veterinair orthopeed heeft hij nu twee metalen platen en zestien schroeven in zijn linker onderbeen. Bij die vechtpartij had hij natuurlijk ook zijn rug en bekken verdraaid en toen het na de laatste operatie weer een beetje beter met hem ging, zat ik al weer gauw in Noorden.

Soms ging ik na twee weken alweer terug omdat ik me zorgen maakte, en iedere keer lapte dokter Aharon hem weer op en stak zij mij een hart onder de riem. Ossie heeft maandenlang ontzettend veel pijn gehad en dat is akelig om aan te moeten zien. Het is dan heel fijn dat een dierenarts er de tijd voor neemt om je bij een kopje koffie even de zorgen van je af te laten praten.

Nadat in januari 2016 door mijn "gewone" dierenarts een afgebroken kies was getrokken, ging het opeens beter, en daarom durfde ik het aan om hem mee te nemen op vakantie. We hadden al vaak met veel plezier grote tochten door Europa gemaakt en in april van dat jaar reisden we drie weken door Duitsland, Oostenrijk en Tsjechië. Ossie was vrolijk en opgewekt en liep als een kievit alle heuvels en ellenlange trappen op en af.

Als het warm was, sprong hij achter een bal aan de Rijn in. Op de Dresdner Heide ging hij met stokken lopen sjouwen. Iedere ochtend maakte hij me voor dag en dauw wakker om er weer op uit te trekken. Wie had dat een half jaar eerder kunnen denken!

Medio 2016 zijn de platen en schroeven operatief verwijderd en bij dokter Aharon krijgt hij, als het nodig is, een onderhoudsbeurt. Ik maak me nog wel eens zorgen over die gammele poot en kapotte kaak, maar Ossie zelf is alles allang vergeten en rent, zonder zich een seconde te bedenken, een heuvel op als hij denkt dat daar een ree heeft gelopen. Bij de beide tantes dierenarts gaat hij monter en zonder enig spoor van zenuwachtigheid naar binnen.

Ossie is nu 13 en je merkt wel dat hij niet meer de jongste is. Zonder pijnstillers wordt hij stijf en soms loopt hij opeens tegen iets aan omdat hij slecht gaat zien. Lange wandelingen maken kan hij niet meer zo goed maar reizen is nog steeds zijn lust en zijn leven! In de buggy achter de fiets geniet hij volop en als het koud is, krijgt hij gewoon een jasje aan. Mevrouw Jackl