“Loop maar even een paar keer op en neer in de tuin. Ja, dank je wel, ik heb genoeg gezien!” We zijn voor het eerst bij mevrouw Aharon. De tuin bij haar praktijk in het mooie dorp Noorden wordt door mevrouw Aharon gebruikt om de met zijn gezondheid tobbende hond, samen met haar of zijn baasje, enkele stappen te laten zien die haar meteen een goede indruk geven.
Zo ook bij onze Harry, die sinds een paar maanden slecht of nauwelijks wil lopen. Hernia, constateerde onze dierenarts na degelijk onderzoek, en na wat spuiten en pijnstillers leek er zowaar verbetering in te zitten. Harry liep en durfde weer meer, maar toch was het nog niet onze eigen Harry die lekker wilde rennen, ravotten, spelen en springen zoals hij jarenlang deed en kon doen. Nog maar net zeven jaar oud met nog een mooie toekomst voor zich, maar het zat Harry niet lekker. Met name de plekken en momenten waar hij pijn voelde waren voor ons heel pijnlijk om te zien, zoals het op de bank willen springen om lekker te kroelen naast het baasje, of het moment dat hij, blij als altijd, bij opa en oma in de gang naar binnen sprong om koekjes te gaan eten. De gil van pijn die hij daar slaakte zit nog diep in het geheugen, net als het feit dat Harry een maand lang niet naar opa en oma toe wilde. “Omdat een hond een pijnscheut ervaart als een straf” zo legde mevrouw Aharon later uit.
De hulp en kennis van onze dierenarts werd zeer gewaardeerd, maar toch voelden we dat er meer zat bij Harry, onze allerliefste Boomer. Een korte zoektocht op internet bracht ons bij Kreupeldier, de webpagina van mevrouw Aharon. Binnen twee maanden konden we bij haar op consult. Voor de eerste tuinwandeling valt al op dat mevrouw Aharon ons begroet met een handdruk en Harry met een klein koekje. Dat koekje geeft ze niet, dat vliegt, na onze toestemming, door de wachtkamer waarna Harry op zoek mag. Dat is een leuk spelletje! Een spelletje dat later in de behandelkamer nog een paar keer herhaald wordt, zeer gewaardeerd door onze Harry die schijnbaar volkomen op zijn gemak rondloopt.
Eén van de krachten van mevrouw Aharon is dat ze niets overdrijft, het is zoals het is en dus praat ze met ons, de baasjes, en speelt ze koekjes gooiend met Harry, ondertussen de hond goed observerend. Die laat zich gewillig alles welgevallen, ook op de behandeltafel waar we Harry samen vasthouden terwijl mevrouw Aharon het gehoorzame beest stilzwijgend bevoelt en aftast, van hoofd tot rug, van voor- naar achterpoten Haar bevindingen stellen ons enorm gerust. Ze voelt geen hernia, maar dat wil niet zeggen dat hij er niet gezeten heeft! Wel voelt ze iets bij Harry’s knieën en ellebogen wat wellicht duidt op artrose. Ze voelt, kijkt, praat en observeert en komt dan tot de conclusie dat Harry het best goed doet, maar dat hij het met Glucosamine pillen inclusief pijnstilling ongetwijfeld nog beter gaat doen!
Dat blijkt in de weken erna. Langzaam maar zeker zien we Harry weer in zijn oude ritme komen. Hij wil weer rennen, loopt wat meer vooruit en is speelser dan anders. Wel heeft hij op een dag een vreemde terugval. Tijdens zijn ochtendwandeling om half negen wil hij bijna niet lopen en eenmaal thuis gaat hij trillend onder de tafel in de hal zitten, een plek die hij nooit opzoekt. Onze dierenarts, die weet dat we bij mevrouw Aharon komen, kijkt ook vreemd op als Harry trillend in een hoekje gaat zitten, het is duidelijk dat hij niet wil bewegen. Ook zij probeert te voelen wat er mis is en na lang aftasten en uiteindelijk een stevige massage weet ze iets bij Harry los te maken. Eenmaal weer op de grond durft hij zelfs weer te lopen! Toch zat de schrik er goed in en doen we het voorlopig rustig aan met Harry.
Zes weken later zijn we weer terug in Noorden. Mevrouw Aharon komt na een korte tijd melden dat het nog even duurt en dat het wachten gekort kan worden met koffie. Het maakt Harry niet uit, er zijn weer vliegende koekjes! Met plezier ziet mevrouw Aharon tijdens de tuinwandeling hoe goed Harry het doet. “Kijk nou, hij knort en springt zelfs!” Harry is inderdaad in goede doen, vliegt met plezier op zijn koekjes af, laat zich gewillig onderzoeken en vertelt zelf dat het goed met hem gaat, met de kop in zijn nek, awoef, woef, woef! Mevrouw Aharon vindt het prachtig, keurt Harry bijna goed maar wil hem over drie maanden toch nog een keer zien, voor alle zekerheid. En dan ineens komen nogmaals de bijzondere kwaliteiten van mevrouw Aharon naar boven. Zij had bij de wandeling al gezien dat baasje Pien last van haar schouder heeft. Dat klopt, een slijmbeursontsteking belemmert haar flink in haar dagelijkse bewegingen. Zelf kan mevrouw Aharon er niets aan verhelpen, maar ze heeft collega’s die dat wel kundig kunnen. Glimlachend en gerustgesteld nemen we tijdelijk afscheid, over drie maanden zien we elkaar weer. Harry loopt ondertussen als een kievit. Soms loopt hij zo goed en hard vooruit dat we zelf het gevoel hebben dat glucosamine ook voor ons een uitkomst zou zijn. Maar uiteindelijk zijn we ontzettend blij dat we naar Noorden zijn gereden om mevrouw Aharon te consulteren. We hebben onze ouwe Harry terug, onze levenslustige, lieve, pratende, sociale en vliegende koekjes etende Boomer.
APK goedgekeurd Ons derde en laatste bezoek aan mevrouw Aharon in Noorden is voor Harry inmiddels bekend terrein, zonder hem te sturen loopt hij door de wijk zo de tuin in die naar haar praktijkruimte leidt.
Honden worden hier namelijk met open armen ontvangen door middel van ‘vliegende koekjes’, kleine brokjes die regelmatig door de wachtruimte en de behandelruimte gegooid worden door Orthomanueel therapeute Dorit Aharon. Deze bijzondere vrouw is beroemd om haar manier waarop ze honden met gewrichtsproblemen weet te genezen. Van heinde en ver komen de mankerende honden, die bijna allemaal weer blij kwispelend de praktijk verlaten. Ze heeft zoveel tevreden klanten dat er binnenkort een boek uit komt met verhalen van blije honden- maar ook katten- en konijnenbezitters! Mijn verhaal ‘Vliegende koekjes’ komt er ook in, ze vonden het van alle inzendingen één van de mooiste verhalen! Meer over het uitkomen van het boek horen we wellicht over een week of twee.
In het verhaal speelt Harry de hoofdrol toen we met Harry’s hernia in Noorden terecht kwamen en mevrouw Aharon meteen zag wat Harry mankeerde. Let wel, zag! Later op de behandeltafel voelde ze wat ze al dacht, maar ook voelde ze Harry’s lichte knieproblemen. Vandaag zijn we op eindcontrole waarna blijkt dat het lieve beest uiteindelijk het predicaat ‘APK goedgekeurd!’ krijgt van Dorit Aharon. Ze is zeer tevreden, zeker over zijn rug. Zijn knieschijf blijft een punt van aandacht, maar gezien Harry’s recht opstaan om een koekje in ontvangst te nemen heeft hij er nu duidelijk geen last van.
Wij zijn ontzettend blij dat we de stap hebben gezet en bij deze buitengewoon deskundige vrouw terecht zijn gekomen. Zij heeft Harry en ons dus ook enorm goedgedaan. Drie keer zijn we er geweest, drie keer rijden we uiterst tevreden terug. We zullen mevrouw Aharon nog missen met haar ‘Vliegende koekjes!’ Gelukkig hebben we straks het boek nog!
