Dag mevr. Aharon, even een briefje om u te melden dat we Zwabbertje vanmiddag hebben laten inslapen bij de dierenkliniek in Santpoort. Hij is op zes dagen na, 16 jaar geworden. Hij had al enige tijd last van een chronische blaasontsteking, de sluitspier van de blaas werkte niet goed meer. Druppeltjes urineverlies overdag, ’s avonds een matrasbeschermertje in zijn mand. Maar het ging achteruit, hij begon aardig naar urine te stinken

Overdag moest hij ieder 1 á 1½ uur naar buiten, in de tuin, voor een plas. Hij dronk enorm veel. Recent is er nog naar zijn urine gekeken, hij had alleen een licht verhoogde zuurgraad. Alle andere waarden waren goed, zijn prostaat was “jaloersmakend glad en klein”, zoals de arts zei. Hij had alleen maar een blaasontsteking en daarvoor kreeg hij medicijnen. Die werkten twee dagen, daarna werd het erger.

In wandelingen had-ie al lang geen zin meer; het bos kon hem gestolen worden. Hij vermeed andere honden, grauwde jonge honden weg, had binnen 30 meter alles gedaan en draaide zich om, hij wachtte liever in de auto. Rondjes thuis idem! Hij en ik deden ons “ouwe lullenrondje” (deur uit, 4x rechts, poepzakje mee) en Marry liep 2 uur met labrador Gioia, 7 jaar. Ik niet.

Hij was wél wereldkampioen slapen geworden. Natuurlijk, als je goeddeels doof bent, wordt je nergens meer wakker van. Van de waakse Zwab was niks meer over! Bezoek werd pas opgemerkt als ze al in de kamer stonden.

De eetlust werd minder, de porties ook. Twee jaar geleden, met z’n eerste gebitssanering zijn er nogal wat ondertanden uitgehaald en 1 kies met twee wortels. Hij had duidelijk moeite met eten: ’t viel er telkens uit. Op ’t laatst “had” ie het: een paar graaien met zijn bek, kop omhoog, naar achteren werken en doorslikken. We moesten opletten bij hem want als ie z’n kop omhoog hield, jatte Gioia zijn bak. Hij verdedigde zich niet meer, draaide zich om. Het was op. We wilden geen gedokter meer (waartoe, hij was al zestien). We hebben een moeilijk besluit genomen. En het ging ontzettend snel. Gelukkig.

Ik heb hem in 2003 uit het asiel gehaald. Een kneus, zo zeiden ze. Een jaar oud, niet opgevoed, niet gesocialiseerd, geen naam, “kom hier” of “zit” kende hij niet. Alleen in een stenen kooi , ongeschikt in een hondengroep (als-ie wilde spelen dan ging-ie in een poot hangen en kreeg-ie de groep over zich heen). Van een mevrouw geweest die wat zonderling was en zes honden en zes-en-twintig katten had in haar huis(!). Dat wordt niks meer , hooguit wat voor gevorderde honden-opvoeders, zo zeiden ze daar. Kansloos.

Maar hij keek me aan: “vind je me aardig, ik ben wel te vertrouwen, hoor”. Ik liep een rondje door het asiel. We woonden toen op een oud binnenvaartschip, uit 1925, en na twee boxers (ook leuk!!) waren onze ruggen het gesjouw met die zwaargewichten goed zat (trappetje in de “keuken” naar de stuurhut). Wél een hond maar wat kleiner, svp. In het asiel zaten alleen pitbulls en neurotische herders, pubers met mislukte opvoeding.

Telkens als ik weer bij die kleine keek, vond ik ‘m meer schrander en vertrouwenswaard worden. Ach, en honden, véél mee doen, praten (ook veel onzin, ze moeten je stem en je stemming gaan kennen), overal meenemen (nooit problemen in een restaurant gehad), mee op vakantie, vrienden, familie. Gewoon een gezinslid op vier poten, niks mis mee.

Na 3 maanden kende-ie alles. De riem werd een straf, een belediging! Hij kende immers alles zelf ?! Aan de kant, fiets! (zelfs de domme Gioia kan dat prima). Oversteken, als de beste. Gek doen als-ie een standje kreeg (maar ik bén toch een leuk hondje, kijk nou eens!). Maar je kon door de drukste straten lopen, zonder riem, hij bleef bij je. Of die ene keer, we hadden Gioia net, zijn teefie, iedereen afblijven. Er was een herder, die veel te wild was, Gioia op de grond smeet en in de keel beet. Het stomme, telefonerende vrouwtje zei niks, “zo speelt-ie altijd, hij is nog jong!”. Een reden te meer mevrouw, nu kunt u het ‘m nog afleren, u kunt thuis beter bellen dan hier hoor! Verdorie. De volgende keer werd ik echt kwaad, ik wou die herder wat aandoen. Zwabber keek me aan. Een blik van verstandhouding. Een halve cirkel, áchter de herder langs, even in z’n enkelgewricht en wég. De herder gilde een hoge snerp. Geen Zwabber te zien, voortaan werd Gioia met pijn geassocieerd en liep die hond langs ons heen, het bos in. Ver weg. Léve Zwab!

Twee weken geleden kwam een oude vriend ons opzoeken, in Frankrijk. Hans was nog niet binnen of Zwabber werd gek van vreugde, z’n oude vriend. Blaffen, op zijn achterpoten juichen en toen als een bliksem door het huis. Op zoek naar zijn bal (waar-ie al 5 jaar niet meer mee speelt). Heel enthousiast. Hans zal dat moment als herinnering aan “gekke” Zwab koesteren, zo zei-ie net toen hij belde hoe ’t gegaan was.

Gioia liep zo net het hondenrondje heel traag. Telkens wachtte ze, als gewoonlijk, totdat Zwabber er was. Maar die kwam niet. Die moet een paar dagen wennen en dan is het ook weer gewoon.

Rest mij nog u te bedanken voor alles wat u voor Zwabber heeft gedaan en betekend. De dokter waar-ie zélf uitstapte en naar het hekje liep en zelfstandig het pad op en neer liep. De mevrouw die ‘m van zijn rugpijn afhielp, hij zag u graag. Dank, en tot ziens!