Hallo allen, Mag ik mij even voorstellen, mijn naam is Ziggy en graag wil ik jullie mijn verhaal vertellen over hoe dokter Aharon mijn leventje en die van mijn baasje weer rooskleuriger heeft doen maken. Laat ik bij het begin beginnen.
Zoals gezegd heet ik Ziggy, ben een ruwharige dwergteckel (reu) die op 28 maart 10 jaar wordt. Mijn eerste ontmoeting met dokter Aharon was op 13 september vorig jaar. De reden daarvoor was dat ik een week daarvoor uitvalverschijnselen had aan mijn achterpoten. Ik wilde op zondagochtend, zoals ik dat altijd doe, mijn baasje wakker gaan maken maar ik kon mijn achterpootjes niet meer bewegen en het deed verschrikkelijk veel pijn. Ik heb mijn baasje wakker geschreeuwd van de pijn en die kwam gelukkig snel maar was ook heel erg geschrokken toen ze me zag. Ze heeft me zo voorzichtig mogelijk gepakt maar het deed allemaal zo’n pijn. Baasje heeft direct de dierenarts gebeld en ze hebben gezegd dat baasje me rustig moest houden en de volgende dag vroeg langs moesten komen.
Maandagochtend vroeg bij de dierenarts geweest en daar heeft die mevrouw aan mijn onderrug gezeten en dat deed zo’n pijn…dat het al heel snel duidelijk was dat ik een hernia had in mijn onderrug. Ik had ook bijna geen pijnreflexen in mijn pootjes toen ze er in knepen. Advies van de dierenarts was volkomen rust en medicatie en over een week terug komen om te kijken hoe het gaat. Het leek allemaal wat beter te gaan en mijn baasje heeft heel erg haar best gedaan om me het zo comfortabel mogelijk te maken. Ook het naar buiten dragen om uit te laten, want ik plas en poep echt niet in huis, dat was best een opgave voor mijn baasje. Helaas, precies een week later en weer op een zondag werden de pijnen weer heftiger en heb ik per ongeluk zelfs mijn baasje in haar hand gebeten. Mijn baasje heeft daardoor ook veel pijn gehad. Opnieuw naar de dierenarts geweest op maandag 11 september waar mijn baasje voor de keuze werd gesteld of mij te laten opereren, wat heel veel centjes kost, of om mij te laten inslapen. We kregen nog wat medicijnen mee en baasje moest maar gaan bedenken wat ze ging doen.
Gelukkig heb ik een baasje die net als zoveel andere baasjes niet zo maar opgeeft. Ze heeft op Facebook op de teckelpagina ons probleem voorgelegd en kreeg direct heel veel adviezen als alternatief voor de dure operatie, waaronder het advies om contact op te nemen met dokter Aharon. Baasje heeft direct gebeld en we konden woensdag ochtend direct bij de dokter terecht. Ik had echt zoveel pijn, mijn baasje probeerde me echt geen pijn te doen met optillen maar dat was bijna onmogelijk.
Dokter Aharon was heel duidelijk naar mijn baasje toe toen ze me had gecheckt en vertelde ook dat het een ernstige vorm van hernia was en dat ze ook niet zeker wist of het goed zou komen. Ze heeft de werveltjes in mijn rug weer op hun plek gedrukt en medicatie meegegeven. Ook kreeg ik een tuigje die mijn baasje mij om moest doen als we naar buiten gingen om mij te ondersteunen met lopen maar ook met plassen en poepen. Het was zo zwaar voor mijn baasje om zo met mij meerdere keren naar buiten te gaan. Dokter Aharon heeft mijn baasje op het hart gedrukt dat ik echt volkomen rust moest hebben, dus heeft mijn baasje in de woonkamer een stukje afgezet met een bench en banken en stoelen zodat ik niet teveel kon lopen. Maar zoals eigenwijze teckels zijn en ik mijn naam eer diende aan te doen probeerde ik iedere keer toch uit de afgebakende ruimte te komen en soms lukte dat ook wel. Door de zware medicatie voelde ik niet zoveel pijn en probeerde ik het iedere keer opnieuw, soms tot wanhoop van mijn baasje.
Gelukkig ging het steeds beter met me en kon ik op 16 oktober, toen we weer terug bij dokter Aharon kwamen voor controle, laten zien dat mijn achterpoten weer redelijk functioneerden en ik weer met ondersteuning van het tuigje op vier poten liep. Hoewel het eruit zag of ik een dronken dropje was die liep te zwalken. Dokter Aharon was zeer tevreden en zag het allemaal wel goed komen en was erg tevreden over hoe mijn baasje het had aangepakt. Mijn ruggetje werd weer gecontroleerd en dat bleek wel weer goed te zitten. Nu moest ik langzaam weer kracht in mijn pootjes terug zien te krijgen door steeds langer buiten te gaan lopen volgens een vastgesteld loopschema en langzaam de medicatie afbouwen. Mijn volgende afspraak voor controle was pas weer op 24 januari. Baasje en ik waren zo blij dat het allemaal weer goed is gekomen en in november liep ik weer gewoon aan de lijn zonder tuigje en kon ik weer lekker rondsnuffelen en wandelen met het baasje.
En toen werd het december. Ik kreeg last van mijn nek en kon deze niet goed meer bewegen zonder dat het pijn deed. In het begin leek het meer alsof ik een beetje vreemd had gelegen op mijn kussentje en daarom wat last had van mijn nek. Maar helaas werd de pijn steeds erger en heb ik als een speenvarken gegild. Mijn baasje had nog wat pijnstillers van mijn rug hernia en heeft mij deze gegeven om de pijn te verzachten maar deze bleken niet echt te helpen. Ik kreeg steeds vaker van die pijnaanvallen en kon bijna niet liggen. Mijn ruggetje stond bijna in een U vorm omhoog en mijn kopje hing alleen maar naar beneden want het was te pijnlijk om deze op te tillen. Ik heb echt gegild van de pijn. Op 22 december heeft mijn baasje mij weer bij dokter Aharon gebracht die erg geschrokken en verdrietig was over hoe ik er bij liep en gilde van de pijn. Ook dokter Aharon gaf eigenlijk aan dat het misschien wel verstandig was om mij te laten opereren maar ze wist ook dat het heel veel centjes kost en dat dit niet zo eenvoudig was voor mijn baasje. Dokter Aharon wilde het ook nog wel proberen met medicatie. Advies was wel om echt complete rust te geven in een bench en zware medicatie. Tijdens deze afspraak kreeg ik een soort van valium om te kunnen ontspannen en de volgende dag ook nog waarna ik vanaf vrijdag met cortisone steroïden en pijnstillers verder moest gaan om te kijken of mijn situatie zou verbeteren.
Mijn baasje heeft een grotere bench voor me gekocht waar ik 24/7 in heb gelegen en een beetje heb kunnen bewegen maar meer ook niet. De medicijnen leken een beetje aan te slaan maar ik bleef pijn aanvallen krijgen als ik op een bepaalde manier mijn kopje optilde. Het gillen van de pijn deed mijn baasje echt heel veel pijn, deed haar moedeloos worden en ze heeft er echt over nagedacht om mij van de pijn te verlossen. Echter, ook al kon ze een operatie niet betalen, heeft ze besloten om een MRI te laten maken in Dordrecht, om er zeker van te zijn dat een operatie het enige zou zijn om mij van de pijn te verlossen. Op 5 januari was het dan eindelijk zover en heb ik de MRI scan ondergaan. Toen ik bij kwam uit de narcose heb ik zo hard gegild dat de meneer van de MRI hier ook erg van schrok. Op de scan was heel erg duidelijk te zien dat er tussen één van de bovenste nekwervels geen kraakbeen meer zat maar alleen gruis, die de pijn veroorzaakte. Een ernstige vorm van hernia. En ook nu werd aangegeven dat een operatie een manier zou kunnen zijn dat het verholpen zou kunnen worden. Op de vraag of medicatie ook zou kunnen helpen werd niet echt positief gereageerd maar ook niet echt afgewezen. Mijn baasje, ook zo’n koppig mens, heeft toen besloten om toch met de medicatie verder te gaan zoals door dokter Aharon aangegeven. En wat ben ik blij dat mijn baasje zo lekker koppig is net als ik want….. dit verhaal kent gelukkig tot nu toe een goed einde.
Op 24 januari j.l. ben ik terug geweest voor controle bij dokter Aharon en liep ik los op 4 poten, plas ik weer als een stoer mannetje op 3 poten en is mijn ruggetje recht. Ik kan mijn koppie weer bewegen zonder pijn en schud ik mezelf weer lekker uit. Rol ik weer lekker op mijn rug op het tapijt en dat allemaal zonder pijn. Dokter Aharon heeft mijn baasje gecomplimenteerd voor al haar inspanning en het geloof in de medicatie om tot dit mooie resultaat te komen. Ik heb nog wel een beetje een strakke nek en mijn voorpootjes kunnen nog niet helemaal omhoog maar dat moet met aangepaste medicatie en massage wel weer goed komen. Ook heb ik een beetje last van mijn gewrichten in mijn heup en achterpootjes maar daar krijg ik nu speciaal voer voor. Ik ben dokter Aharon zo dankbaar en natuurlijk ook mijn baasje! Zo zie je maar ..het is soms helemaal niet erg om lekker koppig en eigenwijs te zijn! Eind april weer een controle afspraak en dan hoop ik met een stevige pas de praktijk van dokter Aharon binnen te wandelen.
Mijn baasje en ik hopen andere baasjes te inspireren om niet altijd de operatieve kant te kiezen maar zeker ook andere behandelmethoden en vooral de nazorg in deze een kans te geven. Lieve groetjes van mijn baasje Lia en een pootje van Ziggy.
