September 2005

Onze 2-jarige ruwhaar teckel "Noor" had op haar jonge leeftijd al tweemaal een hernia-achtige aanval gehad. Het was steeds na een of twee injecties met ontstekingsremmende middelen, rust en Hernia Vetsem "overgegaan", maar toch zou je als gezinslid van dat dierbare vriendinnetje wel eens willen weten hoe groot de kans is dat ze dit regelmatig terug krijgt en of het te voorspellen valt dat ze het terug krijgt?

We hadden in het teckelblad al diverse artikelen gelezen, waarin de kundigheid van Dorit Aharon alom geroemd werd en toen dan ook de gelegenheid zich voordeed om een lezing van haar bij te wonen, waren wij er als de kippen bij. Het manipuleren van niet correct zittende wervels en/of gewrichten was ons niet geheel onbekend, daar wij als eigenaren ook nog wel eens een werveltje of gewrichtje scheef hebben zitten en ons dan laten behandelen door een orthomanueel therapeut. Net Lourdes; je gaat er kreupel naar binnen en na een paar minuten kom je er huppelend weer uit!

De dag na de lezing hebben wij meteen een afspraak gemaakt met mevrouw Aharon voor een check-up van onze teckel om te trachten herhalingen te voorkomen. En ja hoor, tot onze "vreugde" vond mevrouw Aharon een niet correcte stand van de onderste rugwervels. Dit compenseerde Noor door in stap en draf overdreven met haar charmante heupjes te draaien, iets dat wij zo sexy vonden, maar mevrouw Aharon bestempelde dit als "verkeerde beweging". Wisten wij veel dat bij het correct naar voren gaan de heupen nagenoeg recht blijven en dat de achterpootjes als wieltjes onder het lichaam bewegen.

Met twee kleine razendsnelle manipulaties zat de boel weer op zijn plaats. Wij blij, Noor diep beledigd dat die aardige dame toch niet zo aardig bleek te zijn, waardoor ze het aangeboden verzoeningskoekje hooghartig weigerde (natuurlijk totdat ze van de tafel af was, want ieder teckel weet dat dergelijke dingen je niet overkomen als je met vier poten op de grond staat).

Gedragsregels mee, oefeningen mee en de raad om Noor te laten zwemmen. Alles met als doel de grote rugspieren te versterken, zodat die als een korset de wervels op hun plaats houden. De eerste twee opdrachten zijn zo vervuld. Onze Noor is slim en redelijk gehoorzaam.

Zwemmen is een probleem, want Noor haat water! Wat dat betreft heeft ze geluk, want in onze woonomgeving is niet zoveel water, maar er is wel één hele leuke beek met een piepklein strandje dat mooi afloopt naar een stukje dat diep genoeg is voor een teckel om te zwemmen. Nu alleen nog Noor motiveren om de nattigheid te trotseren. Gelukkig is er één ding waar ze een moord voor wil doen en dat is een hondenkoekje. Bijkomend voordeel voor ons was dat die koekjes kunnen drijven! Dus gooiden wij stukjes hondenkoek in het water. Eerst een klein stukje van de kant af...oei, natte pootjes. Geen probleem, lekker koekje. Ietsjes verder...hè bah, natte pootjes, natte buik. Nou ja, lekker koekje.

Gelukkig voor ons was het in die tijd behoorlijk warm en vond ze op een gegeven moment dat het toch wel lekker koel was met natte pootjes en een natte buik, zodat ze na een paar dagen zo brutaal begon te worden, dat ze uit zichzelf het water al in rende in afwachting van de koekjesregen.

Dit was het moment voor ons om te proberen haar naar het diepe te laten gaan (N.B. wij houden haar aangelijnd met een tuigje, er zit daar veel wild en ze is dol op jagen!). Wij wierpen het koekje in het diepe gedeelte en Noor vloog er vrolijk achteraan, maar "oh, schrik", de bodem onder haar pootjes verdween! Ze zwom naar het koekje, snaaide het uit het water, draaide zich razendsnel om, greep de lijn als ware het een reddingsboei en zwom snel terug naar vaste grond onder de pootjes. Natuurlijk prezen wij haar daarna in alle toonaarden en vooral de hoge.

Dit tafereel heeft zich nog eenmaal herhaald - daarna liet ze zich niet meer verleiden tot zwemmen. Ze was erachter gekomen dat het koekje door de stroming vanzelf zo dichtbij kwam dat je het kon pakken met alleen natte pootjes en een natte buik...