1 juni 2011
Na aanvankelijk "genezen" te zijn, krijgt onze teckel Joep ineens weer klachten. Deze keer nog erger dan in september 2010. Hij kon niet meer op zijn achterpoten staan en had ontzettend veel pijn. We belden weer naar mevrouw Aharon en konden gelukkig direct terecht. Hier werden pijnstillers voorgeschreven en absolute bench rust.
Onze hond had zoveel pijn dat hij echte jankte als we hem al oppakten. Door hem op de juiste manier vast te pakken, arm tussen zijn achterpoten door en onder zijn buik vast houden, konden we hem enkele keren per dag buiten zijn behoefte laten doen. Ook al waren we op dat moment op de camping, Joep had er volledig vrede mee dat hij de hele dag in zijn bench moest verblijven. Hij reageerde niet eens op honden die langs liepen! Alsof hij zelf voelde dat hij zijn krachten moest sparen! Over slimme teckels gesproken...
De pijnstillers en de bench rust deden hun werk, want op 15 juni kon hij al weer op zijn achterpoten staan.
Onze vreugde was echter van korte duur. Op vrijdag 24 juni maakt Joep ineens een enorme terugslag. Piepte de hele dag van de pijn, kon niet meer op zijn achterpoten staan en moest zijn plas laten lopen omdat staan niet meer lukte. Juist op dit moment was onze steun en toeverlaat, mevrouw Aharon, met vakantie. Wat nu?
We zijn drie keer naar onze eigen dierenartsenpraktijk gegaan. Daar werden nog eens foto's gemaakt om de hernia in beeld te brengen. Pijnstilling werd voorgeschreven. Binnen drie dagen hadden we in onze grote dierenartsenpraktijk te maken met drie verschillende dierenartsen. Iedereen had een ander advies.
Nummer 3 bekeek de foto's en vond dat we ernstig moesten overwegen om een hernia operatie te laten doen. Wel was in laten slapen misschien beter want: "ja, hij is toch al 10 jaar oud! Ook een operatie is geen garantie voor herstel! U denkt er nog maar eens goed over na!" Na deze laatste mededeling was onze hele gezin in tranen.
Wat moesten we nu? Onze hond had geen leven meer, de hele dag piepend in zijn bench en niet eens meer zelf zijn behoefte kunnen doen!!! Ondanks het feit dat mijn zoon dat weekend jarig was, hebben we geen feest gevierd. Het hele gezin was in diepe rouw gedompeld en huilden om de beurt bij zijn bench. Ik ben heel praktisch gaan zoeken naar oplossingen om onze hond in te laten slapen en om te laten cremeren.
Na lang zoeken hadden we in omgeving Utrecht eindelijk een dierenarts bereid gevonden om onze Joep in te laten slapen...Alles was al geregeld. Een laatste knuffel en kusje voor onze grote vriend...Plotseling belde echter Dr. Aharon vanuit haar vakantieadres om te vragen hoe het met Joep ging. Zij adviseerde dringend om Joep het weekend door te krijgen en dan direct op 28 juni te komen. "Laat mij a.u.b. nog een keer kijken naar Joep!", zei ze.
Dit hebben we gedaan en we kwamen met het hele gezin met lood in de schoenen de wachtkamer in. Ze aaide Joep, keek hem aan en tilde hem op de behandeltafel. "Wat willen jouw baasjes met jou gaan doen?", zei ze tegen Joep. "Onze assistente gaat nu bellen dat je niet in gaat slapen hoor!" We keken haar allemaal verbijsterd aan. Waar had mevrouw Aharon het over?
Ze heeft Joep behandeld en ons uitgelegd dat we de medische wetenschap en ons gevoel uit elkaar moesten houden. Joep was wel heel zielig, maar hij was echt nog te redden en daar moesten we vertrouwen in hebben...Ook al was hij 10 jaar. We kregen uitleg van de assistente hoe Joep met broekje aan moest gaan lopen. Ook zwemmen was een goede therapie.
We hebben hem weer bench rust gegeven, veel in het water laten bewegen en volgens aanwijzingen met broekje aan zijn behoefte laten doen. Joep kreeg veel bekijks in de buurt terwijl hij met zijn broekje aan liep. Maar het wonder geschiedde...op 11 juli hebben we een springlevende hond die weer vrolijk en blij is. Op 9 augustus hebben we zelfs gebeld vanaf ons vakantie adres en zat Joep weer vrolijk achterop de fiets in zijn mandje!!!
15 oktober zijn we nog voor controle geweest en Joep maakt weer wandelingen van drie kwartier. Zelf last hij dan drie pauzes in en weet precies wat hij zelf aankan. Dr. Aharon heeft ons gezegd dat het "schommelende lopen" wat hij met zijn achterlijf doet, zou kunnen blijven of minder zou kunnen worden.
We zijn heel erg blij dat we het advies van mevrouw Aharon hebben opgevolgd en Joep niet in hebben laten slapen. We zijn vertrokken bij onze grote dierenartsenpraktijk nadat ik een gesprekje heb gehad met dierenarts nummer 3 die Joep toch maar in wilde laten slapen...Mijn verhaal over mevrouw Aharon geloofde hij niet erg. Joep had ik nota bene bij me en hij kon zien dat hij weer kon lopen. "Mevrouw, u gelooft maar wat u wilt, uw teckel heeft nog steeds een hernia!"
Dit was voor ons de druppel en we zijn nu bij een kleine maar zeer betrokken dierenarts die zelf ook vier teckels heeft gehad en vertrouwen heeft in mevrouw Aharon. "Denkt u maar rustig in jaren die u er nog bij krijgt samen met uw hond!" Dat wilden we horen...dus we blijven bij deze dierenarts en wij kunnen mevrouw Aharon aan iedereen aanraden! Dankzij haar hebben we weer een vrolijke teckel vol met streken. Nogmaals bedankt namens ons hele gezin!!!
Hier zie je Joep tijdens onze boswandeling die we nu weer maken...
