Twee jaar geleden hebben wij Gringo voor een inbeslagname kunnen behoeden. Hij was zeer terughoudend, bewoog weinig en bleef de eerste weken continue bij me in de buurt. Wat er precies bij zijn vorige eigenaar is gebeurd, weten we niet maar Gringo is zeker niet behandeld zoals het moet. Hij was erg gevoelig voor aanrakingen aan zijn achterhand en achterpoten.

Doordat hij bij zijn vorige eigenaar meer in een hok had gezeten dan vrij los had gelopen, weten we het aan het gebrek aan spieren want die had hij niet. Hij was echter tonnetje rond, dus overgewicht. Eén van onze andere honden (Balto) heeft Gringo onder zijn hoede genomen en hem uit zijn schulp laten komen. Langzamerhand begon Gringo te spelen, konden we steeds verder met hem wandelen en kreeg hij steeds meer spieren.

Na een jaar konden we hem ook werkelijk inzetten in ons sledehondenteam. Gringo bleek een enorm krachtige hond te zijn die altijd doorwerkte en zelfs de diepste blubber op een bakje modder deed lijken. Zijn bijnaam werd dus ons “slagschip”. Wel bleef hij narrig naar andere honden toe. Balto bleek de enige die alles bij hem kon maken en de rest gromde hij eigenlijk weg.

Toen hij vorig jaar tijdens een training onderuit ging, zijn we met de dierenarts verder gaan zoeken wat er aan de hand kon zijn. Op alle foto's (rug en poten) die toen gemaakt zijn, was niks zichtbaar. Alles zag er perfect uit. Wel bleek hij wat vocht bij zijn rechter achterpoot (knie) te hebben omdat hij een instabiele knie had. Dus een periode van rust, ontstekingsremmers etc. etc. Niets mocht baten. Uiteindelijk is Gringo geopereerd en is zijn kniekapsel strakker gezet. De revalidatie hiervan kan tussen de drie en zes maanden duren.

Helaas werd het niet beter en Gringo bleef steeds langer liggen en moest echt positief gestimuleerd worden om op te staan en kleine stukjes te gaan lopen. Hij bleef zichtbaar pijn houden. Met zijn krap vijf jaar leek hij wel een hond van vijftien. Na circa vier weken kregen we de tip van een andere musher om eens bij Dorit Aharon langs te gaan. Zij hadden in het verleden goede ervaringen met haar met één van hun sledehonden.

Dit hadden we veel eerder moeten doen. Bij Dorit Aharon aangekomen moest Gringo een stukje lopen en zoals gebruikelijk liep hij alsof hij vijftien jaar oud was. Ook leunde hij erg op zijn voorpoten. Dorit Aharon zag dat zijn bekken scheef stond, een wervel in de onderrug en in zijn nek zat niet goed. Dit bleek er toch al heel lang te zitten. Hij heeft dus ook al die tijd pijn gehad waardoor hij narrig was naar andere honden.

Het moment dat Dorit Aharon de wervels op hun plaats drukte, ging er een zucht van verlichting door Gringo en hij leek zowaar te lachen. Zoals Gringo daarna naar buiten liep was bizar, zo hadden we hem in tijden niet meer gezien. We hebben de nodige tranen weggepinkt.

We moesten het wandelen langzaam opbouwen, te beginnen met vijf minuten en na een week weer wat langer maar niet langer dan vijftien minuten. Hij kreeg nog een pijnstiller omdat hij nog herstellende was van zijn operatie en om hem te ondersteunen om wat krachtiger te worden in zijn achterpoten.

Na twee weken kwamen we terug en er was al een hele verbetering zichtbaar. Gringo liep beter, was vrolijker en door het "nieuwe" lopen moest één wervel even rechtgezet worden. Nieuwe controle afspraak voor drie maanden daarna.

Toen we hem van de pijnstiller af konden halen, kreeg hij een terugval en bleek toch dat hij nog teveel pijn had. Hij stond moeilijker op of deed dat met piepen en tegen de tijd dat een Siberische Husky piept dan kan je er vanuit gaan dat hij echt veel pijn heeft. Toch weer een pijnstiller gegeven en absolute rust waarbij de bewegingen tot een minimum beperkt zijn.

Hierna krabbelde hij relatief snel weer op om vlak voor onze vakantie (zo'n vijf weken na het laatste bezoek aan Dorit) weer een terugval te krijgen. Na een telefonisch consult weer een pijnstiller gegeven en de bewegingen tot een minimum beperkt. We namen de honden mee op vakantie, dus een extra grote bench voor Gringo geregeld waar hij languit en overdwars in kon liggen/zitten tijdens de lange reis (ca. 26 uur) naar midden Zweden.

Daar begonnen we weer langzaam met stukjes te lopen. Wonder boven wonder ging hij met sprongen vooruit. Hij ging zitten (had hij nog nooit gedaan), begon sneller te lopen en na een week of anderhalf begon hij zelfs in galop te rennen. Dit herstel heeft zich alleen maar doorgezet en het gaat super met hem. Hij is vrolijk, kan meer hebben van de andere honden en lijkt pijnvrij te zijn. Wat een fantastische ervaring om hem zo op te zien knappen.

De routinecontrole bij Dorit Aharon was na drie maanden en wat een opluchting om te horen dat het goed met hem gaat. Hij moet aankomen en spieren op gaan bouwen maar we mogen zo langzamerhand voorzichtig met hem gaan trainen. Gringo mag weer gaan doen waar hij zo van houdt, in het harnas. We beginnen met de step en als het ècht kan, gaat hij te zijner tijd misschien wel weer met de andere teamleden voor de kar en de slee. Rustig aan, we hebben alle tijd en alles in het belang van Gringo.

Het was een emotionele rollercoaster waar we in zaten en we hebben de nodige tranen gehad van zorg maar ook van blijdschap om de vooruitgang die hij liet en nog steeds laat zien.

Dorit Aharon, super bedankt voor je kennis en het "recht" zetten van Gringo! We hebben een blije en pijnvrije hond. Ons "slagschip" lacht. Bedankt!

Trudi en Bartjan