Hoi, ik ben Tessa, links op foto, samen met mijn halfzus Suse.

Vorig jaar juli ging het niet erg goed met mij, ik kreeg een hernia. Mijn vrouwtje ging met mij naar de dierenarts. Daar kreeg ik pilletjes voor de pijn en een injectie, daarna gingen we weer naar huis maar het ging de verkeerde kant op. Weer naar de dierenarts maar die gaf het op. Mijn vrouwtje raakte in paniek en vroeg op Teckelwereld om hulp. Er werd gereageerd en geadviseerd contact op te nemen met Dr. Aharon. Nou, dat heeft ze direct gedaan en ik kon ook dezelfde week al terecht.

Mevrouw Aharon heeft me onderzocht en het was niet al te best met mij gesteld. Ik was verlamd en heel zielig, ik kon echt niks meer. Maar zij gaf de moed niet op, heeft mijn wervels op de plaats terug gezet en ik stond weer op mijn achterpootjes. Wel heel wiebelig hoor.

Mijn vrouwtje kreeg heel veel huiswerk mee met wat ze moest doen en ik werd opgesloten in een box. Ik moest rust houden. Het was net of ik in de gevangenis zat, maar na drie zware weken begon ik de eerste vooruitgang te boeken. Mijn pootjes begonnen te bewegen en ik kreeg zelf ook weer heel veel moed maar ze bleef heel streng voor mij. Ik moest blijven rusten.

We moesten weer naar mevrouw Aharon en die was zo blij dat ik al zover was en dat ik alweer kon lopen (ook al was het heel erg wiebelig maar het begon ergens op te lijken). We kregen weer nieuwe opdrachten mee; 6 keer per dag wandelen, langzaam steeds iets langer. Eerst wandelen met een speciaal broekje om een beetje te helpen met lopen maar daar werd ik niet heel erg blij van, wel van de massage die ik eerst kreeg voor we naar buiten gingen.

Al heel snel kon ik al zelfstandig lopen. Vrouwtje gebruikte een sjaal onder mijn buik door voor een beetje veiligheid, want als ik de sjaal niet voelde was ik ineens veel wiebeliger. Dat kreeg ze door dus ze heeft hem gewoon laten vallen en ja hoor, ik kon dus ook zonder die sjaal lopen. Hoezo ben ik een aansteller?

Nu zijn we in het nieuwe jaar en ik mocht mee naar Duitsland want daar jaagt het baasje. Ik mocht mee een rondje rijden door het veld en baasje wou een eend schieten voor de pot. Ik mocht ook even rond rennen, wat ik weer kan, en ben de sloot in gesprongen om de eend te halen voor mijn baas. Ik heb hem naar de kant getrokken, want dat kan ik weer hoor. Ik mocht het niet verraden aan het vrouwtje, want die is nog steeds heel erg voorzichtig, maar toen we thuis kwamen had ze wel door dat er iets gebeurd was maar ze was toch stiekem erg trots op mij.

Woensdag 13 januari zijn we weer bij mevrouw Aharon op controle geweest en die heeft mij gradatie 0 gegeven. Van 4 (ernstige verlamming, opmerking Aharon) naar 0 (volledig herstel, opmerking Aharon), dat hebben we maar mooi voor elkaar gekregen met zijn allen, dus ik kan gewoon weer mijn super gezellige teckel leven doorgaan.

Mijn dank aan mevrouw Aharon die nooit de moed heeft laten zakken.