Vorig jaar gingen we met onze kleine kaninchen teckel Kiki naar Dorit Aharon. Onze eigen dierenartsen wisten eerst niet wat er met haar was omdat ze zo weinig pijn aangaf, maar ik was bang dat ze een hernia had. Een afspraak met Dori Aharon was dus snel gemaakt en we mochten gelukkig snel komen.

Daar kwamen we erachter dat Kiki inderdaad een hernia had. De wervels werden weer rechtgezet en we kregen instructies over tillen, rust en uitlaten. Dat ging super, Kiki ging erg vooruit en we waren blij! Helaas ging het in februari weer mis, dus weer naar Dorit Aharon. Helaas toch weer een hernia en haar heupen stonden niet goed. Na wat rechtzetten kon Kiki weer mee en mochten we oefeningen gaan doen maar vooral ook masseren. Dat vond ze heerlijk.

Zes weken bench heeft ze ook heel goed doorstaan. Mijn vader lag op dat moment terminaal thuis in bed. Hij gaf nog als een van zijn laatste boodschappen mee: "zorg goed voor kleine Kiki". Kiki was zijn prinses, ondanks dat er nog drie andere teckels in huis rondliepen. Na het overlijden van mijn vader merkten we dat Kiki toch weer pijn had met optillen en raar liep. Reden genoeg om opnieuw te bellen en een afspraak te maken.

De wervels stonden goed, de heup stond niet goed dus die werd weer rechtgezet. Advies was opnieuw volledige rust. Toen ik op een dag thuis kwam van mijn werk, schrok ik me dood. De linker achterpoot van Kiki deed niets meer en ze gilde het uit van de pijn als je haar oppakte. Dat ging door merg en been.

In paniek Dorit Aharon weer gebeld. Ze vertelde dat we meteen naar onze eigen dierenarts moesten gaan om goede pijnstillers te krijgen zodat we het weekend door konden komen. Zo gezegd zo gedaan. Bij de dierenarts aangekomen bleek dat Dorit Aharon de behandelgeschiedenis al had doorgestuurd. Met een behoorlijk hoge dosis pijnstillers konden we weer naar huis toe met het advies: optillen, laten plassen en weer neerleggen.

Maar hoe til je een hond op die het uitgilt van de pijn terwijl je op 9 hoog woont en naar beneden moet? Mijn vriend kwam met het geweldige idee om Kiki op een dienblad te leggen, dat ging super en zonder al te veel pijn. Die maandag ( 3 augustus) stonden we in de praktijk bij Dorit Aharon. Het ging niet beter met Kiki. We werden doorverwezen naar een verwijscentrum in Dordrecht om een MRI scan te laten maken.

Dinsdag 4 augustus waren we daar voor de MRI. Kiki ging onder narcose en het wachten kon beginnen. Na 1 ½ uur kregen we de uitslag van de scan te horen: een ernstige hernia die alleen operatief verholpen kon worden. Ik kan u zeggen dat mijn nachtmerrie begon. Alle horror verhalen over opereren aan een hernia bij een teckel had ik al wel gehoord.

Na overleg met de arts in Dordrecht en Dorit Aharon besloten we toch voor operatie te gaan. Daar gingen we, met een leeg dienblad naar huis. Diezelfde avond werd ze geopereerd, ze moest daar dan 3 dagen op de intensive care blijven. Een paar uur later werd ik gebeld dat Kiki was geopereerd en dat alles goed was gegaan. Er zat nog wel een verdrukking maar met de tijd zou dat goed komen. Wat een opluchting!

De volgende dag werd ik gebeld met de uitleg over hoe de nacht was gegaan en de mededeling dat ze zo bang is voor andere mensen dat verzorgen bijna niet mogelijk is. Ik heb Kiki op 3 jarige leeftijd geadopteerd en het is een hondje met een naar verleden. De verzorgers van Kiki stelden voor dat, als ik het aandurfde, ik Kiki nu meteen mocht halen zodat ik haar thuis in een vertrouwde omgeving kon gaan verzorgen.

Een onwijs eng idee maar natuurlijk wilde ik haar halen, want thuis is Kiki op haar gemak. Thuis was het weer tillen, neerzetten, poepen, plassen en weer terug in de bench. 6 weken lang. Na 4 weken moesten we met Kiki terug naar Dorit Aharon voor verdere revalidatie.

Ze mocht voorzichtig weer wat gaan lopen tijdens het uitlaten maar verder nog wel bench rust. Nu, na 8 weken, kan ik zeggen dat het super goed gaat met Kiki! Ze is vrolijk en ze probeert haar piepemuis (knuffel met een piepje erin) dood te maken. Lopen doet ze goed, ze huppelt nu met haar linker pootje dat eerst verlamd was. Maar dat huppelen maakt haar eigenlijk nog leuker.

Ik ben Dorit Aharon zo ontzettend dankbaar! Ze heeft Kiki goed geholpen en waar zij niet verder kon, heeft ze Kiki doorgestuurd en ons geadviseerd toch de operatie te laten doen. Het gaat nu goed met Kiki en dat is toch het allerbelangrijkste.

Kiki is weer mijn vrolijke lieve kleine hondje waar mijn vader zo gek op was.

Kim Bonhof