2016 had op zijn zachts gezegd geen geweldige start voor onze grote, kleine vriend. De dag van oud en nieuw viel het op dat Docus met een bolle rug liep en niet helemaal lekker in zijn vel zat. Ik weet nog dat ik de kinderen vroeg of hij misschien een oliebol of appelflap te pakken had gekregen en wellicht last had van zijn maag.

Die avond gingen we oud en nieuw vieren bij vrienden met twee jonge teckels. Normaliter rennen ze dan met zijn drieën door de kamer en is het een groot feest. Nu wilde hij ze niet in zijn buurt hebben, ging afzijdig in een hoek liggen en later in de gang. Zodra ze in de buurt kwamen, kregen ze een snauw. Zelfs de kat kon hem passeren zonder enige reactie.

Onze zorg groeide, maar we konden er nog niet de vinger op leggen. Toen we de honden voor het vuurwerkgeweld nog even gingen uitlaten, was hij flink aan de diarree. Dit versterkte het idee dat hij waarschijnlijk toch op een onbewaakt moment een vette oliebol had weten te bemachtigen en dus flinke buikpijn had.

's Ochtends, 1 januari, laten we de honden uit vóór het ontbijt. Docus sleept licht met 1 achterpoot. De schrik slaat me om het hart. Dit is geen buikpijn! We nemen contact op met de dierenarts en leggen de situatie voor. De dierenarts deelt de mening dat het wel eens om de rug zou kunnen gaan, maar gaf tegelijkertijd ook aan dat gezien de datum het niet mogelijk was om die dag een MRI uit te voeren. We hebben een pijnstiller en ontstekingsremmer in huis en hebben deze, op aangeven van de arts, gegeven en een afspraak gemaakt voor de andere ochtend 10 uur.

Die middag loop ik met een hond die zienderogen achteruit gaat, voorzichtig voor het huis. Ook de tweede poot begint te slepen. Een buurvrouw en eigenaar van twee teckels herkent de situatie en vertelt me over haar ervaring met mevrouw Aharon. Datzelfde uur bel ik de praktijk en krijg een voicemail. Voicemail, de praktijk is dicht, logisch op 1 januari. Dus spreek ik de voicemail in. Nog geen twee uur later wordt ik gebeld, want hoewel de praktijk dicht is, wordt de voicemail wel afgeluisterd i.v.m. mogelijke spoedgevallen. Wat was ik gelukkig. Ik kon mijn verhaal vertellen en kon maandagochtend om negen uur gelijk terecht.

De situatie werd het weekend steeds zorgwekkender. De maandag was Docus nagenoeg volledig verlamd in de achterhand. Voorzichtig hebben we hem in de auto getild en zijn naar Noorden gereden. Mevrouw Aharon heeft de rug en de heupen goed gezet en gaf ons mee dat hij volledig rust moest hebben gedurende zes weken. Hij zou van ver moeten komen, maar ze gaf ons hoop.

De dinsdag zagen we geen verbetering, erger nog, hij kon zich niet langer ontlasten. Dus gingen we woensdagochtend nog een keer terug waarop de rug weer goed gezet werd. Ook gingen we naar de dierenarts om de blaas d.m.v. een katheter te laten legen.

Woensdag, hij kon weer plassen en later op de dag ook weer poepen. Een eerste overwinning! Van daaruit ging het snel. In de tijd van een week zagen we dat hij zich weer beter ging voelen. We lieten hem zes keer per dag buiten met zijn broekje aan om hem te ondersteunen, waarbij we de pootjes goed moesten zetten. Tussendoor lag hij in zijn bench. Hij was weer alert en zijn ogen glommen weer. Hij won aan kracht, begon in de weken die volgden zijn poten weer zelfstandig onder zijn lijf te zetten en had steeds minder hulp nodig.

Zes weken nadat we de eerste tekens zagen van wat een hele zware hernia bleek te zijn, liep hij zelfstandig en tilde zijn poot weer op bij het plassen. Op het moment dat ik dit schrijf zijn we 16 weken verder. Docus mist nog wat kracht in zijn achterpoten. Er is een blijvende lichte beschadiging van de zenuw in zijn rug en dat zie je in zijn gang. Als hij langzaam loopt, hoor je dat hij met zijn nageltjes over de grond gaat.

Hij mag niet springen en rollebollen met jonge honden. Dit moeten we hem helaas verbieden maar we hebben een gelukkige hond terug die weer heerlijk mee kan met de wandelingen. Hij moest van ver komen maar hij is er weer en onze dank is groot!!!