Op deze foto is Kay vijf maanden. Een paar dagen daarvoor liep ik met Kay te wandelen aan zo'n katrol waarbij hij als pup dus een redelijke bewegingsvrijheid had en toch niet weg kon lopen. Maar dan moet je als baas wel opletten! Ik liep een beetje in gedachten en Kay dacht wel even te gaan rennen aan die katrol. Hij sprong de weg op en daar kwam een auto aan. Gelukkig is mijn reactievermogen prima, ik zette meteen de katrol op slot maar omdat Kay aan het rennen was, kwam daar abrupt een eind aan. Zo abrupt dat hij een behoorlijke klap in zijn nek kreeg. Even piepte hij flink en liep ook even mank met zijn rechter voorpoot, maar herstelde snel. Toch bleek dit de aanzet tot een probleem.

Een paar maanden later in juni liep hij weer mank en de dierenarts dacht in eerste instantie aan groeipijnen. Wat niet zo vreemd was want Kay groeide voorspoedig. Een beetje te voorspoedig. Hij bleef soms manken en ook vond ik dat zijn achterhand niet geweldig was. Gezocht op internet en daar kwam ik bij de site van orthomanueel dierenarts drs. Dorit Aharon terecht.

Ik heb een mailtje gestuurd en na haar antwoord een afspraak gemaakt. En dat was niet voor niks. Kay had verscheidene wervels scheef staan en in de nek helemaal. Dorit Aharon heeft alles wat scheef zat rechtgezet. Kay had ook groeipijnen maar het zou allemaal goed komen.

Kay

Zondagavond 5 oktober 2004, op de leeftijd van ruim 5 maanden, begon Indy net na haar eten als een wilde door het huis te rennen. Op een wijze waarop we dachten dat er iets in haar koppie niet goed zat. Ze kroop met haar kop schuin over de grond, probeerde hevig in haar mandje te graven of ze rende rondjes. Ze had pijn, dat was duidelijk.

Mijn moeder lag op sterven dus mijn hoofd stond er even niet naar. Maar daar hield Indy even geen rekening mee. Ze zocht me echt op en toen ik haar eindelijk wat kalmer had en haar goed in haar ogen had gekeken, wist ik zeker dat het in elk geval niet haar koppie was. Haar toch maar even goed betast en ik vermoedde dat het haar rechter voorpoot was die haar zo'n pijn deed.

Ik maakte me ernstig zorgen. Indy was niet echt kleinzerig dus er moest iets goed mis zijn. Mijn man en zoon naar de dierenarts en ja, het was groeipijn. Rimadyl mee en een week later moest het beter zijn.

In die week leek het beter te gaan maar ik ben wel nog beter en anders naar haar gaan kijken. Nu roept mijn man altijd: "jij ziet altijd wel wat, kijk niet zo kritisch, maar geniet van je honden als je buiten loopt". Dat is natuurlijk makkelijk gezegd, maar ik had het gevoel dat ze vreemd liep.

Indy is een pittige tante die geboren is om te rennen, zeggen wij altijd. Zodra ze los is, gaat ze er als een speer vandoor en maakt ze de meest vreemde haakse bochten. Ze geniet dan echt en haar ogen stralen of ze wil zeggen; "Wat is het leven toch geweldig". Maar ik zag wel dat als ze stopte dat ze dan altijd haar linkerpoot ontzag.

Mijn toenmalige dierenarts vertelde mij dat er niks mis was met haar en ik mij teveel zorgen maakte. Tja, Indy hielp niet echt mee. Zat keurig netjes op haar achterste en zette mij dan eigenlijk een beetje voor schut.

Begin augustus 2007 zag ik Indy een beetje manken als ze overstapte van gras naar harde grond. Voor mij het moment om nu maar eens bevestiging te krijgen wat ik vermoedde. Bij de dierenarts gaf ze eigenlijk geen krimp en ik liet weten toch te kiezen voor foto's. Nog een keertje lopen en netjes zitten en de dierenarts gaf aan dat het wel mee zou vallen, want aan het lopen was niks te zien en ook zat ze keurig netjes.

Maandagochtend 6 augustus 2007 werden de foto's gemaakt. Deze dag staat in mijn geheugen gegrift. De dierenarts die haar die vrijdag ervoor had gezien, kwam ook even kijken en toen de foto's werden opgehangen zag hij dat ik gelijk had. Indy had Heup Dysplasie in de mate Optima Forma. Ik heb het expres dik gezet want het mag mooi klinken, Optima Forma, maar dat is het natuurlijk niet. Slechter kan het geloof ik niet. Ondanks dat ik al tijden vermoedde dat ze HD had, kwam het toch wel als een klap. Wat nu?

Voor ons stond één ding vast, namelijk; als Indy niet meer kan rennen en van het leven kan genieten, dan stoppen we ermee. Maar hoe gingen we zorgen dat Indy nog wel van het leven kon blijven genieten en uiteraard zo lang mogelijk? In die tijd kwam ik voor het eerst met Kay (zie het andere verhaal) bij Dorit Aharon en wij vroegen of het nut had om eens naar Indy te laten kijken.

Wij dachten eigenlijk: "aan die HD kan ze toch niks doen, dus wat kan ze dan voor haar betekenen?" Toch een afspraak gemaakt voor een orthomanuele behandeling en meteen wisten we dat dit de meest juiste beslissing was die we in het belang van Indy hebben kunnen nemen. Er werden een paar rugwervels rechtgezet en dat gaf Indy verlichting en meteen liep ze beter, eigenlijk heel goed voor een hond met HD.

Dorit Aharon was echt heel enthousiast. Met de nodige pijnstilling, voedingssupplementen en regelmatig een bezoekje aan haar kan Indy van het leven blijven genieten. Het is steeds weer een plezier om te horen hoe enthousiast Dorit Aharon is als ze Indy ziet lopen. Dat geeft ons moed bij de hoop dat Indy wellicht nog een hele tijd bij ons is.

Indy rent nog steeds dat het een lieve lust is en vele mensen kijken verbaasd als je zegt dat ze zwaar HD heeft. Een bezoekje aan Dorit Aharon was zeker de moeite waard. We zijn haar dan ook vreselijk dankbaar dat, zeker met haar hulp, Indy kan blijven genieten. Bijgaand een foto van Indy met haar maatjes Luna en Kay. Ik denk dat dit genoeg zegt over de wijze waarop ze geniet van het leven.

Update juni 2013

Wij zijn elke dag weer heel dankbaar dat Dorit Aharon dit voor Indy heeft kunnen doen. Helaas is Indy op 25 april 2011 ingeslapen. Ze is 7 jaar geworden en heeft mede door de hulp van Dorit Aharon tot het laatst toe heerlijk gerend tot het echt niet meer ging.

Kay is op 1 juni 2013 overleden.