"Dit kan zo echt niet langer". Met een van pijn vertrokken gezicht laat mijn man zijn gehavende enkel en kapotgebeten spijkerbroek zien. Het is niet de eerste keer dat Mosi, een bastaard Turkse herder, zich aan mijn man vergrijpt.
Ik neem contact op met de dierenarts en leg het hele verhaal uit. Mosi is daar een goede bekende vanwege zijn darm- en huidproblemen. We besluiten tot castratie, wat in veel gevallen helpt. Maar na een maand of twee blijkt, door weer een uitval, dat dit niet het beoogde resultaat heeft en worden we doorverwezen naar de Gedragskliniek in Utrecht.
Een professor en zijn gevolg ondervragen ons zo'n anderhalf uur terwijl Mosi daar op zijn gemak een uiltje knapt. De oorzaak van Mosi's bijtgedrag kan liggen in irritatie vanwege jeuk of buikpijn. Helaas vind ik die diagnose niet bevredigend. Mosi heeft daar in de afgelopen 9 jaar nog nooit agressief op gereageerd. Een andere mogelijkheid is een vorm van dementie. Als dat de oorzaak is, ziet de professor het ernstig in. De hond is te groot en gevaarlijk om hem als huisgenoot te houden en rest alleen euthanasie.
Er verstrijken enkele weken en ik vind dat Mosi een beetje mank loopt. Bij de dierenarts worden foto's gemaakt waarop kleine afwijkingen te zien zijn. Ik krijg het advies om Mosi te laten bekijken door mevrouw Aharon. Dat zou echt de laatste optie zijn.
In februari 2014 is het zover. Mevrouw Aharon bekijkt Mosi's manier van lopen en bevoelt elk botje van zijn lijf. Wat blijkt: de arme hond heeft erg veel pijn. Zijn heupbotten staan scheef en in zijn nek zijn enkele wervels verschoven. Mevrouw Aharon zet alles op de goede plaats. Met pijnstillers en het advies Mosi iets af te laten vallen, moet er over enkele weken merkbaar resultaat zijn.
Het is bijna een wonder. Mosi loopt weer helemaal goed, hoog op de poten op zijn typische dansende manier. Hij is vrolijk, speelt en lijkt in niets meer op de chagrijnige hond van enkele maanden geleden. Op controle bij mevrouw Aharon is ze zo oprecht blij voor Mosi en ik niet minder want mijn beste kameraad wil ik niet graag missen.
Alles gaat goed tot twee weken geleden. Ik zie het gebeuren. Mosi valt zomaar uit het niets mijn man's been aan en bijt een aantal keren flink door. Been kapot, broek kapot. Nu is de maat echt vol. De volgende dag, na uren bedroefd te zijn geweest en het moment steeds uit te stellen, bel ik de dierenarts en doe mijn relaas.
Ik vertel dat Mosi enkele dagen geleden door een grote herder op zijn rug is gesmeten en sindsdien weer mank loopt. De dierenarts is een lieve vrouw die ook erg begaan is met Mosi en ze vraagt me nog een keer naar mevrouw Aharon te gaan. Ik kan de dag daarna al terecht. Mevrouw Aharon doet de looptest en voelt dat Mosi weer verschuivingen in heupen en nek heeft. Ze trekt en duwt alles weer op zijn plaats.
We zijn het met elkaar eens dat pijn bij dieren kan leiden tot agressief gedrag. Ook al laat het dier niet merken dat het pijn heeft. Mosi moet erg veel pijn hebben gehad en toch wilde hij altijd mee naar buiten. Mevrouw Aharon heeft vertrouwen dat het ook nu weer goed komt met Mosi. Ik vertrouw met haar mee!
Tonny Teuwisse
