Billy is zo'n hond die op de zweethondenlijst staat. Billy is een langharige Weimaraner van acht jaar oud. Hij heeft een goede neus en loopt sporen als de beste. Hij heeft al menig ree en ook wild zwijn met zijn grote neus opgespoord en ervoor gezorgd dat een verder lijden beperkt bleef. Het is dan ook vreselijk belangrijk dat hij goed in elkaar zit.

Een paar jaar geleden ging het niet zo lekker met hem. Hij had wat last van zijn rug en hij was wat sacherijnig. Kortom, het wilde allemaal niet zo vlotten met hem. We zijn toen eens met hem naar een specialist gegaan, die constateerde dat hij last had van verschillende hernia's. Billy heeft hiervoor een hele poos op de corticosteroïden gestaan, maar we waren toch niet heel tevreden over het eindresultaat.

Ineens moest ik aan Dorit Aharon denken. Omdat ik al jaren als dierenartsassistente werkzaam was, de eerste vijftien jaar in Wilnis, had ik al verschillende positieve reacties gehoord over haar behandelingen. Met het idee, baat het niet, dan schaadt het ook niet, zijn we toen met Billy onder de arm naar Noorden afgereisd. Achteraf begrijp ik niet dat ik ooit zo sceptisch ben geweest...

Billy is door Dorit Aharon onder handen genomen, stevig onder handen genomen kan ik wel zeggen, maar al snel merkte ik dat we er een andere hond voor terug gekregen hadden. Hij was weer helemaal de oude. Na zes weken zijn we nog eens op controle geweest en alles was goed. Helemaal geweldig.

Dit is inmiddels een paar jaar geleden en de laatste tijd ging het weer wat minder met hem. Hij was wat nukkig naar de andere honden en het belangrijkste, hij liet steken vallen bij het nazoeken van reeën. In eerste instantie dacht ik nog dat het aan het weer lag, als het te warm is kan het nazoeken van een ree erg moeilijk worden. Toch had ik zo'n "gut feeling" dat er iets anders aan de hand zou kunnen zijn. Wij dus weer naar Noorden.

En ja hoor, ik had toch gelijk. Billy had weer flink pijn. Dorit Aharon heeft de boel weer rechtgezet en na een controle vorige week bleek dat hij weer goed in elkaar zat. Dat is ook gebleken. Van de week kregen we telefoon van een wildaanrijding waarbij het ree weggekomen was. We zijn erheen gegaan en hebben Billy de lange lijn omgedaan en hem op het spoor gezet. Hij vertrok vol enthousiasme en binnen 100 meter had hij het ree gevonden. Gelukkig voor het ree was het al dood, dus hij heeft niet lang hoeven lijden.

Marjolein Kamman