Poes Tochka vermeed aanraking, trok haren uit haar onderrug, haalde vaak uit naar haar zus en had veel rugtrekkingen. Dierenarts Dorit Aharon zag wat er met haar aan de hand was: scheefstaande rugwervels en patella luxatie.

Een van mijn katten, Tochka (Tos), vertoonde opvallend gedrag. Zodra ze maar dácht dat ik haar zou aanraken, vooral haar onderrug, trokken haar snorharen naar achteren - een teken van angst en/of pijn - en nam ze meestal de benen. Ook begon ze steeds vaker uit te halen en te blazen naar haar zus Tjanushka, die zich vaak bovenop Tos of haar vader Zaphir wierp om te knuffelen. Ook kreeg Tos vaak trekkingen op haar onderrug, en begon ze er plukjes haar uit te trekken.

Hulp zoeken

Uiteraard ben ik snel met haar naar mijn toenmalige dierenarts gegaan. Die vermoedde net als ik dat Tos pijn had. We hebben pijnstilling geprobeerd, maar dat hielp maar even. Vervolgens ben ik in overleg met de dierenarts naar een dierenarts/chiropractor/acupuncturist geweest. Na een paar behandelingen, die tijdelijk hielpen, verwees deze Tos naar een internist. De internist heeft onder meer röntgenfoto's gemaakt, die zijn beoordeeld door een orthopeed. Deze constateerde mogelijk beginnende artrose, terwijl Tos nog maar drie jaar was. In overleg hebben we weer (andere) pijnstilling geprobeerd en glucosamine. Maar dat hielp niet of nauwelijks.

Eindelijk een diagnose

Jaren later kwam ik bij dierenarts Dorit Aharon terecht. Toen Tos bij haar door de behandelruimte liep, zag Dorit Aharon meteen dat er iets mis was met haar knieën. Ik was stomverbaasd. Haar knieën?! Het lichamelijk onderzoek wees uit dat ze patella luxatie (loszittende knieschijven) heeft, en dat een aantal wervels in de onderrug verkeerd stonden. Dorit Aharon liet het me zien: vanaf de heupen stond de rug behoorlijk scheef, iets wat je alleen kunt zien als de kat op een bepaalde manier wordt vastgehouden. Ze heeft de wervels meteen rechtgezet, wat Tos prima toeliet.

Liever niet springen

De patella luxatie is gelukkig niet zo ernstig dat een operatie nodig is. Tos krijgt nu Seraquin, een voor katten smakelijke glucosamine. Ik moest ervoor zorgen dat ze de eerste weken zo min mogelijk zou springen, omdat haar rug kort na de behandeling extra kwetsbaar zou zijn. Dus heb ik hier en daar stoelen en krukjes neergezet als tussenstapje. Daar maakte ze goed gebruik van.

Grote veranderingen

Na deze ene behandeling leek Tos wel een andere kat. Ik moet af en toe haar rug masseren (met rechte rug). Dat laat ze niet alleen toe, ze geniet er nog van ook. Ze ligt dan keihard te knorren met haar snor naar voren, een teken dat ze het echt lekker vindt. Ze plukt minder aan haar onderrug en heeft minder huidtrekkingen. Ik leg haar soms zelfs met haar buik op mijn onderarm - ook op doktersvoorschrift -, met een rechte rug. En ook dat laat ze toe, terwijl ze zich voorheen nauwelijks liet oppakken! Ze haalt nauwelijks nog uit naar haar zus en zoekt meer toenadering. Tjanushka moet er nog aan wennen na alle klappen die ze heeft moeten incasseren.

Geen chagrijn maar pijn

Bij de eerste controle stonden alle wervels nog goed. Over een paar maanden gaan we opnieuw voor controle. Dat het zo makkelijk zou zijn om Tos te helpen, had ik niet durven hopen. Ik heb al die tijd vermoed dat mijn meisje pijn had en wist niet wie haar kon helpen. Ik denk dat een kat als Tos gemakkelijk ervaren kan worden als "chagrijnig", "erg op zichzelf" of als "niet sociaal naar mensen en andere katten". Terwijl ze juist zo lief, zachtaardig en sociaal is. Niet alleen naar haar vader en zus, maar ook naar mij. Ik schrijf dit voor katten met soortgelijk gedrag. Zoek hulp, want wat chagrijn lijkt, is vaak pijn.

© Elles Nijssen, kattengedragsdeskundige & schrijver over kattengedrag

https://www.facebook.com/EllesNijssenKattengedragsdeskundige

PS: Onlangs ben ik voor de tweede keer met Tochka op controle geweest. Alles stond ook dit keer nog steeds goed. Een behandeling was dus niet nodig. Met Tochka gaat het supergoed. De relatie met haar zus is verstevigd, Tochka haalt bijna nooit meer naar haar uit. Ze plukt nauwelijks nog. Dierenarts Dorit Aharon constateerde dat haar achterhand gespierder is geworden, waardoor ze minder last heeft van de patella luxatie. Het gaat nu al maanden goed, we hoeven niet meer terug te komen. Ik blijf het bijzonder vinden dat slechts één behandeling van ernstige klachten genoeg was voor een blijvend resultaat.