Oktober 2013 - Dit ben ik, een hele mooie teckel van 7 jaar oud.

Het begon zo'n 1.5 jaar geleden, ik had echt nergens geen zin meer in, geen zin in eten of lopen. Ik lag de hele dag in mijn mandje te slapen. Mijn baasje maakte zich grote zorgen, dat kon ik zien in haar ogen. We zijn toen naar de dierenarts gegaan, omdat mijn darmen zo borrelden. De dokter heeft mij toen een prikje gegeven (tegen spastische darm).

Dat hielp wel, het borrelen ging gelukkig over, maar lopen ho maar! Paar weken verder wilde ik nog steeds niet lopen, mijn baasje wist het echt niet meer. Terug naar de dierenarts. Er werd een osteopaat bij gehaald (dat is een bottendokter), die plukte aan alle kanten van mij en zei dat ik teveel ruimte had tussen al mijn gewrichten.

Ik schrok me rot en mijn baasje ook. We kregen pijnstillers mee en een prikje. Ze zeiden: "kijk het even aan". Nou, dat hebben we gedaan en je raad het al, geen verbetering.

Mijn baasje belde toen de dierenarts terug en gelukkig zei ze dat ze naar een andere dierenarts wilde met me en dat gebeurde dan ook. We kwamen terecht in Ooisterwijk. Ik ben daar helemaal door de molen getrokken, eerst door een internist en toen door naar een orthopeed. Ik wist niet dat mijn lichaam zoveel kanten op gedraaid kon worden. Ik schrok me rot, die dokter trok en drukte overal op en aan.

Ook nog even een foto gemaakt omdat ze aan mijn rechterpoot trokken en ik het uit schreeuwde van de pijn. Conclusie: hernia in mijn rug (maar hij zei dat ik daar geen last van had) en artrose in mijn rechter schouderblad. Ik moest HD voer gaan eten. Nou, dat is echt niet lekker en ik vertikte het ook om het op te eten. Het advies was om kleine stukjes te lopen en niet teveel te belasten.

Na zeker 6 maanden van proberen te lopen en oefenen, was er geen verbetering. Toen belde mijn baasje naar dokter Aharons praktijk en we konden gelukkig al vlug terecht. Het duurde even voor we aankwamen, maar eenmaal daar...wauw, wij voelden ons helemaal op ons gemak. De dokter kwam ons tegemoet en toen ik de dokter zag, zag ik hoop in haar ogen.

Dr. Aharon zei: "laat hem maar een stukje lopen". Dat deden we dan ook. Na het heen en weer lopen zei ze tegen mij: "oh, ik zie het al". Ik dacht: nee, dat kan niet zo vlug. Mijn eerdere röntgenfoto's waren mee genomen en die bekeek ze. Ze zei: "hij heeft 3 hernia's in zijn rug en 1 in zijn nek". Mijn baasje en ik waren totaal van slag, dit hadden we niet verwacht.

Wel waren we blij met wat we hoorden. Dat verklaarde echt alles in 1 keer. Ik moest op tafel staan en ze zette mijn rugwervels weer recht. Het was zo gepiept, echt waar. Ik gaf geen kik, het deed niet eens zeer. Advies was: korte stukjes lopen, laten doen wat hij moet doen en dan weer naar binnen toe.

Dat hebben we 3 maanden gedaan. Toen moesten we weer terug voor controle. Weer zijn mijn rug en nekwervels recht gezet. Alles ging goed en zeer gemoedelijk. Mijn baasje zag mij van een hele zieke hond naar een hele blije hond gaan. Ik knapte elke keer op als ik daar was geweest. Ik heb er bijna geen woorden voor, maar wat deze dokter kan is zo goed.

Ze heeft mij gered en ik loop weer en zonder pijn, dat had ik nooit kunnen dromen. Ik ben dokter Aharon heel erg dankbaar voor haar kennis en het helpen van mij. We zijn in totaal 3 keer terug geweest en nu hoeven we niet meer terug te komen.

Lieve dokter Aharon, ik ben u eeuwig dankbaar voor het redden van mijn leven. Mijn baasje is u ook zeker dankbaar als zij ziet hoe ik weer speel en ren, wij genieten weer van het leven.