30 september - Toch nog onverwachts en met heel veel verdriet heb ik gisteravond Noor en Hendrick los moeten laten... Hendrick kreeg gistermiddag plots hart decompensatie en werd erg benauwd. Na een spoedbezoek heeft de dierenarts nog enkele uren gewacht of de injectie met plasmiddel het longoedeem zou afvoeren maar ze bleef benauwd en ik vond dat een hondje van 14, wat al zoveel had doorstaan in haar leven, niet mocht lijden.

Noor was al ziek vanaf haar 6e jaar en dit laatste jaar was haar hartje zo slecht dat het alleen door de medicatie nog kon rondpompen, nog afgezien van alle andere problemen die ze beide hadden. Dit jaar durfde ik nergens meer heen, bang dat ze benauwd zouden worden en stikken als ik er niet zou zijn.

De keren dat ik wel langer van huis moest, waren ze in de liefdevolle en deskundige handen van Louise Kerkmeester. 8 maanden lang iedere nacht met ze op in verband met onrust en plassen. Een hittegolf die ze dankzij de airco van Mirjam nog overleefd hebben omdat het met de hitte ook opeens slecht met ze ging.

Ik had dus een aantal maanden geleden na lang wikken en wegen besloten met mijn dierenarts dat als een van de twee kritiek ziek zou worden, ik ze samen zou laten gaan. Ze zijn altijd samen geweest en nu ze beide doof waren, waren ze elkaars anker. Als een van de twee was overgebleven, was dat hartverscheurend geweest. Gisteravond zijn ze thuis in hun eigen bedjes ingeslapen.

Deze hondjes waren mijn alles en mijn enige troost is, dat mijn wens om ze beide te overleven, is uitgekomen en dat ik zelf het tijdstip kon bepalen.

------------------------------------------------------------------------------------------

Hendrickje is vandaag 14 jaar geworden en Noortje veertien en half jaar! Zowel Hendrickje als Noortje zijn sinds januari 2013 hard aan het aftakelen. Hun hartjes zijn opeens heel slecht geworden en allerlei andere bijkomende problemen, maar met medicatie en veel verzorging is het tot op heden nog te doen. Zolang ze nog vrolijk zijn en goed eten wil ik het volhouden.

Maar haar rug is prima! Ze loopt nog een kwartiertje zodat de spieren toch nog wat werk kunnen doen en verder plukken we elke dag en proberen we te genieten! Ze heeft er dus gewoon 11 en half jaar bij gekregen, gerekend vanaf haar eerste verlamming, een heel leven dus. En ik had toen nooit kunnen denken dat ze 14 jaar zou worden, een mijlpaal, en iedere dag weer geniet ik van haar!

Dus heel veel knuffels en groetjes van ons!

------------------------------------------------------------------------------------------

Wie had dat ooit gedacht, 2x is me geadviseerd om haar in te laten slapen en ik ben tot op de dag van vandaag zo blij dat ik naar u ben gegaan! Ze was verlamd op de leeftijd van 3 en half jaar en toen ze vijf jaar was en nu zijn we dus alweer 8 jaar verder! Het zijn hele nare periodes geweest maar het is het meer dan waard geweest.

Ze doet het goed, is natuurlijk wel een oud hondje aan het worden en slaapt dus veel, maar ze gaat nog mee een blokje om en is altijd vrolijk. Soms heb ik het idee dat er hier of daar iets "speelt" in haar rug, dan wil ze niet mee lopen dus dan geef ik haar een paar dagen absolute rust en hou haar goed in de gaten. Na de eerste verlamming heb ik haar altijd aan de riem met uitlaten, ik wil gewoon het risico niet meer nemen dat ze haar "turbo" inschakelt. Ze weet niet beter en geniet altijd weer van een blokje om.

Al met al dus een happy story en ik ben nog steeds zo dankbaar dat ik indertijd naar u ben verwezen! Vele groetjes van ons! Mevrouw Balk

------------------------------------------------------------------------------------------

April 2006

Ik zou nog even een update van Hendrickje geven. Het gaat nu gewoon geweldig met Hendrickje! In huis en tuin kon ze zich prima redden maar een jaar na de verlamming liep ze nog steeds niet vlot. Zomers was ze met uitlaten niet vooruit te branden maar opeens begin december 2005, toen het wat kouder werd, merkte ik dat ze steeds vlotter ging lopen en niet al na 10 minuten begon te " zwalken" met haar achterpootjes. Ik ben toen steeds een stukje verder gaan lopen en ze kreeg er ook steeds meer zin in. Doordat ze ruim een jaar weinig had gelopen was ze ook wat dikker geworden. Door meer te lopen en haar wat op dieet te zetten, is ze ook in een paar maanden een pond afgevallen en dat is natuurlijk ook veel beter voor haar rug.

Nu loopt ze weer supersnel, alsof er nooit iets gebeurd is. Ik kan met gemak een half uur met haar lopen in een heel vlot tempo ze staat mooi stevig op haar pootjes en ze vindt het helemaal geweldig! Wel moet ze altijd aan de riem en letten we verder toch constant op dat ze zich niet forceert. Ze is nooit zonder toezicht en als ik niet op haar kan letten, moet ze even in haar bench.

Maandag 10 april moest ze voor controle en Dorit Aharon was heel tevreden. Haar linker achterpootje is wat slapper dus daar moeten we nog wat aan oefenen.

Zo zie je maar, geef het nooit meteen op. Het kan heel veel bloed, zweet en vooral tranen kosten maar het kan dus wel. Ze was in mei 2002 voor het eerst verlamd en nu zijn we toch alweer 4 jaar verder en is ze compleet happy!

Aanvulling oktober 2006

Aanvulling september 2010

Beste Dorit, hier weer eens even een update over Hendrickje. Morgen wordt ze 11 jaar!

Het gaat super met haar (afkloppen)! Op de leeftijd van twee en half jaar verlamd en met 5 jaar verlamd, waarbij het er nog veel slechter uitzag. Nu zijn we dus alweer 6 jaar verder!

Beide foto's zijn een week geleden genomen dus je kunt zien dat zij er op de leeftijd van 11 jaar nog puik uitziet. Ik let er altijd goed op dat ze geen rare sprongen maakt (wordt een 2e natuur) en verder loopt ze in lekker tempo aan de lijn en is altijd vrolijk!

Wat ben ik nog steeds blij dat ik indertijd in 2002 uw telefoonnummer doorkreeg van mevr Velleman.