Puck is een dwergteckel teefje van 5 jaar oud. In november 2012 tijdens het uitlaten wil Puck niet meer verder lopen en begint plots heftig te hijgen. Ze lijkt veel pijn te hebben maar hoe kan dit zo ineens?

Thuis aangekomen meteen met onze dierenarts gebeld en we kunnen in de middag terecht. Helaas stelt onze dierenarts niet de juiste diagnose en we worden naar huis gestuurd met een pil tegen misselijkheid omdat haar buik zo hard en gespannen aanvoelde en daar de pijn vandaan moest komen.

Puck kon nu nog zelf bij de dierenarts naar buiten lopen. We zien de situatie echter alleen maar erger worden en de volgende dag (zaterdag) bellen we met een weekendarts. We kunnen meteen langskomen. Puck draag ik naar binnen, ze kan zelf niet meer lopen. Deze arts stelt meteen de diagnose hernia en schrijft pijnstillers voor en rust.

We zijn meteen op internet gaan zoeken en kwamen zo terecht op de site van dokter Aharon in Noorden. We hebben mailcontact gehad en we konden meteen na het weekend terecht. Inmiddels kon Puck ook niet meer zelf plassen of poepen.

Bij dokter Aharon was het geen goed nieuws wat we kregen. Puck had een hernia in stadium 5, met een volledige verlamming van de achterkant. We zagen het somber in. Hoe vertellen we dit onze dochters (7, 10 en 12 jaar)?

Die avond bij dokter Aharon is Puck wel meteen behandeld en moesten wij een hele moeilijke keuze maken: wel of geen operatie. Uiteindelijk hebben wij gekozen om Puck niet te laten opereren. Het is een zeer grote ingreep voor dit kleine hondje en we hadden hoop en vertrouwen in dokter Aharon maar ook zeker in onze Puck. Met veel liefde en oefening moest het toch lukken?

Samen met Dokter Aharon hebben we heel hard gewerkt met oefeningen voor de spieren afgewisseld met heel veel bench rust voor Puck. Na een week ging Puck weer zelf plassen en poepen. Hoe blij kan je zijn met een plasje. Dingen die eerst heel gewoon waren, werden nu een mijlpaal.

Toen we terug kwamen voor de volgende afspraak bij Dokter Aharon was er verbazing, want wat had Puck het goed gedaan. Ze kon nog niet zelf lopen maar er was weer reactie in het achterlijf.

We kregen een loopbroek zodat we tijdens de korte wandelingetjes (die we steeds een beetje langer maakten) haar achterlijf makkelijk konden ondersteunen (wat een uitvinding die broek). We konden het bijna niet geloven dat Puck na een week of twee loopreflexen begon te maken met de achterpoten. Ze was nog lang niet sterk genoeg om op eigen benen te staan maar verbetering was er zeker.

Nu in juni 2013 speelt Puck weer met onze dochters, loopt heerlijk buiten haar vaste rondje, is vrolijk en geniet. Natuurlijk heeft ze restverschijnselen overgehouden die misschien wel niet meer zullen verdwijnen zoals een wiebelige achterkant en ze loopt soms wat scheef. Als ze hard wil rennen op het veld wil ze weleens haar evenwicht verliezen en dan omrollen. Maar het is een blije en vrolijke hond en die kleine schoonheidsfoutjes...ach, als je weet hoe het geweest is...(we kunnen gelukkig elke dag van en met haar genieten)

Wij zijn dokter Aharon zeer dankbaar voor de hulp aan onze Puck.