Mijn hondje loopt met een bol ruggetje. Zou hij buikpijn hebben? Ik ken mijn Pukje door en door en er klopt iets niet. We hebben het heel even aangekeken maar het verbeterde niet. Wij hebben toen de dierenarts gebeld en konden daar vrij snel terecht. De dierenarts keek even en zei dat het waarschijnlijk een hernia was. Wij dachten van niet. Hij had een opgetrokken buikje en de redenatie teckel met hernia leek ons te simpel.

Na een paar dagen begon hij echter te lopen met een scheef rechter achterpootje. Al snel liep hij een beetje dronken. Ook wilde hij geen stoeprandjes meer op en af. Toen gingen de alarmbellen wel rinkelen. Weer naar de dierenarts. Toch een hernia. Dan stort wel even je wereld in. Zeker toen we zagen dat Puk met de dag slechter ging lopen. De dierenarts raadde ons aan om contact op te nemen met dokter Aharon. Zij konden niet veel meer doen dan pijnbestrijding en afwachten, want voor een operatie was het nog te vroeg.

Wij hebben de site van dokter Aharon uitgebreid bekeken. Zeker de verhalen van andere mensen met teckels gaven mij hoop op een goede afloop. Wij konden snel terecht. Dokter Aharon heeft de wervels van Puk z’n rug gecontroleerd en rechtgezet. Ook raadde ze ons aan Puk bench rust te geven. Verder tilden wij hem niet op de juiste manier. Ze leerde ons hoe wij hem moesten dragen zodat zijn rug volledig ondersteund was. Zo konden wij hem dan naar buiten dragen, zijn behoefte laten doen en weer terug naar binnen dragen. We kregen oefeningen mee voor zijn spieren.

Ik had gedacht dat Puk bench rust geven heel moeilijk zou zijn. Uiteindelijk viel het rust geven heel erg mee, omdat hij door de pijnstillers en de pijn zich niet lekker voelde ging hij zelf rustig in zijn mand liggen slapen. Bench rust werd bij ons dus mand rust en dat ging prima.

Ondanks het rechtzetten van zijn rug en de verplichte rust ging het steeds slechter met Puk. Hij ging steeds slechter lopen tot hij uiteindelijk helemaal niet meer kon lopen. Hij schoof op zijn kont door het huis en buiten moesten wij hem helpen met het doen van zijn behoeften door zijn achterkant te ondersteunen. Dan zakt de moed wel in je schoenen als je hond compleet verlamd is vanaf zijn rug.

De dierenarts zei ons dat we in de gaten moesten houden of hij nog pijnprikkels had in zijn achterpootjes. Als hij dat niet zou hebben was het mis. Elke dag hielden wij dit in de gaten.

1 maart 2012: In maar 3 weken tijd hebben we Pukje van een vrolijk hondje zien veranderen in een verlamd hondje met veel pijn. Vreselijk om te moeten aanzien. De pijnprikkels waren weg. Het was dus goed mis.

We belden Aharon met de mededeling dat het helemaal mis was met Puk. Zij en haar assistente zorgden ervoor dat we nog diezelfde middag bij Anubis in Antwerpen terecht konden. Daar hebben ze Puk onder narcose gebracht en een scan van zijn rug gemaakt. Er was een flinke hernia te zien. Zijn ruggenmerg zat enorm bekneld. Zonder operatie zou dit niet overgaan.

We kregen de keuze: laten inslapen of opereren. Puk was op dat moment bijna 7 jaar. De dokter zei dat de kans dat hij na een operatie weer zou herstellen zo’n 60% was. Maar daar konden ze tijdens de operatie pas echt wat van zeggen. Een moeilijke keuze. Natuurlijk roept je hart opereren. Maar de pijn die je zo’n hondje gaat aandoen zonder te weten of het echt effect zou gaan hebben en de zeer hoge kosten, maken het moeilijk om een goede beslissing te maken.

Hij was nog onder narcose en we moesten een besluit maken voordat hij bij zou komen. We besloten om ervoor te gaan. Hij is altijd heel erg trouw geweest en week als ik ziek was nooit van mijn zijde. We zouden nu hetzelfde doen voor hem. Hij is direct meegenomen voor de operatie. Hij moest daar 4 dagen blijven na de operatie.

5 maart 2012: In de tussentijd is Puk terug gebracht naar de Kliniek voor Specialistische Diergeneeskunde Rotterdam. We mochten hem eindelijk ophalen! De assistente kwam hem brengen. Hij was zo blij toen hij ons zag! Ik was zo blij dat ik hem eindelijk weer in mijn armen had!

Er was gezegd dat het wel 6 weken kon duren voordat we enig effect zouden kunnen zien. Na een paar dagen zat ik op de bank en lag Puk naast me. Hij was aan het dromen en plotseling trapte hij met zijn achterpootje! Toen wist ik dat we er goed aan hadden gedaan om hem te opereren.

17 maart 2012: Het gaat steeds beter met Pukje. Twee weken na zijn operatie kan hij alweer een klein beetje lopen. Zijn pootjes zijn nog wel heel zwak want al zijn spierweefsel is verdwenen na de verlamming, maar het gaat de goede kant op. We moesten wel erg ons best doen om hem rustig te houden. Hij voelde zich weer beter en wilde van alles doen.

Dokter Aharon raadde ons aan om hem valeriaandruppels te geven om hem rustig te houden. Dat werkte wel een beetje maar hij had allemaal opgekropte energie die hij niet kwijt kon. Heel vervelend voor Pukje om rustig te moeten doen. Om hem een beetje tegemoet te komen hadden we verzonnen om hem mee naar buiten te nemen in een bolderkar.

Puk vond het helemaal niet leuk want hij wilde zelf lopen. Hij heeft de hele weg door het park gepiept. Onze andere teckel Estée vond het wel erg leuk. Af en toe droegen we hem dan ook mee naar het uitlaatstrookje, zodat hij even wat anders meemaakte dan alleen een snelle behoefte voor de deur. Dat vond hij wel leuk.

11 april 2012: Na een keer telefonisch contact voor advies, was het weer tijd om bij dokter Aharon langs te gaan. Ze vond het fijn om te zien dat het weer de goede kant op ging met Puk. Ze controleerde zijn rug, gaf ons oefeningen mee en leerde ons zijn achterpootjes te masseren. Hier hebben we veel mee geoefend.

Juni 2012: Nadat het al een tijdje goed ging met Puk, viel het mij ineens op dat hij een beetje vreemder ging lopen dan hij al deed. Ook liep hij ineens weg tijdens het plassen, waardoor hij plassend verder liep zonder het zelf door te hebben. Dit was vreemd en we gingen weer langs bij onze dierenarts.

Die zei dat het waarschijnlijk een 2e hernia was op een andere plek dan hiervoor. Ik wist niet wat ik hoorde. Na al ons harde werk en de ellende ging het eindelijk weer goed en dan nu dit. We moesten hem weer strikte bench rust geven. We hebben toen opnieuw een afspraak gemaakt bij dokter Aharon. Zij gaf aan dat het misschien wel een hernia was maar dat het nog niet echt bij een stadium hoorde.

Ik vroeg aan haar of complete bench rust wel goed voor hem was, aangezien hij al weinig bespiering had. Naar mijn idee ging hij harder achteruit zonder beweging dan met beweging. Ze gaf aan dat hij binnen mand rust moest houden maar dat we wel een aantal keer per dag 5 min. met hem naar buiten mochten voor zijn behoefte en een kort, gecontroleerd wandelingetje. Dit heeft gelukkig goed geholpen.

Augustus 2012: Pukje is mee geweest op vakantie naar Drenthe. Het spelen daar deed hem goed. Eenmaal thuis gingen we lekker vaak naar het park in de buurt. Vroeger liepen we erheen, nu pakken we de auto om er te komen. De wandeling door het park is lang genoeg voor hem.

September 2012: Voor het eerst zijn we weer naar het strand geweest. Puk kon het stukje vanaf het parkeerterrein door de duinen naar het strand zelf lopen. We waren zo trots op hem! We hadden even gerust bij de handdoeken en zijn daarna met de teckels gaan zwemmen. Het was een heerlijke dag en ik was zo blij dat we met allebei de teckels hebben kunnen genieten van deze dag.

17 oktober 2012: We zijn ter controle bij dokter Aharon geweest. Ze was heel erg tevreden over Puk en ze sprak over een exceptioneel herstel. Dat is prachtig om te horen als je een tijd lang dacht dat je hondje het niet zou gaan halen.

We doen nog elke dag de oefeningen met Puk. Hij heeft te neiging om met zijn achterpootjes te hupsen als een konijn. Met de oefeningen laten we hem langzamer lopen waardoor hij zijn achterpoten afzonderlijk van elkaar gaat neerzetten. Het merendeel van de tijd loopt hij nu keurig.

December 2012: Het heeft heel wat bloed, zweet en tranen gekost om zo ver te komen, maar het was het allemaal waard. Als ik mijn hondje nu weer blij zie rondrennen in het park, wanneer hij komt knuffelen, zeuren om snoepjes of speelt met Estée, ben ik zo blij dat we hem hebben laten opereren.

Puk is nu een hondje waar ik super zuinig op ben, maar ik laat hem wel hond zijn. Soms zie ik hem rennen en dan gaan zijn voorpootjes sneller dan zijn achterpootjes. Dat hoort er nu bij. Hij mag ook niet meer springen, maar hou een teckel maar eens tegen als je er niet bij bent.

Eerst kon hij dit nog niet zelf, maar tegenwoordig gaat het zo goed dat het hem wel weer lukt. Gelukkig wacht hij als we in de buurt zijn tot we hem de bank op tillen. Maar als we er niet zijn, doet hij het zelf. Laatst ging ik even boodschappen doen en was hij via de bank zelf het raamkozijn in geklommen. Kon hij lekker blaffen naar alles op straat. Daar kan ik dan wel om lachen. Wie had dat een paar maanden geleden durven hopen?

Een vrouw in het park noemde hem laatst het wonder van 2012. Waar ik altijd terugkijk op deze periode als een moeilijke en zorgelijke tijd, zag zij het als een wonder. Daar had zij ook eigenlijk wel gelijk in. We mogen blij zijn dat hij er nog is, en dat zijn we ook!

Groetjes,

Familie van Deijk