We hebben op een bepaald moment besloten dat we een hond wilden en we wisten ook waar deze hond aan moest voldoen. Kortom, we hadden een wenslijst. Met deze lijst hebben we de hondenboeken doorgesnuffeld en zo kwamen we, na enig wikken en wegen, op de Newfoundlander uit. Een prachtige, stoere hond met een goed en rustig karakter en niet al te veel onderhoud. Na wat bezoeken aan hondententoonstellingen kwamen we in aanraking met een fokker uit Brabant. Deze had een nest en een afspraak was gauw gemaakt.
Na een eerste bezoek waren we helemaal verliefd op het beestje en konden niet wachten tot we haar konden ophalen. Alles thuis in orde gemaakt zodat het de nieuwe huisgenoot aan niets zou ontbreken.
We hebben haar opgehaald toen ze 8 weken oud was. Volgens de fokker had ze een hartruis, maar dat zou niets bijzonders zijn. We zijn direct de volgende dag naar onze eigen dierenarts gegaan en kregen het advies naar Amsterdam te gaan voor verder onderzoek bij een internist. Van daaruit werden we doorverwezen naar de Universiteitskliniek in Utrecht waar ze onder controle kwam bij dr. Stokhof, cardioloog. Zeer regelmatig geweest voor een hartfilmpje (ECG) en een echo van het hart omdat er inmiddels een vernauwing was geconstateerd onder de klep van de aorta naar het hart.
Gelukkig ontstonden er tijdens de pubertijd en groei naar volwassen hond geen problemen en onze Isabella mocht na 2 ½ jaar onder controle bij de dierenarts blijven. Als er toch problemen zouden zijn, mochten we meteen terug komen. Onze dappere dodo had zich goed door alle controles en onderzoeken van coassistenten, assistenten en specialisten heen geslagen.
In haar verdere leventje deden zich wel wat meer (alledaagse) problemen voor (baarmoeder verwijderd, gras aar uit een poot verwijderd, steriliseren etc.), maar alles werd blijmoedig en met hulp van de baasjes goed doorstaan.
Ze liep vaak lekker met ons langs het strand, door de bossen en duinen en waar we ook maar kwamen met vakantie. Zelfs vanaf 16 weken oud ging ze al mee naar Zuid-Frankrijk waar we al jaren een heerlijk huis huurden van vrienden en waar Isabel menig jaartje heeft doorgebracht.
Toen ze 9 jaar was, kreeg ze af en toe wat klachten van kreupel lopen en werden de afstanden tijdens de rondjes wat korter. Ook merkten we dat ze wat pijn kreeg en niet meer met zoveel plezier overal op af huppelde. Ook pijnstillers en Prednison brachten niet het gewenste resultaat. Het gaf zelfs eerder meer problemen dan minder. Toen zijn we dus maar op internet gaan zoeken naar een oplossing en zo kwamen via kreupeldier.nl terecht bij orthomanueel dierenarts drs. Aharon.
In 2009 was het eerste bezoek en Isabella vond al dat voelen en duwen op haar rug, nek en schouders prima, ze gaf geen kik! We kregen allereerst het advies om een andere halsband aan te schaffen, een die niet om haar nek zat, maar meer rond de schouderpartij. We zijn ook gestart met Previcox en van om de paar dagen een halve steeds verder uitgebreid in de loop van de jaren naar 1x daags 1 tablet. Daarbij ook langzaamaan gestart met Canoflex en dit ook moeten ophogen naar uiteindelijk 2x daags 1 maatlepel. Via onze goede dierenzaak ook nog begonnen met homeopathische druppels om het spierapparaat te ondersteunen.
We gaan nu ieder half jaar voor een orthomanuele behandeling naar dr. Aharon en tot groot plezier van ons allemaal gaat het heel goed met haar. Natuurlijk merk je dat het een dame op leeftijd is (nu 13 jaar sinds 8 maart) en ze loopt af en toe wat mank. Dit is vooral het geval als ze een drukke dag heeft gehad (naar de kapper voor een was- en trimbeurt, na een ritje met de auto voor vakantie, na een logeerpartijtje etc.).
Met alles houden wij (en anderen die met haar te maken hebben) zoveel mogelijk rekening met wat ze kan. De trimmer laat haar goed uitrusten tussen de knipsessies door, in en uit de auto via een loopplank en niet te verre vakantie bestemmingen (2-3 uur in de auto is wel genoeg, dan moeten we op de eindbestemming zijn). Je ziet nu dat ze nog steeds geniet van haar leventje, met af en toe een dipje als ze zich niet lekker voelt door de ongemakken van haar oude dag. Met een vrolijk “puppenkoppie” kijkt ze het leven in en geniet ze waar ze kan. We merken dat ze wat andere gewoontes krijgt nu ze ouder wordt en moeten daar af en toe ook erg om lachen. We houden goede “gesprekken“ met haar waarin ze ons vertelt (toeblaft, piept, joelt etc.) wat ze zo van de dingen vindt.
Kortom, we zijn (nog steeds) erg blij met haar en ook blij dat ze weer beter kan bewegen en dus genieten. Op naar de 15 jaar!
