Taran is jaren met zijn baasje actief geweest bij de Reddingshonden Werkgroep Westervoort. De meest bijzondere ervaring was wel de inzet in Maleisië. Daarvoor moest eerst een lange vlucht ondernomen worden, en vervolgens een reis per vrachtwagen door de binnenlanden.
Ook onvergetelijk is de vondst die Taran en ik deden van een vermiste, overleden Poolse man nabij vliegveld Weeze (D).
Wegens werk en ondernemingsplannen zijn Taran en baasje eind 2006 gestopt met het reddingshondenwerk. Taran ging echter vaak mee met surftripjes naar zee, maar ook naar de Alpen en Italië.
Eind 2009 vond er een incident plaats waarbij Taran een enorme klap gehad moet hebben; een schop tegen zijn rug van een baasje van een andere hond. Helaas was ik daar niet bij, waardoor het lastig was om over de situatie te oordelen. Van de vitale oude hond veranderde Taran in letterlijk 1 klap in een oude trage hond. Dat heeft ook mij veel pijn gedaan en veel bezoeken aan de dierenarts gekost. Na een aantal consulten werd ik door dierenarts Hendriks uit Velp doorverwezen naar Orthomanueel dierenarts drs. Aharon uit Noorden. Door haar behandelingen is Taran erg goed op de been gebleven. Telkens zette ze wat wervels weer op de plek, om het maar zo kort door de bocht te zeggen. We kwamen er om de ca. 4 maanden. En dat doen we nog steeds.
In 2010 werd Lymfeklierkanker vastgesteld bij Taran. De eerste prognoses waren slecht, maar gelukkig werden we door een vriendin op het pad naar de Faculteit Diergeneeskunde van de Universiteit Utrecht gezet. Daar kwamen we onder behandeling van Dr. Rutteman. Taran stond er wel slecht voor: ook zijn bloed was niet helemaal goed. We moesten wel rekening houden met de kans op overlijden tijdens de behandeling.
Maar het doel was om de resterende tijd voor Taran zo aangenaam mogelijk te maken. Het doel was dus niet om "tijd te rekken" en zijn leven onnodig te verlengen. Maar na de eerste behandeling knapte Taran al duidelijk op en waren de 8 (!!) gezwellen ter grootte van pingpongballen geslonken tot kleine erwten. De chemokuur duurde circa een half jaar tot begin 2011. Na een half jaar is hij in de zomer van 2011 genezen verklaard, maar hij blijft onder controle. Hij is gewoon een toppertje!!
Positieve energie die hij van mij en ook van veel vrienden ontvangen heeft, heeft hem zeker bij zijn herstel (zeg maar "terugkeer") geholpen! Maar ook de aanwezigheid van de jonge Nilak heeft op Taran zeker een stimulerende werking. Onlangs heeft Taran tijdens een training van de Reddingshonden, waar ik met Nilak weer begonnen ben, ook een oefening gedaan. Hij mocht even laten zien dat hij het zoeken niet verleerd is. Hiervan hebben we een filmpje gemaakt!
