Onze eerste kennismaking met Dr. Dorit Aharon was in 2004. Onze toen net 4 jarige teckel Fritz was van de ene op de andere dag verlamd aan de achterhand. Pijn had hij niet, hij gaf geen kik, maar lopen kon hij echt niet. Eerst naar de dierenarts natuurlijk, spuiten erin, tabletten mee en weer naar huis. Rust, maar verder niets. Fritz bleef echter zijn achterlijf achter zich aan slepen. Tranen met tuiten, geen verbetering te bespeuren.

We zagen het einde van zijn leven naderen, want dit was geen leven voor een hond, laat staan voor een teckel. De trimster van Fritz gebeld om de afspraak af te zeggen en zij vertelde mij toen van Dr. Aharon. Afspraak gemaakt en wij erheen. Na het onderzoek en de manipulatie zag onze Frederik er al een stuk vrolijker uit. Nee jongen, strikte opsluiting in je bench 6 weken lang. Resultaat; een zeer levendige speelse teckel tot aan vandaag en hij is nu elf!

Fritz geb: 2000 Hugo geb: 2004

2010, voor ons een teckel rampenjaar, zo leek het althans. Onze 6 jarige Hugo had altijd al kleine pijntjes maar we dachten van zijn darmen. Hij kreeg hiervoor 5 jaar lang een erg duur dieetvoer. Toen hij in maart onder narcose was gebracht om zijn tanden te laten schoonmaken, even voordat hij nek problemen kreeg, had er bij ons vanwege alle onduidelijke pijntjes misschien al een lichtje op moeten gaan.

Hij lag op de tafel met een totaal uitgestrekte nek om zo goed behandeld te kunnen worden. Toen hij uit de narcose kwam (ik was erbij gebleven) gilde hij het uit van de pijn, zo erg dat de dierenarts hem valium spoot om hem te kunnen laten ontspannen. Na een paar uur was hij weer “normaal” maar wel erg angstig.

Een goede twee weken later op een vrijdag kon Huug zijn nek ineens niet meer bewegen en gilde het uit van de pijn als hij zich ook maar iets bewoog. We hebben hem gelijk in de bench opgesloten, gezorgd dat hij medicatie kreeg en het weekend doorgeworsteld met hem. Tweemaal kreeg hij morfine injecties toegediend, meerdere malen op het punt gestaan hem in te laten slapen.

Dr. Aharon was in het buitenland en we konden zodoende pas op dinsdag bij haar terecht. Daar gekomen kreeg hij vanwege de erge pijn voorrang op de andere patiënten, hij gilde het werkelijk uit. Dorit gaf aan dit keer niets voor hem te kunnen doen en verwees ons direct door naar een specialistische dierenkliniek in Utrecht. Huug werd daar met goed resultaat de volgende dag geopereerd. Wel kregen we ook te horen dat zijn wervels zo slecht waren dat het zomaar weer kon gebeuren.

Dat dit al 6 weken later zou gebeuren, hadden we niet gedacht. Eerst weer terug naar Dorit, zij kon ook ditmaal niets voor hem betekenen. Weer naar Utrecht en ja, weer laten opereren, ditmaal aan zijn rug. Hij kwam er totaal verlamd uit, moesten hem katheteriseren etc. Na maanden van rust en oefenen een vrolijke Huug terug, weliswaar met één wat mindere achterpoot maar op 4 poten en...happy and alive.

Half september 2011, Huug wordt ziek, pijn in zijn rug. De blik in zijn ogen vertelt ons genoeg, hij was ook gelijk heel erg bang. Hij kon echter nog lopen. Wij naar de dierenarts, veel medicatie en injecties, maar hij gaat steeds slechter lopen en raakt verlamd. Onze afspraak was dat we geen operatie meer zouden laten doen, hij had genoeg ellende meegemaakt.

Telefonisch overleg met Dorit, wij vertelden haar dat we het in eerste instantie toch nog met rust willen proberen. We hopen dat hij het gaat halen. Ditmaal had hij gelukkig geen pijn die door de pijnstillers heen brak. Het gaf ons een reden het toch nog te proberen, dood kun je maar eenmaal.

In overleg met Dorit stellen we het bezoek aan haar een week uit. Volledige rust, dat wel, alleen naar buiten om zijn behoefte te doen. In die week krijgt hij een blaasontsteking erbij en het weekend voor het bezoek aan Dorit plotseling een enorm ontstoken achterpoot. Dit kwam waarschijnlijk omdat hij sleepte met zijn achterlijf en ongemerkt een splinter in zijn poot gekregen had. Weer meer medicatie erbij. Hij was ook nog steeds verlamd.

We gingen naar haar toe en waren bang dat we een slecht nieuws gesprek gingen houden en tot het besluit zouden komen dat we hem moesten laten inslapen. Dorit onderzoekt en manipuleert Huug zijn rug, geeft aanwijzingen waaronder het direct afbouwen van de medicatie die hij allemaal kreeg. Zijn verschrikkelijk ontstoken achterpoot was bijna een sepsis en moest acuut geopend worden zodat de viezigheid eruit kon. Dit werd door een andere dierenarts gedaan.

In de bench en 4 weken later weer op controle: Huug loopt de praktijk in Noorden binnen. Weliswaar wiebelig, maar hij loopt wel heel zwakjes met zwabberende pootjes. Nu vier weken later een Huug die weer spieren in zijn billen en plezier heeft en ook steeds beter gaat lopen. De eerste boswandelingetjes hebben we weer achter de rug. We blijven positief en hopen voorzichtig dat hij een oude teckel mag worden.

Met dank aan een zeer vastberaden Dr. Aharon (en assistente) die geholpen heeft waar zij kon en doorverwees indien het haar niet mogelijk was onze honden te helpen. Geleerd hebben wij ook. Voortaan gaan we op controle om te checken of alle wervels nog een beetje in de rij staan, misschien kunnen we daar toch erger mee voorkomen.