September 2010

Even een reactie op het laatste clubblad: “De Dashond” van augustus:

Daisy vertelt haar verhaal over de teckel Bas die onlangs overleden is aan een hernia. Ondanks een operatie is hij toch overleden. Ook Wendela heeft het in haar stukje over hernia’s bij teckels. Zij geeft aan dat een operatie niet altijd helpt en dat er ook andere behandelmethoden zijn.

Ook onze teckel Joep van 9 jaar oud kreeg vorig jaar te horen dat hij een beginnende hernia had. Na een half jaar ging het steeds slechter met hem. Na wat zoekwerk op internet las ik dat hij alle klassieke verschijnselen had van een hernia: "op eieren lopen, niet meer willen wandelen, tijdens het wandelen gaan liggen."

Heb direct de dierenarts verzocht röntgenfoto's te laten maken. De uitslag van de dierenarts was vernietigend! Hernia op 3 plaatsen en ook in de nek. Opereren wilde hij niet aan maar wilde wel pijnstilling geven. Hij vertelde dat er wel andere methoden waren zoals acupunctuur en fysiotherapie maar dat hij niet wist hoe onze hond hierop zou reageren.

Daar zaten we dan met onze teckel. Wat moesten we nu met onze grote vriend? Al moest de onderste steen naar boven, we zochten net zo lang tot we een oplossing hadden. Hernia hulplijn gebeld van de teckelclub. Hier werd ik verwezen naar Orthomanuele dierenarts Aharon in Noorden. De enige in heel Nederland! Ik heb direct gebeld en de situatie uitgelegd. De assistente vertelde me dat ik twee dagen later kon komen met de foto’s die de dierenarts had gemaakt.

Samen met mijn man toog ik met onze teckel Joep naar Noorden. Daar aangekomen maakten we kennis met de vrouwelijke dierenarts Aharon. Ze is duidelijk gek op honden. Onze teckel was direct op zijn gemak. Eerst moest hij buiten een stukje lopen. Ze keek hoe hij liep en zag dat zijn pootjes achter doorzakten. Binnengekomen moest hij op de onderzoekstafel getild worden. Terwijl ze hem aaide en geruststellend toesprak, moesten mijn man en ik hem samen vasthouden.

Ze voelde aan zijn rug en wees precies de plaatsen aan waar de hernia zat. We mochten ook voelen en inderdaad, je voelde dat er enkele kuiltjes zaten. Ze heeft de foto’s ook nog bekeken. Dit bevestigde alleen maar wat ze zelf ook al had geconstateerd. Ze heeft aan zijn rug met twee handen zachtjes geduwd. Ze ging alles weer op zijn plaats zetten, vertelde ze. Onze hond vond alle aandacht alleen maar prachtig!

Ze stuurde ons naar huis met het advies om hem in de bench te houden de hele dag en volledige rust te geven. De bel moest er uitgetrokken worden om onrust bij onze teckel te voorkomen. Hij mocht alleen uit de bench getild worden om zijn behoefte te doen. Arm onder zijn buik en buiten neerzetten, behoefte doen en weer terug in de bench. Eten en drinken had hij in zijn bench.

Dit moest hij twee weken volhouden. Ook kreeg hij korrels Canoflex die over zijn brokken gegeven moesten worden. Onze teckel leek te begrijpen dat dit het allerbeste voor hem was. Ons gezin vond het nog moeilijker dan Joep. Geen hond meer die rond loopt, kwispelt, speelt en die je lekker kunt knuffelen.

De laatste week heeft onze zoon zelfs een nacht bij de hond geslapen met een bench die open was. Joep kwam er echter niet uit. Na twee weken weer terug naar de dierenarts. Hier werd direct een verbetering vastgesteld. Hij mocht weer uit de bench en weer rustig aan de afstanden van het wandelen opbouwen. De korrels Canoflex zijn we blijven gebruiken omdat dit zijn rug sterker maakt.

Na twee maanden zijn we nog een keer terug geweest voor controle en onze hond is volledig genezen.Over een half jaar kunnen we nog terugkomen voor een laatste controle. We raden alle teckel liefhebbers deze dierenarts echt aan! Onze hond rent weer, loopt weer in het bos en is weer vrolijk. Geen pijnklachten meer. We zijn dan ook blij dat hij niet is geopereerd!