Afgelopen vrijdag zijn wij voor de 1e controle bij u geweest met onze Tino en Pamuk. Met allebei gaat het prima, waarbij vooral Pamuk de aanleiding was dat wij op 3 september jl. voor het eerst bij u waren. Onderstaand willen wij graag onze ervaringen schrijven.
Op 13 juli 2011 haalden wij onze tweede zwerfhond op van Eindhoven Airport. Een 6,5 jaar oude witte hond uit Turkije. In de zomer van 2007 kregen wij onze eerste Turkse zwerver Tino, maar hij was toen pas vier maanden oud. Al bij de eerste ontmoeting met Pamuk viel op dat hij bijna kaarsrechte achterpoten had en een hele vreemde manier van lopen op zijn tenen. Het leek een beetje op dansen, wat na een paar stappen al overging in sjokken.
De dagen daarna viel op dat hij niet in een rechte lijn kon lopen, maar wat heen en weer zwalkte over het pad. Ook kregen we moeilijk contact met hem en hijgde hij de hele dag. Via onze hondenschool WRAF in Zeewolde kregen wij het adres van Orthomanueel dierenarts mevrouw Aharon. Ook daar werd gezien dat Pamuk pijn had, precies waar wij al voor vreesden.
Maandag 3 september 2011 was ons eerste consult. Pamuk zat behoorlijk in de kreukels en moet zijn hele leven al veel pijn hebben moeten doorstaan. Door de behandeling die hij kreeg en de ondersteunende medicatie zagen wij een hele andere hond opbloeien. Een hond die normaal liep, ging spelen met Tino, een sprintje ging trekken, naar andere honden ging blaffen en zelfs het genot ontdekte van een rondje zwemmen tijdens het wandelen. Ook Tino had een wat scheve rug, maar dat is geen vergelijk met Pamuk.
We vonden het heerlijk om afgelopen vrijdag te constateren dat Pamuk eindelijk spieren heeft gekregen en dat mevrouw Aharon zelf ook blij was met de vorderingen van deze ex-zwerver. Door alle positieve ervaringen met Pamuk en het feit dat hij nu eindelijk een echt fijn hondenleven kan hebben, willen wij Dorit Aharon heel erg bedanken voor haar deskundige hulp.
(Gepubliceerd in het krantje van stichting AAI)
In juni 2007 haalde wij ons eerste AAI-hondje (AAI = Animal Association International) op bij Carien in Rotterdam. (Valen)Tino, een zeer angstige pup van vier maanden. Na heel veel schooltjes en veel geduld is Tino nu een mooie gespierde jongeman. Met nog wel restjes van de angst, maar vol energie en een vreselijke knuffelaar. Bij mij begon het eind vorig jaar toch weer te knagen...zouden we plaats hebben voor een tweede AAI-hond? Maar Theo zag dat niet zo zitten. Tenslotte was hij de hele dag thuis...
Hij ging zelfs niet om toen ik hem een paar, volgens mij passende, hondjes op de site had laten zien. Maar in juni, toen we op de twee honden van zijn neef hadden gepast en hij zag hoe er gespeeld werd en hoe rustig het ook is als er drie honden gewoon een dutje doen, ging het roer om. "Maar dan geen puppy en ook geen te oude hond. Niet langharig, niet te groot en hij moet wel gecastreerd en gezond zijn". "Ja,schat".
En ik vond Pamuk. Een witte hond van 5 jaar met prachtige bruine ogen, die al bijna een jaar bij Sina in Gocek was. Had vier jaar gezworven met een enorm gezwel tussen de voorpoten. Deze overlever liet zich uiteindelijk vangen met gebraden kip. Het gezwel was succesvol weggehaald en was niet kwaadaardig. We besloten dat hij onze tweede AAI-hond zou worden, geen twijfel mogelijk. We gingen uiteraard shoppen voor een mand, riem, halsband, bak...helemaal leuk. Na wat belletjes met Marion konden we Pamuk op woensdagmiddag 13 juli jl. ophalen van het vliegveld in Eindhoven.
Tino verbleef bij onze vriendin Willy. Het vliegtuig kwam 15 minuten eerder aan, zagen we op het bord. Tijd voor koffie en dan naar het terras. Daar stonden we dan met ons cameraatje in de regen, in de hoop dat alles goed was met Pamuk. Na, vond ik, wat lang wachten, was ie er dan eindelijk. In een bench met veel krantenpapier, meegenomen door de Belgische Myriam en haar man. "Hij is groter dan ik gedacht had en hij heeft ook best lang haar", zei Theo. "Ja, ik zie het, Theo". We moesten gewoon even aan elkaar wennen, de hond en wij. We kregen Pamuk door Renate aan ons overgedragen, waarna de terugreis begon.
Onderweg waren er geen problemen. Afspraak was dat we Tino en Pamuk buiten bij Willy kennis zouden laten maken en dan wel zouden zien wat er gebeurde. Toen Tino Pamuk in de gaten kreeg, was er één grom en dat was dat. Uiteraard moest iedereen wennen, maar Pamuk was geaccepteerd. Na de eerste nacht vonden we 's morgens een flinke plas in de kamer. Onze plant leek waarschijnlijk te veel op een Turkse struik, wie zal het zeggen. Tot op heden is dit niet meer gebeurd. De eerste dagen daarna vertoonde Tino behoorlijk jaloers gedrag, maar onze nieuwe witte vriend bleef daar volkomen onbewogen onder.
Pamuk is nu ruim een week bij ons. Elke dag zien we hem vrijer worden. Hij is een beetje te dik, maar we denken dat dit komt omdat hij in het jaar dat hij bij Sina zat ongestoord alles heeft kunnen eten wat hij vinden kon. Hij is erg stijf in de spieren en snel buiten adem na een stukje rennen. Elke dag gaan we vier keer met hem uit en als het maar even kan, spelen de heren in de tuin. Die conditie komt vanzelf wel. Uiteindelijk heeft hij begrepen dat we hier twee bakken hebben die voor twee honden zijn bestemd en niet alleen voor Pamuk. Vorige week zaterdag, toen Pamuk nog maar een paar dagen hier was, heeft hij een pond biefstuk van het aanrecht opgegeten, bestemd voor de gourmet met familie. Daar moeten we dus aan wennen, zo'n diefje hebben we nooit gehad.
Langzaamaan luistert hij beter. Zijn naam is geen probleem meer, KOM en NEE zijn bekend, maar het zal zeker nog even duren voordat we hem los durven te laten. Thuis loopt hij veel achter ons aan en is altijd in voor een spel met Tino. En gelukkig geeft hij precies aan waar de grenzen liggen. Speeltjes en ballen, daar begrijpt hij niets van. Van takken wel! Aan de riem lopen is nog wel een beetje lastig. Tino loopt netjes naast ons mee, Pamuk zwabbert echter van links naar rechts, gaat op zijn gemak naar vogels staan kijken en laat mij struikelen door pardoes midden op het pad stil te gaan staan. Oefenen, veel oefenen.
Wij, kinderen, familie en buren hebben Pamuk in het hart gesloten. Hoe mooi is het dat zo'n hond, die het grootste gedeelte van zijn leven zwervend en alleen heeft doorgebracht, zich zo aanpast en zoveel liefde teruggeeft. Hij mag hier heel oud worden, omringd door vriendje Tino en ons. We zullen er alles aan doen om hem een gezond, blij en liefdevol hondenleven te geven. Het kan toch niet meer stuk als wij Pamuk op zijn kleed een diepe ontspannen zucht horen slaken en hij voldaan in slaap sukkelt! En 's morgens staat ie er weer met oren omhoog en een zwaaiende staart.
