Inmiddels is het enige jaren geleden dat ik de ervaringen met onze teckel met rugproblemen heb beschreven en het lijkt dat er daarna nooit meer problemen zijn geweest daar er nooit een update is verschenen. Niets is dus minder waar! Jammergenoeg moeten we met onze teckel alert blijven op wervelproblemen, maar alles went en wij zijn in de tussentijd expert geworden in het aflezen van de signalen die hierop duiden.

Natuurlijk hebben we richtlijnen gekregen om te proberen problemen te vermijden, maar de hondenmensen die het karakter kennen van teckels, weten dat ze regels die hen niet bevallen maar al te graag aan hun schattige voetzooltjes lappen. Zo is het ten strengste verboden om te springen, zowel ergens op als ergens af, maar als je als teckel ontzettend blij bent dat de baas weer thuiskomt na een avond de hort op geweest te zijn, is het niet voldoende om alleen maar geluid te geven.

Je moet dan je opgeladen energie (je ligt al meer dan een uur met gespitste oren te wachten) kwijt door een aanloop te nemen om op de bank te springen en aan de andere kant er weer af en afgewisseld met een paar rondjes van 31 door de kamer. Dit alles met wild zwaaiende staart en grijnslachjes, want ook dat is ze machtig. Lachen. We hebben heel hard getracht dit af te remmen, maar dat kwam ons te staan op een zwaar gefrustreerde teckel die niet begreep dat ze haar blijdschap niet mocht tonen. Tja, wie zijn wij dan om de teckel op te schepen met een psychisch probleem.

Dus hebben wij besloten dat we nooit Noor uitdagen om te springen, maar dat als ze het per ongeluk zelf doet, moet dat maar. Het geluksgevoel van onze hond is ons heel wat waard en in negen van de tien gevallen gedraagt ze zich zoals het een teckel met een “flexibele” ruggengraat betaamt. Wij willen Noor heel graag zo vrolijk houden als ze nu is.

Ook het advies haar te laten zwemmen is ons nooit gelukt. Noor haat water en tolereert het alleen als het midden in de zomer erg warm wordt. Ze koelt dan graag de pootjes in een plas of een beek, maar het moet vooral niet verder gaan dan een niveau op buikhaarhoogte, want dan wordt het te veel van het goede.

Vorig jaar, toen het echt een warme zomer was, dachten we een goede oplossing voor haar gevonden te hebben om de pootjes te koelen door een opblaasbadje te kopen. Kon ze in de tuin ook verkoeling zoeken. De wangen bol geblazen, het badje met water op de buikhaarhoogte gevuld, een handdoek op de bodem gelegd tegen uitglijden en haar uitgenodigd om zich te verkoelen. Nou mooi niet! Het bleek doodeng! Water op haar terras, ajakkie!

Nou, de truc met de koekjes weer uitgevoerd. Koekje in het water op een afstand waarbij ze met de pootjes in het water moest gaan staan. Nooit geweten, dat er ook giraffenbloed in haar genen zat. Ze kreeg een hele lange nek en viste het koekje eruit zonder ook maar een druppel water aan te raken. Nou dan maar de harde methode. Tenslotte was het verre van eng, alleen nat.

Het bad tegen een bloembak aangezet, Noor opgepakt en hup...nou ja hup...ze spreidde haar pootjes als afweer, maar was toch niet opgewassen tegen een resolute vrouw en belandde dus midden in het badje. Handoplegging en geruststellende woordjes leken een goed middel om haar te laten ontspannen en na enige minuten leek het erop, dat ze wel zonder handoplegging kon. Bleek ze dus al die tijd na te hebben gedacht over de kortste ontsnappingsroute. Vanuit stand sprong ze omhoog door de bloembak om zo ver mogelijk van het bad vandaan dat enge water op te laten drogen.

Enfin, de enige reden voor haar om het badje nog te benaderen was kijken of er misschien nog een koekje te snaaien viel. Eind van het liedje was dat wij, teleurgesteld over zoveel argwaan, de lucht maar weer uit het badje hebben geperst en het ver weg in de schuur hebben opgeborgen, totdat we iemand vinden die we er blij mee kunnen maken.

We hebben nu dus een watervrije tuin en een wilde vrolijke teckel, die we spoorslags naar mevrouw Aharon brengen als we denken dat er iets verkeerd zit in de rug of in de nek. Na de manipulatie een paar weken kalm aan met spelen en wandelen en meestal geeft Noor zelf heel goed aan wanneer wat haar betreft alles weer in orde is. Als we dan de wandeling nog kort willen houden voor haar eigen bestwil (plassen, poepen en weer naar huis), gaat mevrouw plat liggen op een kruising van paden met haar koppie met smekende ogen (of waren het bevelende??) richting de grotere ronde, om aan te geven dat dat andere pad haar veel beter zal bevallen.

Als ze zover is, is het ook weer helemaal goed met haar. Meestal is het één keer per jaar dat er een wervel verkeerd schiet, maar gebeurt dat niet, des te beter, maar dan gaan we toch een keertje naar Noorden voor een check-up. Een klein probleempje hoeft dan niet te ontaarden in een echte pijnaanval.

Zo zie je maar dat een teckel met rugproblemen, met mevrouw Aharon achter de hand (en niet te vergeten Thea de assistente, want die is ook heeeeeeeeeel lief en heeft ook erg lekkere koekjes), heel vrolijk heel oud (hopen wij) kan worden.

Mevrouw Ebbenhorst