Onze Sophie is een altijd vrolijke, levenslustige teckel, altijd in voor een geintje en een spelletje. Sophie wordt jacht-getraind, doet zweetwerk en is dol op wandelen, zwemmen en eigenlijk dol op alles waar een beetje actie in zit. Al met al een hele sportieve teckel.

Enige tijd geleden kwam Sophie tijdens het stoeien met onze andere teckel vast te zitten in het gaas. Wij hoorden haar krijsen maar konden niet precies zien wat er aan de hand was. Toen we daar kwamen was ze alweer los. Ze liep even wat kreupel en was wat stilletjes maar korte tijd later leek ze weer oké. Tot we de volgende avond een lange wandeling gingen maken.

Na ongeveer een kilometer gelopen te hebben ging ze plat op de grond liggen, trilde hevig en voelde helemaal verstrakt aan. We hebben haar naar huis gedragen waar ze na een kwartiertje weer normaal functioneerde. Even een paar dagen niet gewandeld en haar gewoon haar gang laten gaan. Ze speelde en was vrolijk. Dus na een paar dagen weer een stukje gaan wandelen. Ze ging vrolijk mee maar al snel merkten we dat het niet goed ging.

Ze ging van vrolijk wandelen naar stijf als een plankje lopen met kleine pasjes en opgetrokken rug en buik en een afhangend staartje. Wanneer we een halfuurtje thuis waren herstelde ze weer en speelde weer vrolijk.

Telkens geprobeerd of ze weer kon wandelen maar de stukjes dat het goed ging werden steeds korter terwijl we thuis de indruk hadden dat het vooruit ging. Toen herstelde ze helemaal niet meer, kon daardoor nauwelijks lopen en had erg veel pijn. Aanvankelijk dachten we dat de traumatische gebeurtenis (vastzitten in het gaas) de aanleiding was voor het probleem maar nu we erover nadenken heeft ze waarschijnlijk al een tijdje geleden problemen gekregen.

Hoewel ze altijd blij, vrolijk en lol makend mee ging wandelen, veranderde dat na een eindje wandelen in keurig aan de lijn naast je lopen. Wij dachten dat de jeugdige overmoed er een beetje uitging en prezen haar omdat ze zo netjes liep maar nu weet ik dat er toen al iets anders speelde.

Wat achteraf gezien ook opviel is dat ze niet meer sprong. Normaal gesproken kon ik de kattenbrokjes niet onbewaakt op tafel laten staan want dan had Sophie ze in no time opgegeten, maar de laatste tijd deed ze dat niet meer (en dat vonden we ook knap).

Op zaterdag (16-04) kreeg Sophie heel veel pijn. Tegen de avond is dierenarts Paulien langs geweest en heeft voor 2 dagen pijnstillers gegeven en afgesproken dat ik maandag voor een weekje Rimadyl op zou halen bij de praktijk.

De tweede injectie mocht, wanneer dit nodig was, 's ochtends en anders weer tegen de avond gegeven worden. Zondagmorgen was het echt heel erg nodig, ze had vreselijk veel pijn. Ook nu knapte ze na toediening goed op en was weer vrolijk

Zondagavond rond een uur of 18.30 kreeg ze acuut weer verschrikkelijk veel pijn, ze stond letterlijk stijf van de pijn. Op dat moment had een andere dierenarts dienst. We hebben bij hem een andere pijnstiller opgehaald, ze kreeg Metacam (injectie). Dit werkte niet zo goed als wat ze eerder had gehad maar het haalde de scherpe kantjes eraf en dit middel zou langer werken volgens de dierenarts. Maandagochtend was Sophie echter nog niets beter en durfde zich ondanks de pijnstillers nauwelijks te bewegen.

Op 19 april gingen we voor de eerste keer naar De Tweede Lijn, een kliniek in Wilhelminaoord. Hans Nieuwendijk onderzocht haar en er werd gedacht aan een onvolledige hernia. Sophie kreeg 3 weken hokrust, pijnstillers en veel kleine stukjes wandelen voorgeschreven.

Het ging niet goed met Sophie, ze had veel pijn en kreeg lichte uitvalsverschijnselen. Op 5 mei opnieuw naar de praktijk. Er werden foto's gemaakt en daaruit bleek dat er sprake was van een forse dubbele hernia. Sophie werd direct geopereerd. Helaas kwam Sophie slechter uit de operatie dan dat ze erin ging. Ze kon niet meer lopen.

Na 5 dagen mocht ze weer naar huis en kon alleen lopen met behulp van een karretje. We kregen oefeningen mee. Elke dag zagen we een beetje verbetering en noteerden het volgende:

Door wat er met Sophie gebeurd is, zijn we ook op internet gaan zoeken en vonden we de site van Kreupeldier.nl. We wilden voor Sophie het beste, we wilden zo graag een optimaal herstel voor haar.

Een afspraak was snel gemaakt. Dr. Aharon heeft Sophie gezien en helpt ons verder om haar herstel zo goed mogelijk te laten verlopen en daar zijn we heel blij mee.

Inmiddels is Sophie voor 90% hersteld en wie weet haalt ze de 100% wel.

Dankzij Hans Nieuwendijk en Dorit Aharon is Sophie zo ver gekomen als ze nu is.