September 2008

Chiara, ons Dobermann teefje van bijna 8, begon in de zomer van 2007 ineens slecht te lopen. Wij waren op vakantie in Engeland en weten het aan de harde groeven in de droge akkers waar ze overheen denderde in de achtervolging van een haas of konijn. Maar weer thuis verslechterde haar lopen in angstaanjagend tempo. Binnen een paar weken sleepte ze met haar achterpoten en tolde ze bij opwinding – de baas komt thuis! – zo machteloos op haar benen dat ze omviel. Wij vermoedden dat ze pijn had omdat ze af en toe piepte en er dan een rilling door haar hele lijf trok. Maar er was met geen mogelijkheid te ontdekken waar ze pijn had.

Met Chiara is jarenlang getraind. Eerst KNPV, vervolgens IPO, en er is altijd veel met haar gelopen. Het is een bijzonder sterk hondje én een beauty om te zien, mogen wij gerust trots zeggen. Wij werden bang. Omdat we zagen dat een hond die zo slecht liep niet lang meer een waardig hondenleven zou leiden.

De dierenarts constateerde Wobbler. In een ook voor hem verrassend snel tempo – en ook hij vond het afschuwelijk te beseffen dat we dit uiterlijk zo gezonde en sterke hondje wellicht binnen een paar maanden zouden moeten laten inslapen. Natuurlijk de fokster van Chiara gebeld met wie wij inmiddels bevriend waren geraakt. Zij attendeerde ons op het bestaan en de deskundigheid van Dorit Aharon. Dorit, regulier en orthomanueel dierenarts, is absoluut Chiara’s redding geweest.

"Dorit is eerlijk", had Wendy al gezegd. "Zij zal je niet aan het lijntje houden als ze niets voor je kan doen". En Dorit was eerlijk. Ze schrok van Chiara’s toestand, ze schrok van de snelheid waarin die tot stand was gekomen en ze zei dat ze niet wist of ze voor Chiara veel zou kunnen betekenen. Ze heeft Chiara’s ruggengraat en nek gevoeld. De nek bleek erg scheef te staan en die heeft Dorit recht gezet. Vervolgens heeft Dorit een aantal verschoven wervels op hun plek gezet. Chiara kreeg een streng regime opgelegd van medicijnen, Prednisolon en meerdere op de minuut afgepaste loopjes per dag. In een tuig in plaats van aan de riem om op alle mogelijke manieren de nek te ontlasten. Trappen op en af, loslopen, hollen of met balletjes spelen werd ten strengste verboden.

Dorit heeft heel lief aan ons gevraagd of we dachten dat we dat aan zouden kunnen en drukte ons op het hart het haar een volgende keer te zeggen als wij dit veeleisende regime niet konden dragen. Van begin af aan heeft Dorit duidelijk gemaakt dat ze zonder oordeel mee zou gaan in een andere beslissing van ons.

Kleedjes, had ik kleedjes al genoemd? Een spoor van kleedjes trokken wij door het huis zodat Chiara, van waar ze ook opstond of waar ze ook liep, meteen houvast zou hebben en niet weg zou glijden.

En de dijk, had ik het al over de dijk gehad? Wij wonen onder aan een dijk waartegen een trap is gebouwd die vierentwintig treden telt. En acht keer per dag droeg de baas Chiara de trap op en af, "want Chiara vindt het het lekkerst om op de dijk te lopen". Chiara voelde zich zwak en onzeker. We moesten de andere, jongere teef die we hebben flink terugzetten, want die rook kansen, carrière, promotie!

Twee weken en daarna vier weken later gingen we opnieuw naar Dorit. Zij was verrast en blij: de Wobbler was niet alleen tot stilstand gebracht, maar Chiara was zichtbaar vooruit gegaan. Beetje bij beetje zouden wij in de daaropvolgende weken proberen om de medicijnen af te bouwen. Stapsgewijs werd het lopen uitgebreid. Loslopen mochten we proberen op vlak en vooral bekend terrein. En dit keer mochten we, als we het aandurfden, na drie maanden terugkomen bij Dorit.

De medicijnen werden afgebouwd, het lopen opgebouwd. Nog steeds, en ook nu nog, in het tuigje in plaats van aan de lijn. Dat is het enige waaraan niets is veranderd. Toen wij in januari 2008 weer bij Dorit kwamen kon zij haar ogen nauwelijks geloven, Chiara was nóg meer vooruit gegaan.

En ze blijft vooruitgaan. Twee weken geleden maakte ze kenbaar dat ze het de hoogste tijd vond om weer eens met de baas met de fiets mee te gaan naar het werk. De baas dacht vooruit- als ze echt zo graag wil, probeer ik het, gaat het niet dan stap ik af en lopen we verder. En ze ging! Eerst moest ze ingehouden worden omdat ze voluit wilde gaan, maar als snel liep ze in een keurig drafje.

Ze slikt geen medicijnen meer, ze is mentaal sterk en thuis duidelijk de baas. We hebben ons hondje weer helemaal terug – iets wat we een jaar geleden niet voor mogelijk hielden!

In januari hebben we, op aanraden van Dorit, het andere teefje meegenomen en laten bekijken en bevoelen door haar. Dat bleek helemaal in orde, maar ook voor haar hebben we, om de lange en dus kwetsbare nek te ontlasten, een tuigje aangeschaft.

Al die tijd hebben zowel Dorit als wij onze eigen dierenarts op de hoogte gehouden. Wij hebben die openheid van zaken behalve noodzakelijk ook bijzonder prettig gevonden.