Onze Britta is een ruwharige teckel van inmiddels 14,5 jaar. Een consequente aanpak in de opvoeding hebben haar tot een plezierige huisgenoot gemaakt met toch nog een fors aantal teckel streken. Vanzelfsprekend waren we voorzichtig met hoogteverschillen. Trap op en trap af werd ze gedragen en ergens vanaf springen trachtten we ook zoveel mogelijk te voorkomen. Maar ja, het leven heb je niet in de hand en dat van een teckel al helemaal niet.
Op een dag, nu vijf jaar geleden, zij was toen ruim acht jaar, bleef ze doodstil in de kamer zitten. Ze had net een chewez op en we dachten dat ze wat last kon hebben van het misschien wel opgeschrokte laatste stuk. We besloten het een dag aan te zien.
Een dag later was het er niet beter op geworden en we namen haar mee naar de dierenarts. De dierenkliniek kon het in eerste instantie niet vinden. Britta was muisstil en ook enig draaien aan de achterhand leek niet pijnlijk. Voor alle zekerheid werd er toch maar een foto gemaakt en deze zou opgestuurd worden naar het DOCA (Dieren Orthopedisch Centrum Amsterdam). Er gingen een paar dagen overheen en de toestand van Britta werd er niet beter op. Ze begon uitvalverschijnselen van de achterhand te vertonen en hinkte en schoof maar een beetje door de kamer. We besloten dat het zo niet verder kon en maakten een spoedafspraak met het DOCA.
De diagnose was snel gemaakt. Een stevige hernia en een kans van 60% dat alles weer goed kon komen. Er werd de volgende dag in alle vroegte ruimte gemaakt voor een operatie. Voorafgaande aan de operatie werd een contrastfoto gemaakt. Iedereen schrok ervan. Het was niet één hernia maar het leek wel een wasbord. Vier tot vijf op een rij. De prognose werd direct drastisch naar beneden bijgesteld en wij stonden opnieuw voor een keuze. Inslapen of opereren. Ja, een operatie is duur. Ja, het risico is groot. Ja, het kost je maandenlange intensieve begeleiding. Maar nee, we konden het niet over ons hart verkrijgen om haar in te laten slapen. Gezamenlijk kozen we de plek die er het meest ernstig uitzag. En zo ging ze onder het mes.
Thuis duurde het wachten een eeuwigheid. De uitslag was ernstig. Er had een enorme spanning op het ruggenmerg gestaan. De afloop van de operatie zag er zeer ongunstig uit. Vanaf de hernia was Britta geheel verlamd. We kregen de raad het nog 14 dagen aan te zien. Als dan vaste en vloeibare ontlasting niet meer op gang was gekomen zou dat het einde van BrittaÂ’s leven moeten betekenen.
Britta lag op een kleed in de kamer. Mijn vrouw bleef de eerste nachten beneden bij Britta. Onze teckel had veel pijn en kon niet zonder voorzorgsmaatregelen aan- of opgepakt worden. Later werd het wat beter maar er zat geen enkele beweging meer in haar achterhand. De blaas moesten we handmatig legen. Een tussentijdse controle op de terugkeer van pijnprikkels in haar achterpootjes bij de neurochirurg gaf aan dat er nog geen enkele reactie te merken was. De conclusie na deze controle was duidelijk, verlamd. Wat nu??
Britta gaf zelf het antwoord. Een dag later kwam mijn vrouw de kamer binnen. Ik zat naast Britta op de grond. We zagen het allebei. Het puntje van haar staart bewoog heel even. Nog een paar keer proberen en jawel hoor, het was geen verbeelding van ons. Dit was emotie van Britta en als dat van haar kop naar het puntje van de staart kon komen was er dus volgens ons nog enige verbinding. Het DOCA gebeld en die gaven ons het adres van de spoedkliniek in Amsterdam voor verdere fysiotherapeutische behandeling. Zij zouden de status van Britta opsturen. En zo begon een lange weg.
Dorit toog meteen aan de slag. Ze vond Britta iets beter dan in de status was beschreven en op basis daarvan werd een intensieve behandeling gestart. Zeer regelmatig naar Amsterdam en driemaal daags een uitgebreid programma van oefeningen doorlopen. Daarnaast maakten we stevig gebruik van diverse homeopathische middelen en acupunctuur omdat we er van overtuigd waren dat dit zou kunnen helpen. Alle mogelijke hulp, ideeën en ervaringen van anderen werden zoveel mogelijk toegepast. Het waren weken waarbij we tegen iedereen zeiden; als je ons wilt zien, kom je maar langs, maar wij gaan nu even nergens heen. Britta ging absoluut voor en we namen geen enkel risico.
De vakantie stond voor de deur en we maakten van een oude rugzak met een aluminium frame een draagtoestel waarmee ze voor de borst kon worden gedragen. Dorit keurde het toestel goed en zo konden we met de caravan op weg naar Frankrijk. Vanzelfsprekend trokken we daar veel bekijks en in alle mogelijke talen moesten we uitleggen wat er aan de hand was. Tot onze blijdschap kwamen er steeds meer functies terug en zo kon ze acht weken na de operatie, weliswaar goed ondersteund, de eerste pasjes weer maken. Voor het (leren) lopen maakten we gebruik van een brede band onder haar buik zodat ze alle ruimte had voor haar achterpoten. In een stroompje in de buurt van de camping gingen we bijna dagelijks met haar in het water om haar te laten zwemmen. Naarmate de tijd verstreek ging het steeds sneller beter met het lopen. Alleen de ontlasting kreeg ze niet goed onder controle en dat is nog steeds niet helemaal in orde. Met goede, regelmatige voeding en vooral goed opletten op haar gedrag lukt het meestal wel om haar behoefte op tijd buiten te laten doen.
Gaandeweg werden de bezoeken aan de kliniek minder vaak nodig. Een paar keer per jaar voor controle en correctie van de nog steeds zwakke wervelkolom bleef noodzakelijk.
Britta liep weer redelijk, hoewel iedereen kon zien dat er iets niet in orde was. Zodra ze alert was, ging het zelfs heel goed. Maar als ze geen zin had, liet ze de achterhand er maar een beetje bijhangen en hing ze de zielenpoot uit. Gelukkig was ze vrolijk, een echter doorzetster en aan de voorkant één en al teckel.
Kerstavond 2004 kreeg ze een ongeluk en kwam onder de elektrische garagedeur die behoorlijk doordrukte. Snel ingrijpen voorkwam erger maar het gejank van Britta en het geratel van de deur deed iedereen naar buiten stuiven. Ze had veel pijn en beet flink om zich heen. Ze was behoorlijk in shock en bleef ’s nachts en de volgende dag onbeweeglijk rechtop zitten. Het werd een week van bijna dagelijks bezoek aan de dierenartsenkliniek. Hoofdzakelijk voor zwelling- en pijnbestrijding. Gaandeweg ging het weer iets beter en konden we een afspraak maken bij Dorit om na te laten gaan of en in welke mate haar wervels beschadigd waren. Het leek mee te vallen. Toch is het lopen een stuk minder geworden. Ze zet kracht met haar voorpoten en laat de achterkant er soms gewoon wat bij slepen maar ze kan het wel en het gaat bij tijd en wijle best goed. We hebben de indruk dat het inmiddels hoofdzakelijk een krachtprobleem is geworden.
We gaan nu in overleg met Dorit proberen haar spieren te verbeteren met krachtinjecties. Benieuwd naar het effect hiervan kunnen we zeggen: “Afwachten en wordt vervolgd”.
Het vervolg: Het is nu bijna anderhalf jaar na het ongeluk met de garagedeur. In de loop van het afgelopen jaar is het lopen steeds lastiger voor Britta geworden. We hebben plavuizen in de kamer en hebben daar stroken vloerbedekking van een halve meter breed gelegd zodat ze een loop- c.q. schuifroute heeft tussen de plaats waar ze meestal ligt en haar etensbak in de keuken. Soms loopt ze inderdaad even maar meestal schuift de achterhand achter haar aan. Maar...de voorkant is nog één en al teckel en ze heeft geen pijn dus laten we haar maar aanrommelen. In mei gaan we op vakantie en aangezien dat hoofdzakelijk dragen van Britta zou betekenen, hebben we naar een prettige oplossing gezocht. We zagen een voorbeeld op deze site en hebben daar een eigen versie van gemaakt. Britta vindt het prachtig en laat zich graag rondrijden.
Voor degene dit het ook wil maken volgt hierbij de beschrijving.
Benodigdheden
Maak het meubelplaat op maat. Afwerken met plakrandje, gronden en schilderen in de kleur van de krat. Monteer de wielen aan het plankje met de drie korte bouten aan de buitenzijde. Zaag een korte zijde van het krat open. Van het loskomende bovenstuk worden stukjes gezaagd die aan het overgebleven bovenstuk worden geschroefd. Hierdoor behoudt de krat zijn stevigheid.
Aan het vrijgekomen zijstukje wordt een stokje of stuk ijzerdraad (spaak?) bevestigd en aan de zijkant van de krat zodanig vastgezet dat het bovenstukje in- en uitklapbaar wordt. Ik heb een stokje gebruikt en dat vastgezet met snoerklemmetjes uit oude stekkers.
Monteer de krat op het plankje (uitklapbare stuk aan de zijde van de zwenkwielen). Druk het uiteinde van de steel voorzichtig in elkaar zodat het scharnier er in past, maak door en door gaatjes en monteer ze aan elkaar. Schroef het scharnier aan de plank tussen de zwenkwielen met rondekanten naar beneden zodat de stang makkelijk onder het karretje door kan. Monteer de klem tussen de achterwielen. Maak van het uiteinde van een badhanddoek een hoesje voor de uitklapbare voorzijde en laat de rest over het kussentje liggen. Eventueel kan van een stuk plastic een hoes om het kussentje worden gemaakt voor het geval er een sanitaire vergissing gebeurt.
