Hendrickje is een ruwharige dwergteckel teefje die nu 4 jaar oud is. Ze heeft altijd al de neiging gehad om vijf keer de afstand te lopen die onze andere teckels doen, we noemden haar onze opgevoerde brommer! Toen wij aan de Waddenzee woonden liep ze vaak tot aan haar nek de blubber in als ze achter wat vogeltjes aanliep!

In mei 2002 waren we met al onze teckels een weekje in Drenthe op vakantie. We liepen iedere dag een uurtje 's morgens en 's middags in de bossen. Op één van de laatste dagen probeerde Hendrickje een stuk af te snijden door een heideveld, we moesten er eerst nog om lachen maar ze maakte zulke hoge sprongen om over de struiken hei te komen dat ik toch wat angstig werd..... maar er leek niets aan de hand. 's Avonds leek ze wat stijf dus wij dachten dat ze gewoon wat spierpijn had van al dat lopen. In de loop van de avond gilde ze het uit, haar achterpootjes leken wel bevroren, zo hard waren ze. Omdat we op dat moment niet goed wisten wat te doen heb ik haar een kinderaspirine gegeven. 's Morgens vroeg sleepte ze met haar achterpootjes achter zich aan en gilde het af en toe uit. Om 7 uur een dierenarts die dienst had gebeld en wij erheen. Hij zag het somber in en gaf ons koffie, wat ik geen goed teken vond. Ze kreeg twee injecties (die achteraf in combinatie met elkaar niet goed bleken) en we werden naar huis gestuurd met de mededeling dat het waarschijnlijk niets meer zou worden!!

Omdat ik niets bij de hand had, heb ik mijn schoonzusje gebeld die voor mij het telefoonnummer van mevrouw Velleman heeft opgezocht, die ik huilend heb gebeld....... Ik kreeg van haar het advies de hond in een bench zo stil mogelijk te houden en onze spullen te pakken en de vakantie af te breken omdat Hendrickje zich beter zou voelen in ons eigen huis. Ook kreeg ik het telefoonnummer van mevrouw Aharon. Die heb ik direct gebeld en het antwoordapparaat ingesproken. Tot mijn grote verbazing belde ze me in no time terug (het was zondag en moederdag)!

Ze gaf me het advies haar zo rustig mogelijk te houden en bij onze dierenarts een injectie Delta Cortef te halen en daarna de daarop volgende dag bij haar langs te komen. Na thuiskomst direct de volgende dag naar onze eigen dierenarts die haar een hoge dosering Delta Cortef gaf. Die stond toch wel wat sceptisch tegenover de behandeling door dierenarts Aharon dus we begonnen te twijfelen, iedereen weet op zo'n moment wel wat en omdat je wanhopig bent, weet je op het laatst niet meer wat je nu moet opvolgen! Omdat we blind vertrouwen op onze eigen dierenkliniek volgden we hun advies op.

De volgende morgen hebben we nog een injectie gehaald, of het zou aanslaan, of helemaal niet. Ondertussen hielden we Hendrickje zo rustig mogelijk in een bench. Mevrouw Aharon is door mijn man afgebeld. Ze vond het heel jammer dat we toch niet kwamen maar had begrip voor onze beslissing. Na drie dagen begon ze op te knappen en weer wat te scharrelen. We gingen om de paar dagen naar een dierenfysiotherapeut die wat oefeningen met haar deed en ons dat ook leerde. De week daarna moesten we tot overmaat van ramp ook nog verhuizen en verbouwen en ondertussen hielden we haar zo rustig mogelijk in een bench.

Na een paar weken had ik toch een ongerust gevoel: hoe moest het nu verder, wat mocht ze wel of niet? Maar niemand kon ons echt vertellen wat te doen. We hebben alsnog met mevrouw Aharon gebeld en natuurlijk mochten we komen! Er bleek toch nogal wat verkeerd te staan bij Hendrickje en dat is gecorrigeerd. Haar éne achterpootje zou altijd wat naar binnen blijven staan door de verlamming. We kregen advies wat ze wel en niet mocht en ook moest ze dagelijks zwemmen. Nou, dat was geen probleem, we wonen aan het water en het was zomer. Iedere dag liet ik haar met een tuigje aan in het water hangen. Een paar weken later zijn we voor controle geweest en het was al een stuk beter met haar.

Nu zijn we inmiddels anderhalf jaar verder. Ze heeft een keer een luchtsprong gemaakt toen ze door een wesp werd gestoken en bleef gillend staan.......Ook is ze een keer de trap opgelopen en terug en had daarna een pijnaanval, maar ik dacht dat ze geen trappen kon lopen. Toch is het allemaal met een sisser afgelopen omdat we daar meteen op reageerden door direct met mevrouw Aharon te bellen wat te doen. Tevens ging Hendrickje eerst iedere drie maanden en toen om het half jaar voor controle, meer voor onze rust dan dat het slecht ging met haar. Onze dierenartsen hebben inmiddels meerdere patiënten doorverwezen en zijn erg enthousiast over de behandeling. En wij hebben rust gevonden doordat we weten dat als er wat is, we altijd kunnen rekenen op mevrouw Aharon.

Dorit, je weet het al maar nogmaals bedankt! En mevrouw Velleman is ook al vaak door ons bedankt maar bij deze nog maar een keer!