Dag mevrouw Aharon en assistent,
Wat was ik blij dat u op ons gewacht had! Mevrouw Aharon, ik wil u zeggen dat u een GEWELDIGE KRACHT uitstraalt. Ik heb u goed gehoord, het is niet "tippie toppie" met Babs. Maar door internet, mevrouw Velleman en u, heb ik het allerbeste voor Babs gevonden. We hebben nog hoop.
Babs houdt haar kopje af en toe weer een beetje op en ligt niet meer zo waanzinnig “voor pampus”, waar ik absoluut niet tegen kan. Hoe dol ik op dat diertje ben, recht voor rede en geen pijn zonder uitzicht. Ik mail u hoe het met Babs gaat.
Avé, Jacqueline
11 juni 2006: Vrijdag 9-6-2006 was ik bij u met Babs (teckel, ruwhaar, 6 jaar, hernia/dwarslaesie). U heeft werveltjes in het gareel gebracht.
Babs plast ondertussen royaal, heeft 2x gepoept, eet goed (kritisch), beweegt kopje en schouders, blaft en ligt soms met haar pootjes onder haar lichaam (zoals leeuwen bij een stadhuis). Er is progressie!!!
Avé, Jacqueline
12 juni 2006: Goedemorgen mevrouw Schuurmans, ik ben blij dat het iets beter is met Babs. Zij mag liggen zoals zij wil. U mag haar borstelen en zij moet af en toe op vier poten staan, met ondersteuning van jullie. Zij mag niet schuiven, lopen op de voorhand enz. Succes!
Vriendelijke groet, Dorit Aharon, dierenarts
6 juli 2006: Dag mevrouw Aharon, het is laat in de avond maar ik ben volledig handelingsbekwaam en toerekeningsvatbaar (laat omdat er "eindejaarsfeest" was).
Morgen 7-7-2006 om 14.15 uur hebben we bij u een afspraak. Ik kan het niet meer verdragen dat mijn teckel Babs steeds minder mijn teckel Babs wordt. Als ik 's morgens de trap af kom, slaat er een golf van misselijkheid door mijn lijf. Ik geloof er niet meer in. Babs gaat zich ook vervelen en piept veel (zeurpiepen van: pak ff iets voor me).
Ik zie haar spieren eerder verzwakken dan dat er kracht in terug komt. Babs kan nog geen één tel staan zonder steun (in de heupen of bij de achterpootjes). In de "hangconstructie" wil het ook niet lukken. Babs kan niet uit zichzelf op haar pootjes staan. Zij sleept met haar tenen over de grond. Ook bij de "veeroefeningen" moet ik telkens ervoor zorgen dat IK de pootjes plat zet.
Babs lig nu al een maand in de bench. Een rustpunt, zou kunnen, en dat is het misschien ook wel geweest. Die kooi wordt voor mij echter een obsessie. Ik wil zo graag een teckel om mee te lopen, te dollen en te spelen. Hoe dichter de afspraak met u naderbij komt, hoe hoger bij mij de tranen. Misschien als er nog drie maanden veel getraind wordt, kan Babs een stapje zetten....Ik weet echter zeker dat dit voor Babs en mij niet genoeg is.
Ik vind u, mevrouw Aharon, een aimabele en krachtige vrouw. Ik heb het waanzinnig zwaar met mijn beslissing. Maar alle dagen bedroefd zijn, dat helpt ook niemand vooruit.
Avé, Jacqueline
7 juli 2006: Beste mevrouw Schuurmans, heel veel sterkte met uw dappere besluit.
Vriendelijke groet, Dorit Aharon, dierenarts
10 juli 2006: Naschrift: Dit verhaal is een voorbeeld van een herniapatiënt waarbij een keuze was gemaakt om de hond in te laten slapen. Zoals mevrouw Schuurmans schreef, misschien kon het beter worden over enkele maanden, maar dat vond ze voor Babs geen optie om haar zo lang lam te laten zijn. Veel respect heb ik voor haar besluit om Babs in te laten slapen.
Vriendelijke groet, Dorit Aharon, dierenarts
