Floortje was drie jaar toen de werkelijke problemen begonnen. Tot die tijd was Floor een vrolijke, jonge en onbezorgde teckel die graag meeging op lange wandelingen.

Op een dag lag ze treurig in haar mandje en was er met geen mogelijkheid uit te krijgen. Zou ze ziek zijn? We begrepen het niet. Het leek wel of ze pijn in haar buik had, want als we haar aanraakten kromp ze ineen.

We hebben dit een dag aangekeken en hebben contact gezocht met onze dierenarts. Deze kwam er al snel achter dat het niet willen lopen van onze Floor te maken had met rugproblemen, een hernia. Ze kreeg een injectie met Prednison en we kregen voor 10 dagen pijnstillers mee. We moesten na een week terugkomen.

Na twee dagen leek het iets te verbeteren en toen we terug moesten naar de arts, was de situatie gelukkig iets vooruit gegaan. Ze kon weer een beetje rondwandelen, maar de dierenarts was niet tevreden. Nogmaals kregen we pijnstillers mee en zouden vervolgens weer terugkomen, maar na een aantal dagen verslechterde de situatie plotseling weer. Ze was slechter dan ooit, zo goed als verlamd aan de achterkant en de dierenarts vond de situatie zeer zorgelijk. De prognose was heel slecht volgens hem. Het enige wat ons restte was een operatie, maar ook dit was niet zaligmakend zei hij. "De kans is groot dat ze nog slechter uit de operatie komt dan dat ze erin ging, ik zie maar één oplossing".

Maar één oplossing?? Een spuitje? Bij een hondje van drie jaar? Dit was wel heel dramatisch. "Is er echt geen andere oplossing?", was onze vraag. Hij schudde zijn hoofd, "ik zou het echt niet weten, ik vind het heel erg voor jullie". En met een bijna volledig verlamd hondje, dat ook inmiddels haast geen pijn meer leek te voelen, togen we weer naar huis. Het verdriet was groot. Doordat Floor geen pijn meer leek te voelen, schikte ze zich volledig in haar lot. Ze was verder weer vrolijk en deed weer haar eigen gekke dingetje: rare geluidjes maken vanuit haar mandje, ons uitdagen...die grappige, vrolijke, ondeugende, rare Floor!! Die willen we écht niet missen!

We geven ons niet zomaar gewonnen en Floor heeft verder ook niets meer te verliezen. Ik ga het internet afzoeken naar bijvoorbeeld zo'n karretje waar ze met haar achterkantje inhangt. Misschien is dat iets? Het commentaar van de andere familieleden was niet mis: dat is toch zo triest, een karretje! "Laat mij nou maar zoeken, wie weet wat ik vind".

Al zoekende naar informatie over hernia's bij Teckels, kom ik terecht op de site van Drs. Dorit Aharon. Dit is wel héél interessant. Ik heb alle ervaringsverhalen gelezen die er op deze site te vinden waren en ik werd ontzettend enthousiast. "Laten we dat dan nog proberen, ik ga morgen bellen!", zei ik tegen mijn man. "Wie weet knapt Floor er toch nog een beetje van op".

Zo gezegd, zo gedaan en gezien de "noodsituatie" mochten we de volgende dag al komen. Dr. Aharon schrok ook van de situatie van Floor. Zelfs haast geen gevoel meer in haar achterpootjes, zo goed als verlamd. "Ik wil het proberen, maar ik kan jullie echt niets beloven", zei ze en ging vervolgens aan de slag. Er stond een aantal wervels scheef en die heeft ze rechtgezet.

Na de behandeling gingen we naar huis, gewapend met pijnstillers en een aantal oefeningen die we 6 maal daags met Floor moesten doen. Hiermee mochten we pas de tweede week beginnen en de komende weken mocht ze ABSOLUUT niet meer lopen. Géén stap! De komende zes weken zou Floor absolute bench rust moeten hebben. Geen pogingen tot lopen door de huiskamer, alléén in de bench liggen en de oefeningen doen om haar spieren soepel te houden.

We kochten bij Dorit voor Floor een soort draagzak die haar onderlijf zou ondersteunen als ze moest plassen of poepen. We lieten haar uit in het poortje naast ons huis zonder dat ze één stap kon doen. We lieten de draagzak zakken als we zagen dat ze aandrang kreeg om te plassen of te poepen. Zo hebben we al die weken moeten tobben.

Na twee weken togen we weer richting Noorden. "En?", vroeg Dorit, "hoe is het met Floor?" "Géén idee", antwoordde ik, "ze heeft in die twee weken werkelijk geen stap gelopen. We hebben alleen, zoals je ons hebt gezegd, haar oefeningen gedaan". "Geweldig! Nou, zet haar dan nu maar op de grond en kijken wat ze doet en hoe ze loopt".

Dat waren de momenten waarop het fout ging, maar we weten nu wat ons te doen staat. Als eerste kreeg ze zo snel mogelijk bench rust en vervolgens zochten we zo snel mogelijk contact met Dorit en konden meestal direct komen. Floor is er gelukkig nooit meer zó erg aan toe geweest als die keer, toen ze 3 jaar oud was.

Maar ja, ondanks al ons enthousiasme liep Floor niet bepaald goed. "Iets beter moeten we het zeker kunnen krijgen", zei Dorit, "maar of het ooit helemaal goed komt? Nou ja, voorlopig is ze maar mooi weer op de been! Jullie gaan de komende weken de loopmomenten opbouwen. Jullie gaan door met de oefeningen en de komende week gaat ze ook 6 maal daags 5 minuutjes lopen. De week daarna gaat ze 6 maal daags 10 minuutjes lopen. De rest van de dag blijft ze gewoon in de bench. En over drie weken zie ik jullie terug".

Toen we na drie weken teruggingen was Floor inmiddels enorm vooruit gegaan. Ze kon weer een kort wandelingetje over de straat maken. Iets wat we nóóit meer verwacht hadden. Dorit stond helemaal verbaasd van Floor, ongelooflijk! "Wat hebben we enorm veel bereikt bij Floor", zei ze. Ze was laaiend enthousiast.

Na nog eens twee maanden moesten we weer terug met Floor en kon ze inmiddels al weer zonder enig probleem lopen. Ze liep weer normaal! Nog steeds korte stukjes, niet langer dan een kwartiertje, maar goed, ze deed weer hélemaal mee! Dorit, die eerst niet wist of ze het ooit nog helemaal goed kon krijgen bij Floor, en nu loopt die gekke teckel weer als vanouds. Niemand ziet aan onze Floor dat ze er ooit zo slecht aan toe is geweest.

Doordat het nu zo goed gaat met Floor, worden we ook wel eens overmoedig en vergeten we haar zwakke rug. De rug van Floor blijft iets om rekening mee te houden. Het is inmiddels alweer 7 jaar geleden en in die tussenliggende periode is het wel weer eens fout gegaan. Dan maakten we of een té lange wandeling (van 3 uur) of liepen we zonder dat we erbij nadachten bijvoorbeeld over het rulle zand van het strand.

Floor is inmiddels tien jaar en op lange wandelingen nemen we haar niet meer mee. Ze loopt verder zonder problemen en een wandelingetje van een half uur tot een uur doet ze met gemak. Verder gunnen we haar haar rust en is ze bedrijvig genoeg in en om het huis. Het is nog steeds een heel vrolijke en prettig gestoorde Teckel.

We komen nog steeds regelmatig voor controle bij Dorit en ze blijft een zwak houden voor die gekke Floor waarvan ze toen zelf ook niet wist of dit ooit nog goed zou komen.

Dorit zijn we tot op de dag van vandaag ontzettend dankbaar dat ze zoveel voor Floortje en daarmee voor ons heeft gedaan. Ik ben zo blij dat ik toentertijd het internet ben opgegaan op zoek naar een oplossing, want als we Dr. Aharon niet op deze manier hadden opgespoord, was het voor Floor wel heel anders afgelopen.

Dorit, alsnog enorm bedankt! Zonder jou was die gekke vrolijke teckel er al lang niet meer geweest!