Op 9 januari 2009 zijn wij bij Dorit Aharon geweest voor de reguliere controle. Alles was wederom goed. Loekie loopt ook heel soepel. Alleen zijn schoudergewricht blijft een punt van aandacht. Dorit Aharon was blij dat het zo goed gaat met ons kleine monster.
Wij zijn ook met hem, in verband met zakelijke afspraken, in Duitsland geweest. Ondanks de koude temperaturen hield Loekie zich goed. Hij heeft van 9.00 tot 17.00 uur met ons in een vergaderzaal gezeten. Uiteraard wel onderbroken met een klein wandelingetje. Hij gedroeg zich keurig. We noemen hem bij wijze van grap onze “stille vennoot”. Een paar jaar geleden was dit niet mogelijk. Lang in de auto hield Loekie niet vol.
Alleen lang lopen in de kou lukt niet meer goed. Daarom heb ik een wagentje voor hem gekocht. Als hij moe is, geeft hij dat zelf aan, dan gaat hij in zijn wagentje totdat hij weer fit genoeg is om mee te lopen. Gelukkig maakt hij er nog weinig gebruik van. Het is een speels en olijk teckeltje met, net als elke andere teckel, een heel apart karakter. Elke dag is anders met een teckel.
Om een idee te geven hoe goed het met Loekie gaat, geef ik een overzicht van zijn dagelijkse boeiende activiteiten (terwijl hij al ruim 11 jaar is). Naast spelen, heeft hij ook andere hobby’s, zoals manden stapelen. Hij heeft slechts 6 mandjes. Ik kom ook niet meer in de dierenwinkels met hem, anders moet ik weer een nieuwe mand kopen.
Onze boerderij is 40 m lang. Het kantoor is vooraan en we wonen achter. Dagelijks sjouwt hij zijn manden heen een weer. Als wij op kantoor zijn, zorgt hij ervoor dat er tenminste 3 mandjes in het kantoor zijn. Aan het eind van de dag neemt hij ze weer mee naar achteren.
Mollen vindt Loekie nog steeds interessant, maar graven zoals hij vroeger deed, mag niet meer van Dorit Aharon. We proberen hem dit af te leren. Hij graaft op een bepaalde manier dat de mollen omhoog komen. Als ze dood zijn, dan is het ook niet meer interessant.
Naar binnen brengen mag ook niet meer. Dan maar bij de voordeur laten. Hij mag veel van ons, maar mollen komen niet meer bij ons binnen, zelfs niet als een goed bedoeld cadeautje van Loekie. Deze week heeft hij, toen ik door drukte even niet oplette, aardig naar muizen lopen graven. Kwam binnen te vies om aan te pakken. Maar een pret dat hij had...
Een andere hobby van Loekie is insecten die ik in onderzoek heb, te laten ontsnappen om ze te doden. Vorig jaar heeft hij 5 veenmollen uit de kooi gehaald, gedood en begraven. Guus, mijn echtgenoot, en een zakenrelatie zagen dat, maar beide heren zeiden niets. Vonden het veel te leuk...
Ook Loekie zoveel mogelijk zijn gangetje laten gaan, staat nog steeds voorop bij ons. Het is voor ons belangrijk dat Loekie een echt teckelleventje heeft en niet een leventje vol met beperkingen. Hij heeft nog steeds pret in zijn bestaan. Dat zie je ook aan zijn ogen.
Loekie weet ook precies wanneer en wat hij aankan. Rennen door de boerderij achter, iets wat hij spannend vindt, gaat ook nog steeds goed. Als het niet meer gaat, dan stopt hij vanzelf en houdt zich rustig totdat hij weer verder kan. Maar zijn uithoudingsvermogen is wel groot; dat hadden wij een paar jaar geleden niet durven dromen toen een nek- en schouderhernia bij Loekie werden geconstateerd.
Wij zijn Dorit Aharon nog steeds dankbaar dat zij ons “monster” zover heeft gebracht. Olijk, met pret in zijn leventje. Dat hoort zo bij een hondje. Elke dag is weer leuk met Loekie en zijn capriolen. Dorit Aharon: nogmaals dank!
Groeten uit Wapserveen (Drenthe)
Silvia Hellingman
