Begin februari 2005 merkten we dat onze Loekie, een ruwharige teckel, nogal moeite had met lopen. We dachten dat hij zich bezeerd had toen hij muizen aan het uitgraven was in de tuin en tijdens zijn rooftocht een conifeer uit de grond wilde trekken. Maar in dezelfde week kon hij niet meer liggen of lopen en was duidelijk niet goed. We besloten hem bij ons te nemen in de slaapkamer, zodat wij hem in de gaten konden houden. Tot onze schrik begon Loekie midden in de nacht vreselijk te gillen van de pijn. Het waren pijnaanvallen die kort duurden maar dat gegil ging door merg en been.

Loekie vòòr de hernia - aan het graven op zoek naar muizen

Loekie vòòr de hernia - aan het vissen in de vijver.

We spraken af dat ik hem vrijdagochtend naar de dierenarts zou brengen om te kijken wat er met zijn pootje aan de hand was. De uitslag aan de hand van de röntgenfoto's was nogal verrassend. Een hernia op 2 plaatsen, één in de nek en de andere tussen de schouderbladen. Daarnaast bleek Loekie ook nog eens artrose te hebben aan zijn rechter elleboog. Loekie is meteen behandeld met Dexamethason (injectie) en met Rimadyl. Daarnaast kreeg hij Befedo voor de ondersteuning van het kraakbeen. Deze behandeling leek even te helpen, maar de radiculaire pijnen bleven terugkomen. Van een vrolijke, speelse hond, hadden we ineens een wrak.

Loekie in februari 2005 – opgeblazen en met veel pijn. Een wrakje.

In de tussentijd was Loekie een opgeblazen hondje geworden, waarschijnlijk door de Dexamethason. Hierna is begonnen met intraveneuze toediening van Solumedrol (Prednisolon). Dit gedurende 4 dagen. Ik bracht onze teckel in zijn mandje naar de kliniek, die overigens erg kundig is. Ook de dierenartsen en de medewerkers van die dierenkliniek waren erg attent. Ondanks deze goede zorg was Loekie niet meer onze oude ondeugende speelse teckel en werd met de dag steeds meer opgeblazen. Alle vreugde was weg.

Aangezien Loekie een stamboom heeft, hebben we mevrouw Velleman van de Teckelclub opgebeld om er melding van te maken en ook omdat we inmiddels hadden vernomen dat zijn moeder ook een hernia had. Deze bleek inmiddels hieraan dood te zijn gegaan.

Deze zeer aardige mevrouw heeft ons aangeraden om met Loekie naar dr. Dorit Aharon te gaan. Voor het eerst meldden wij ons in april 2005 bij Dorit Aharon met een opgeblazen teckel, die kreupel was en om de zoveel stappen door zijn voorpootjes zakte. Het vervoeren in de auto was een drama voor Loekie. Vroeger stond hij als eerste bij de auto als wij weg moesten. Daar heeft hij altijd al van genoten. Zelfs vele lange reizen door Europa vond hij echt leuk. Nu was het gewoon een drama geworden.

Na onderzoek heeft Dorit de wervels van Loekie behandeld. Daarbij kregen we het advies om Loekie 6x per dag kort uit te laten en de rest zoveel mogelijk te laten rusten. We spraken af om juli 2005 terug te komen voor controle. Tot onze verbazing heeft Loekie diezelfde avond voor het eerst sinds maanden een speeltje gepakt en had duidelijk weer lol in zijn leventje. We waren erg verbaasd en er ook erg blij mee. Hoe kan dit toch?

Loekie zomer 2006 – veel buiten aan het spelen en jagen (muizen, mollen, zelfs de haas die bij ons op het erf woonde heeft het “hazepad” gekozen).

In juli bleek het goed te gaan met Loekie. Enkele wervels zijn weer behandeld en we spraken af om alleen in nood weer terug te komen. Begin 2006 is Loekie echter van een vensterbank gesprongen en liep een paar dagen kreupel. Mijn echtgenoot zei: we moeten Loekie weer naar “Lourdes” brengen. Hij bedoelde Dorit Aharon.

Dorit constateerde dat er een paar plekjes niet goed zaten. Na behandeling was Loekie zichtbaar opgeknapt. In de tussentijd zijn wij naar Drenthe verhuisd, naar een boerderij. Met Loekie gaat het nog steeds goed. Hij presteerde zelfs schapen de sloot in te jagen, achter een paard aan te rennen en mollen te vangen. Kortom: zoals vanouds.

Dat heeft hij wel moeten bekopen met rugklachten. Weer naar “Lourdes” en daarna alles weer goed. Het bleek volgens onderzoek dat hij last had van zijn schouders.

We moeten hem echt afremmen. Vorige week sprong deze teckel zo in de sloot van de buren (de omheining is tijdelijk weg). Leuk gezicht voor de buren, minder voor ons. Een teckel als een aardewerk, vol met leem en modder in zijn vacht. De dag daarvoor was Loekie de weg op gegaan, achter een grote hond aan. Hij kan zo snel rennen dat het mij niet lukte om hem te vangen. Dit geeft duidelijk aan dat hij lol in zijn leventje heeft en hoe fit hij weer is. Af en toe loopt Loekie een beetje kreupel, maar meer door de artrose en vooralsnog als hij te veel doet. Hij is erg speels en zelfs zijn jachtinstinct is helemaal terug. We hadden nooit gedacht dat het weer zover zou komen. Hij krijgt dagelijks Cosequin DS in plaats van Befedo of Canoflex. En als hij pijn heeft aan zijn artrose, zeker met nat weer is dit het geval, dan geven we hem een tabletje Previcox. Dit ook op advies van Dorit Aharon.

Voor lange wandelingen heb ik een wagentje gekocht voor hem. Als hij aangeeft dat hij moe is, dan zet ik hem weer in zijn wagentje. Velen vinden dat belachelijk, maar het welzijn van Loekie staat voor mij centraal. We zijn Dorit Aharon ongelooflijk dankbaar voor hetgeen zij tot nu toe voor onze Loekie heeft gedaan. We hebben een vrolijke en lieve hond en hopen dat hij nog vele jaren bij ons blijft. We gaan hem niet veel beperkingen opleggen. Hij moet echt lol in zijn leventje hebben en dat heeft hij. Bovendien hebben wij altijd Dorit Aharon als redder in de nood. Op de foto's van Loekie vòòr de hernia, tijdens de hernia en van de laatste tijd! Zoals u ziet: dag en nacht verschil!

Beste Dorit, nogmaals onze dank voor alles, mede namens onze Loekie!

Loekie herfst/winter 2006 - lekker aan het jagen! Duidelijk lol in zijn leventje.