Het is september 2004. Onze oudste hond, een ruwharige dwergteckel van twaalf jaar oud, gaat ineens raar lopen. Hij piept bij elke beweging, het dringt door merg en been. Je wilt niet hebben dat de stumper pijn heeft. Op dat moment doemen de meest akelige scenario's op, want de hond is al twaalf jaar oud. Je ziet het lange teckellijf al met een stel rolschaatswielen onder zijn achterpoten voorbij strompelen. Opereren zou wel eens zijn dood kunnen zijn, dus zo snel mogelijk naar de dierenarts voor een diagnose. Omdat het zo ernstig lijkt, zijn wij er op voorbereid dat het een spuitje kan worden, want onze trouwe Wepper mag beslist niet lijden.

De dierenarts constateert dat Wepper een flinke hernia heeft. Niet onbekend bij teckel bezitters, maar je denkt dat zoiets gebeurt bij een andere hond en niet die van jou. Dus niet! Wij wonen in Houten en tweehonderd meter van ons huis woont dierenarts Wilma, eigenaresse van Dierenkliniek-Zuid op de Beusichemsetuin in Houten. Dierenarts Wilma en haar drie Jacks komen we bij het uitlaten van onze twee teckels regelmatig tegen in het park, dus je praat nog wel eens over de honden.

Wilma geeft Wepper een spuitje, gelukkig alleen tegen de pijn, maar het helpt. Wepper voelt geen pijn meer. Het is droevig om te zien hoe hij probeert op te staan. De tranen staan dan ook in mijn ooghoeken. De onherroepelijke vraag komt van mijn vrouw; wat kunnen wij nog? Opereren? "Nee, ik denk van niet", zegt Wilma. "Dus toch een spuitje", denk ik hardop. "Nee", lacht Wilma, "ik heb heel goede ervaringen met drs. Aharon uit het plaatsje Noorden achter Woerden. De teckel van mijn ouders is daar in het verleden ook behandeld". Ik maak direct een afspraak.

Wij rijden diezelfde avond naar Noorden en maken voor het eerst kennis met mevrouw Aharon. Een kleine, maar pittige vrouw, met een stevige handdruk. Ze laat Wepper in het gras van haar tuin "lopen" (hij waggelt en is zwak in de achterhand) en terwijl ze ons vraagt hoe wij denken dat dit zo plotseling kon ontstaan, bekijkt ze de beperkingen van de hond.

Tijdens het onderzoek doet ze zeer voorzichtig met de uitspraken over mogelijk herstel. Zij gaat met haar vingers over de rug van de hond, die staat te smakken van de pijn, maar hij laat toe dat ze aan hem zit. Mevrouw Aharon constateert dat er inderdaad een flinke hernia midden op zijn rug zit. Wat er op dat moment gebeurt, snap ik nog steeds niet. Het lijkt erop dat ze plotseling met een korte beweging de ruggengraat in de oude positie zet. De hond piept even, dat is alles. Ze geeft direct al aan dat ze geen garantie kan geven dat de rug intact zal blijven, maar het ziet er al meteen goed uit.

Vervolgens krijgen wij een paar opdrachten, vriendelijk overigens, maar alles in het belang van de hond. "Alleen rust kan hem beter maken", zegt ze, "laat hem zo min mogelijk bewegen en stop hem in een bench. Bij het uitlaten moet je zeer voorzichtig zijn", ze doet het ons voor. "Op deze manier tillen. Wees zeer bedachtzaam met hem, want het is ernstig!"

Met die opdrachten gaan we naar huis. Wij zijn in totaal drie keer bij haar terug geweest en ze kreeg Wepper weer op niveau nul*, wat wil zeggen dat hij volledig is hersteld. Wepper wordt in september zeventien jaar, en wat wij er ook aan doen, hij blijft trappen oplopen. Het wordt wel een echt oud baasje maar door de behandeling kunnen wij nog steeds van hem genieten!

Dit hadden we echter nooit van onze jongste hond Stapper verwacht. Stapper kreeg rugklachten. Dat is door medicijnen toen overgegaan. De roodharige dwergteckel Stapper, van nu vijftien jaar, hield echter tijdens het rennen altijd een beetje hoge rug. Afgelopen februari kreeg deze hond ook uitval, dus wij weer naar Wilma om vervolgens weer af te reizen naar Noorden.

Een vergelijkend onderzoek zoals bij Wepper. Dezelfde diagnose, dezelfde strenge aanwijzingen, dezelfde medicijnen. Maar ook hetzelfde resultaat; en dat voor een hond van vijftien jaar!

Ik snap nog steeds niet hoe ze het doet, maar als orthomanuele diergeneeskunde en vooral drs. Aharon bij onze dierenarts niet bekend waren geweest, was onze oudste hond er al jaren niet meer geweest. En wie weet wat er van Stapper was geworden? Voor veel mensen is een verlamde hond een reden om deze in te laten slapen. Niet doen, ga naar de Gerberastraat 2 in Noorden! Gelukkig zijn er voor ons en de teckels ook nog vakvrouwen!

* Hernia-achtige verschijnselen kennen 5 graden. 0 = hersteld. Zowel Wepper als Stapper begonnen met graad 2 (opmerking van Drs. D.C. Aharon).