Mijn hondje Nina, een Parson Jack Russell, doet al zo’n jaar of zes aan flyball. Zij doet dat twee keer per week en het is elke keer weer een groot feest voor haar.

Flyball is een echte wedstrijdsport. Het parcours bestaat uit vier hoogte sprongen met aan het eind een apparaat waaruit een bal springt zodra de hond met zijn poot op het pedaal gaat staan. De baas blijft aan de start staan en de hond neemt zelf de hindernissen, vangt de bal en moet ook weer over de hindernissen terug naar de baas. Dan pas mag de volgende hond starten.

De strijd gaat tussen twee teams en de snelste tijd maakt de winnaar. Elk team bestaat uit zes honden waarvan er iedere race steeds vier lopen. Er zijn circa 10 wedstrijden per seizoen, dus moeten de honden in goede conditie zijn en geen blessures hebben.

Deze sport vergt toch veel van de honden en onze Nina is nu bijna acht jaar, dus vond ik een sportkeuring niet overbodig. Bovendien had Nina last van haar linker achterpootje, waarschijnlijk door een verkeerde beweging. Ja, waar gesport wordt, vallen blessures zo nu en dan. Al moet ik zeggen dat er bij flyball heel weinig blessures voorkomen over het algemeen.

Van verschillende mensen had ik het adres gekregen van Dorit Aharon, dierenarts voor Orthomanuele therapie, en ik hoorde dat zij ook sportkeuringen deed. Dus een afspraak gemaakt. Eerst moest ik met Nina buiten een stukje lopen en Dorit Aharon vond dat ze een beetje scheef liep. Na onderzoek bleek dat er twee wervels niet helemaal goed zaten en die zijn op de juiste plek gezet.

Zij heeft Nina helemaal nagekeken van top tot teen. Nina zat prima in elkaar, maar moest wel rust nemen met haar linker achterpootje waar een hele lichte slijtage te voelen was. Ze mocht wel lopen en zwemmen, maar niet rennen en na een maand terugkomen voor controle. Gelukkig hadden we met flyball net de zomerstop, dus kon Nina rustig herstellen. Ook kreeg ik voedingssupplementen mee, zo’n zestig tabletten, ter ondersteuning van de gewrichten.

Na een maand kwamen we terug en alles zat nog op z'n plek en het ging met het pootje ook weer wat beter. Nina mocht zo langzamerhand weer wat rennen. Het pootje herstelde zich goed en afgelopen november zijn we nog één keer voor controle geweest en Dorit Aharon was zeer tevreden en wij ook. Gelukkig heeft Nina, op één na, alle wedstrijden kunnen lopen. Nina traint nog steeds twee keer per week en we hopen dit nog een paar jaartjes te doen.

Eigenlijk zou ik iedereen aanraden die een sport doet met zijn hond, één keer per jaar een sportkeuring te doen en zeker als de hond iets ouder is. Het kan een hoop leed voorkomen.