Daar sta je dan... Je hebt met je hond Lasco, een wolfsgrauwe Duitse herder, net je IPO-3 gehaald en je staat op het punt om je eerste schreden te zetten in de wedstrijdsport... maar dan zegt je dierenarts dat er niets anders op zit dan te stoppen.

Hoe dit zo kwam? Nou ja, eigenlijk was er niet een bepaald moment waarop het duidelijk fout ging. De sprong over de 1-m haag, welke IPO-honden moeten doen en welke tot dan toe meestal probleemloos verliep, ging zomaar af en toe haperen. Aanvankelijk denk je dan: nou, vandaag niet zo goed, morgen dan maar weer beter. Maar het werd van kwaad tot erger en als dan na een paar trainingen Lasco zelfs de haag omver liep door er overheen te klauteren, is het toch schrikken. Er wordt door omstanders wat lacherig om gedaan en flauwe grappen gemaakt, maar zelf begin je jezelf toch af te vragen wat hier achter steekt.

Hoewel je aanvankelijk beide zaken niet direct met elkaar in verband brengt, kreeg Lasco in diezelfde periode ook moeite met het in en uit de auto springen. Naderhand zag ik dat mogelijke verband wel en was m’n eigen voorlopige conclusie: er is iets met de rug of met de achterhand. In beiden zitten veel onderdelen waar het fout mee kan gaan en dus pijn kan veroorzaken.

Dus ga je naar je eigen dierenarts. Wervels en gewrichten werden betast en omdat de hond zelf hier niet op reageerde, raadde zij mij aan om bij een dierenkliniek in een naburig dorp foto’s te laten maken. Om de foto’s te kunnen maken, werd Lasco onder narcose gebracht. In een soort allergische reactie hierop liep z’n temperatuur op naar zo’n 39 graden. Paniek alom, doch met een aantal natte lappen en snel medisch handelen werd ook dit probleem weer opgelost.

Doch, dit even terzijde. De foto’s wezen niet op iets bijzonders in de wervels of heupen, maar de pijn moest toch ergens vandaan komen. Advies gekregen om het voorlopig rustig aan te doen, een pot pillen mee en 600 euro armer maar weer richting huis.

Hoewel het er aanvankelijk beter uit leek te zien, kwamen de problemen na het afmaken van de pillenkuur gewoon weer terug. Dus weer terug naar m’n eigen dierenarts. Het was bij die gelegenheid dat ze tegen me zei: “Gerard, ik denk dat er niets anders opzit dan met de sport te stoppen”.

Het gaat me te ver om te zeggen dat je wereld instort, maar dat ik uiterst teleurgesteld was, laat zich wel raden. En toen... dat magische moment waarop ze zei: Nu heb ik een kennis uit m’n studententijd die gespecialiseerd is in bot- en gewrichtsafwijkingen... Na enig zoeken, gaf ze mij de naam van dokter Aharon uit Noorden. Afspraak gemaakt en onder het motto "wat heb ik te verliezen", op naar Noorden.

Buiten de praktijk moest ik de hond zowel in gewone als in versnelde pas van haar af en naar haar toe laten lopen. Daar kon ze al zien dat er in het gangwerk van Lasco iets niet goed ging. Met name in de beweging van de rechter achterpoot. “Ik heb het wel gezien zo, kom maar mee naar binnen”.

Daar moest ik Lasco in stand zetten met de kop naar mij toe. Na het betasten van de gehele rug, was haar diagnose dat er ook enkele wervels niet recht stonden en mogelijk de oorzaak van een zenuwbeknelling zou kunnen zijn (eigen interpretatie!!).

Daarna de hond op z’n linkerzij gelegd en er werd in het rechter kniegewricht behoorlijk wat ruimte geconstateerd, wat volgens haar duidde op een flinke blessure die er ook al enige tijd moet hebben gezeten. Later heb ik me nog wel eens afgevraagd of dat laatste mogelijk door die ongelukkige sprongen tegen de haag was veroorzaakt. Maar dat terzijde!

"Mijnheer Buren, die knie moet met rust genezen, doch de rug ga ik nu even rechtzetten en ik weet wel bijna zeker dat u straks weer lekker kan sporten met de hond. Houdt u de hond maar even stevig vast, want dit gaat mogelijk even pijn doen". Na een forse correctie in de rug, waarbij de oren van de hond even in de nek gingen, was de behandeling klaar. Daar de nieuwe positie van de rug ook weer ondersteund moest worden door de zich daaromheen bevindende spieren, was ook hier "rust" voorlopig het enige advies.

Ik ben fluitend en vol goede moed weer naar huis gereden. Al met al: met een intake behandeling en twee vervolgbehandelingen ben ik weer heerlijk aan het sporten. Onderstaande foto’s zijn dit jaar gemaakt tijdens de Driesterren-bokaal in Apeldoorn waar ik het appel, afdeling B, voor m’n rekening heb genomen. O ja, 95 punten (van de maximaal 100) en zo trots als een pauw.

Lasco tijdens de sprong over de 1-m haag. Ooit wel eens een hond zo blij en ontspannen zien springen?

Grondapport van Lasco tijdens Driesterren-bokaal 2006 in Apeldoorn.

Wetend hoe honden tijdens trainingen twee maal per week en week in week uit fysiek worden belast, laat ik Lasco minimaal eenmaal per jaar gewoon lekker keuren door dokter Aharon. Wat is nou geld voor de wetenschap of je hond nog lekker in z’n vel (en in z’n botten) zit. Want iedere week twee maal het z.g. manwerk trainen, is geen sinecure. De honden komen dan met een snelheid van zo’n 40 à 50 km/u op de pakwerker af om in te bijten op de mouw. Als dit niet uiterst vakkundig gebeurt, wordt de hond bij die snelheid gewoon geblokkeerd. Weet u hoe belastend dat allemaal is voor nek en/of rugwervels? Nou, ik niet, dus ik neem het zekere voor het onzekere.

Uit e-mailbericht van familie Buren, mei 2007: na controle van een half jaar: De aangehechte foto is zo bijzonder omdat Lasco zich heel spontaan een andere springtechniek heeft eigen gemaakt.