Juli 2008
In maart 2001 kwam Bibi Mac Leod, dochter van de wereldkampioen agility Loch Mac Leod, in ons leven. Na acht maanden heb ik foto's van haar rug laten maken, omdat Bibi altijd gromde als ik de vacht achter op de rug wilde kammen. De dierenarts constateerde inderdaad een pijnlijke plek en de diagnose na de foto's kwam hard aan. Er was een vernauwing en daarmee een instabiliteit in het laatste deel van de ruggenwervel, tussen L7-S1. Er zat een soort "trapje", een verzakking, tussen L7 en S1. De reden: geboorte-afwijking of trauma in de puppytijd. Het advies was om geen behendigheid te gaan doen. En zeker niet op te jonge leeftijd. Ik had Bibi echter speciaal gekocht om met haar behendigheid te gaan doen.
Ik ben toch begonnen met de sport, er leken verder geen problemen. Tot het moment waarop Bibi, op de leeftijd van zeventien maanden, besloot om tijdens een training over de top van de schutting te vliegen. Zonder het aflopende vlak te raken, landde zij twee meter voorbij de schutting op het grasveld. Iedereen was doodstil. De eerste die sprak was mijn trainer: "Ze leeft nog én ze kan nog lopen". Dat klopte, maar enkele dagen later was Bibi verlamd aan de achterhand.
Een trainingsgenoot gaf mij het adres van Dorit Aharon en ik heb direct een afspraak gemaakt. Bibi was best een moeilijk geval en ze had behoorlijk wat behandelingen nodig. Tot mijn grote opluchting was na een half jaar het probleem verholpen en mocht Bibi verder met behendigheid. Ook mijn eigen dierenarts was enthousiast over het resultaat. De lage rug was redelijk stabiel geworden.
Tussen 2003 en 2007 heb ik Bibi elk jaar laten controleren door Dorit en regelmatig moesten er even wat wervels rechtgezet worden. De lage rug bleef behoorlijk stabiel. Bibi liep op hoog niveau en was één van de snelste honden van Nederland, maar ook één van de wildste honden, wat zeker risico-verhogende factoren zijn.
Op 11 april 2008 is Bibi na een fysiotherapeutische behandeling elders verlamd geraakt. Of er al langer iets mis was met de rug, of dat de blessure door de behandeling ontstaan is, is niet met zekerheid te zeggen. Bibi sukkelde al met een onduidelijke blessure sinds ze in februari 2007 op een wedstrijd in te diep en te los zand de slalom probeerde te nemen.
Ik maakte 22 april 2008 een afspraak bij Dorit. De diagnose was dat er een hernia-uitstraling in het gebied Th3-L3 zat. Meer specifiek zat het probleem tussen L1 (lendewervel 1) en Th13 (borstwervel 13). Mijn eigen dierenarts bevestigde de diagnose.
Inmiddels hebben we drie behandelingen van Dorit Aharon gehad en kan Bibi ruim twee maanden na de verlamming weer als een normale huishond functioneren. De kracht in de achterhand is echter nog onvoldoende en in oktober 2008 is de volgende behandeling. De buitenkant van een deel van het ruggenmerg, daar waar de kracht uit moet komen, is hoogstwaarschijnlijk beschadigd. Voor een huishond is dit niet dramatisch, maar voor een sporthond is het een probleem.
Ik heb besloten Bibi niet meer in te zetten als sporthond. Gezien de zwakke punten in Bibi’s rug , haar leeftijd en de fysieke belasting van de sport is het beter om nu te stoppen. Bibi loopt nu prima en ze kan rennen, spelen en zwemmen. Er lopen veel oudere sporthonden kreupel, en een dergelijke oude dag ga ik Bibi niet aandoen.
Ik ben veel dank verschuldigd aan Dorit, die nu al twee keer een verlamming van Bibi uitstekend behandeld heeft. Om Bibi in actie te zien, kunt u naar mijn website gaan, www.mydogs.nl. Bibi heeft een eigen "page".
