Mijn bastaard Herder Rexy (zijn moeder is een kruising Duitse Herder X Labrador Retriever en zijn vader een Duitse Herder) wordt juli 2010 alweer 12 jaar. Ondanks zijn leeftijd is hij nog jong, fit en speels. Van pup af aan heeft hij met veel plezier gehoorzaamheid getraind en in 2003 besloten we na de GG1 om behendigheid te gaan doen.
Helaas bleek na een paar maanden lessen dat hij na een aantal hindernissen last kreeg van zijn achterpoot en liep dan behoorlijk mank. Toen dit vaker gebeurde, zijn we bij onze dierenarts een foto gaan maken, maar deze kon niks vinden. Door enkele medecursisten werd ik geadviseerd eens bij Dorit Aharon langs te gaan. Toevallig had één van de cursisten al een afspraak gepland staan en na een telefoontje naar Dorit kon ik er zonder problemen ook nog bij.
Hoewel ik zelf nogal sceptisch was (eerst zien, dan geloven), bleek er direct na het eerste bezoek al verbetering te zijn. Eerst moest er een stukje gelopen worden buiten, naar mijn idee liep hij redelijk, maar Dorit zag natuurlijk direct dat er iets niet goed zat en constateerde ook dat Rex artrose had. Ze heeft nog wat werveltjes rechtgezet, het advies gegeven om Rex z'n spieren te masseren voor de wandelingen en daarna konden we weer naar huis. Afwachten of de behandeling verbetering zou bieden. Nou en of! Rex gooide zijn achterpoten altijd naar één kant als hij ging liggen, maar die avond zag ik meteen al meerdere malen dat hij weer recht ging liggen.
Met de behendigheid zijn we gestopt. Heel af en toe mocht hij nog wel eens een paar hindernisjes nemen voor de lol, maar trainen zat er niet meer in. Hoewel dat best jammer is, zijn er gelukkig nog zat andere dingen die Rexy nog wel heel erg leuk vind en gewoon kan doen. Zoals achter stokken, balletjes en frisbees aanrennen. Uiteraard in beperkte mate, maar hij doet het met erg veel plezier.
Sinds 2008 heeft Rex een Australian Shepherd vriendinnetje, die in april 2010 twee jaar wordt. Twee of drie keer in de week gaan we met Dayita wandelen (ze woont bij een vriendin van ons). Maar ondanks dat Rex bijna 10 jaar ouder is, laat hij zich niet kennen en rent haar er nog bijna uit. Nog altijd speels als een jonge hond, heerlijk. Hij geniet zichtbaar van het leven en als er wat te spelen valt, is hij van de partij.
Elk jaar gaan we een keer langs bij Dorit, die hem dan volledig nakijkt en hem verwend met lekkere koekjes. Hij heeft nu merkbaar wat meer last van zijn rug, waardoor we nu twee keer per jaar bij Dorit langs gaan. Verder heeft Rex gelukkig nog geen pijn, voor zijn gewrichten krijgt hij wel glucosamine maar hij heeft nog geen medicijnen. Ik wil hem ook niet alles ontnemen wat hij leuk vind, maar een aantal dingen mag hij niet meer, zoals zelf in en uit de auto springen. Hoewel hij het liever anders zou willen, heeft hij nu toch echt hulp nodig. Maar frisbeeën doen we nog wel eens, maar minder vaak, minder lang en minder hoog. Zo kan hij toch nog genieten van zijn pleziertjes.
Nu ik met eigen ogen heb gezien hoe Rex opknapt van de behandelingen bij Dorit, geef ik mensen met honden met soortgelijke problemen vaak het advies ook eens langs te gaan. Ze doet het fantastisch, de honden worden ook helemaal op hun gemak gesteld en ze is heel enthousiast naar de hondjes toe. Het is een aardig eindje rijden (ruim een uur) maar dat is het meer dan waard als je hond er zo van opknapt! Dorit, hartstikke bedankt!!!
